Κωνσταντίνος Μπιμπής: «Στη μεγάλη αναρχική μου φάση συγκρούστηκα πολύ με τους γονείς μου»

Για τη γενιά του δεν έχει ψευδαισθήσεις. «Είμαστε η σουρεαλιστική γενιά των απανωτών κρίσεων. Από τότε που τελειώσαμε το Λύκειο οι σημερινοί τριαντάρηδες και βάλε αντιμετωπίζαμε κάθε τρεις και λίγο μία κρίση: Οικονομική κρίση. Μόλις πήγαμε να ορθοποδήσουμε, κορωνοϊός. Πήγαμε να βγούμε κι από αυτό, πόλεμος. Μια κρίσιμη γενιά. Πέρα από αυτό, μας θεωρώ και τυχερή γενιά επειδή προλάβαμε μία μετάβαση. Προλάβαμε την αγωνία να περιμένεις να μπει το τραγούδι σου στο ραδιόφωνο για να πατήσεις το rec και να το γράψεις σε κασέτα. Ξεστομίσαμε την ατάκα, "μάνα, μην απαντάς στο τηλέφωνο είμαι στο Ίντερνετ". Περπατήσαμε 40 λεπτά για να πάμε σε βιντεοκλάμπ και να πάρουμε πρώτοι μία βιντεοκασέτα. Ξέρουμε δηλαδή τι σημαίνει ένας αναλογικός κόσμος. Η επανάσταση του Ίντερνετ μας βρήκε στο Γυμνάσιο και την κάναμε κτήμα μας».

Στον εικοσάχρονο εαυτό του θα έλεγε σήμερα να ηρεμήσει λίγο, αλλά πάλι είναι σίγουρος ότι εκείνος δεν θα τον άκουγε.

«Όπως κάθε παιδί που αντιδρά στους γονείς του και αν προέρχεται από ένα συντηρητικό σπίτι συνήθως επαναστατεί, ένα παιδί που μεγαλώνει σε αριστερό σπίτι πρέπει να γίνει αριστερότερο», λέει χαμογελώντας. «Στη μεγάλη αναρχική μου φάση συγκρούστηκα πολύ με τους γονείς μου. Το ότι μερικά χρόνια μετά συνδικαλίστηκα, φαίνεται απίστευτο ακόμη και σε μένα τον ίδιο. Αλλά ήμουν πάντα ένας άνθρωπος -και παραμένω- πολύ θυμωμένος για την απαξίωση της δουλειάς μου.

Πρέπει να είμαστε θυμωμένοι οι καλλιτέχνες. Φαντάσου ότι στην πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός, όταν τελείωσα το Θέατρο Τέχνης, πρόλαβα συλλογική σύμβαση, ενώ τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη. Είχα άγνοια κινδύνου όταν αποφάσισα να συνδικ

αλιστώ, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω».

Πηγή: Gala