Κώστας Μπίγαλης: «Το bullying οποιουδήποτε είδους είναι το χειρότερο είδος φασισμού»
Ανάμεσα σε live εμφανίσεις και προτού κυκλοφορήσει ο δεύτερος ιστορικός δίσκος με τίτλο «Big Alice», o Κώστας Μπίγαλης άνοιξε την καρδιά του στο «Λοιπόν» και μίλησε για όλα.
Έχει έρθει αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές; Έχει αισθανθεί ποτέ το ότι σήμερα ζει, οφείλεται σε κάποια θεϊκή προστασία;
Στην πορεία σας ήρθατε αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές;
Προσωπικά όχι, γιατί είχα τη μεγάλη τύχη να είμαι πολύ ανεξάρτητος και να τα κάνω όλα μόνος μου. Δεν χρειάστηκε να μου βρουν τραγούδια, στίχους, να με βοηθήσουν. Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν όσον αφορά τον μουσικό χώρο και το ξέρουν και αυτοί. Τους δίσκους μου τους έκανα μόνος μου δεν παρενέβαινε κανείς. Δεν είχα ανάγκη κάποιος να μου παρέχει κάτι για να μου ζητήσει αντάλλαγμα. Έτσι γλίτωσα. Σε περίπτωση βέβαια που γινόταν κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να μην αντιδράσω. Όποιος με πλησίαζε πονηρά είμαι τζόρας, αντιδρούσα αμέσως. Δυστυχώς ακούω διάφορα πράγματα, τα οποία όμως χρειάζονται διπλοτσεκάρισμα. Για μένα το bullying οποιουδήποτε είδους είναι το χειρότερο είδος φασισμού. Και εγώ σαν παιδί στην γειτονιά μου είχα υποστεί bullying. Τα μεγαλύτερα παιδιά μας έπαιρναν τα ποδήλατα και έκαναν βόλτες και τα παρατούσαν. Και τότε όμως αντιδρούσα...
Είχατε παίξει ξύλο για να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας;
Ήμουν αδυνατούλης, αλλά νευρικό παιδί και σε κάνα δυο περιπτώσεις είχε παίξει και ξύλο και μετά έτρεχα σαν τον άνεμο γιατί ήταν και μεγαλύτεροι (γέλια). Έριχνα τη σφαλιάρα και έφευγα (γέλια).
Έχετε αισθανθεί ποτέ το ότι σήμερα ζείτε, οφείλεται σε κάποια θεϊκή προστασία;
Έχουν συμβεί διάφορα πράγματα στη ζωή μου που το έχω αισθανθεί, ναι... Όντως σε κάποιες επικίνδυνες στιγμές, όπως ατυχήματα, είχα μια προστασία. Τώρα από πού είναι τι να σας πω... Πιστεύω πολύ στην ενέργεια των γονιών που τους έχω χάσει. Ήμασταν μια δεμένη οικογένεια και πιστεύω ότι ο πατέρας και η μητέρα μου και εμένα και την αδερφή μου μας προστατεύουν ακόμα.