Φάνης Μουρατίδης: «Ήμουν υπέρ διαχυτικός με τον κόσμο. Ένιωθα πεκινουά και έβλεπαν ροντβάιλερ»

«Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη χωρίς να έχω δουλειά. Είχα κλειστεί σε ένα σπίτι και δεν πήγαινα πουθενά. Δεν έκανα την παραμικρή κίνηση να βρω δουλειά. Φανταζόμουν ότι θα με ψάξουν. Ήμουν συναισθηματικούλης, ντρεπόμουν να χτυπήσω πόρτα για δουλειά. Για λεφτά είχα την αποζημίωση από το Εθνικό Θέατρο. Χάρη στον Τσιάνο βρήκα δουλειά.

Το τρίμηνο ήταν δύσκολο γιατί ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ. Ήμουν μπαμπάσικος, πολύ τούρμπο. Όταν έβλεπα άνθρωπο φώναζα “πασάκα” μου και πήγαιναν τοίχο τοίχο. Το τραγικό είναι ότι ορμούσα με ενθουσιασμό και ήμουν ένα ροντβάιλερ και νόμιζα ότι ήμουν πεκινουά. Αλλά ο άλλος έβλεπε το ροντβάιλερ όχι το πεκινουά. Ήμουν υπέρ διαχυτικός αφού νόμιζαν ότι τους ήξερα από παλιά. Ο κόσμος τρόμαζε και έλεγαν “τι είναι αυτό το νούμερο;”. Βραχυκύκλωσα!».

«Στη δουλειά το ναρκισιστικό κομμάτι είναι έντονο αλλά όσο μεγαλώνεις αλλάζει και γίνεται στο κομμάτι της προσφοράς. Για μένα η χαρά μου είναι ότι διασκέδασε, είδε την παράσταση και έφυγε ευχαριστημένος. Δεν φεύγει με εμένα αλλά με την παράσταση. Για αυτή την παράσταση θα μιλήσει και εκεί που τρώει το σουτζουκάκι του θα μιλήσει και για εμένα. Δεν αισθάνομαι ένας άνθρωπος που έχω μέσα μου κενά ή είμαι μέσα μου πεινασμένος. Πλέον με ενδιαφέρει με ποιους το κάνω, η παρέα με ενδιαφέρει.

“Σύζυγο” λέω τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και για αυτό δουλεύουμε χρόνια μαζί. Είμαστε μια τεράστια οικογένεια και όταν αυτό συμβαίνει είναι μαγικό. Έχει φύγει ο καθαρά επαγγελματικός χαρακτήρας του πράγματος. Εμείς παραδόξως δεν έχουμε γκρίνιες. Με τα σόγια τα έχουμε βρει. Οι μανάδες θα μπορούσαν να είναι και αδελφές».