Μάρθα Καραγιάννη: Ένας χρόνος από τον θάνατό της – Πότε και πού θα γίνει το ετήσιο μνημόσυνο
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σε μερικές ημέρες από τον θάνατο της Μάρθας Καραγιάννη.
Ήταν 18 Σεπτεμβρίου όταν η σπουδαία ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή βυθίζοντας στο πένθος ολάκερη την Ελλάδα.
Σύμφωνα με την ανάρτηση που έκανε στο facebook η επιστήθια φίλη της, Ντόρα Δούμα το ετήσιο μνημόσυνο θα τελεστεί την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι στον ιερό Ναό Άγιοι Θεόδωροι στο Α’ Νεκροταφείο.
«Την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι στο πρώτο νεκροταφείο στον ιερό Ναό Άγιοι Θεόδωροι θα τελέσουμε το μνημόσυνο για τον ένα χρόνο από τον χαμό της αγαπημένης μας Μάρθας Καραγιάννη», έγραψε χαρακτηριστικά η Ντόρα Δούμα στην ανάρτησή της.
Η Μάρθα Καραγιάννη τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει να ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και μάλιστα σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της είχε παραδεχτεί:
«Έχω πια αποσυρθεί και ζω ήσυχα στο σπίτι μου παρέα με μια φίλη ζωής την Ντόρα Δούμα, που είναι ο πιο δικός μου άνθρωπος, η αδελφή μου. Δεν θέλω πια συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, βαρύγδουπες δηλώσεις. Τα έχω κάνε όλα πολύ. Τα χόρτασα. Σειρά έχουν πια οι νεότεροι. Έχω ζήσει επτά ζωές σε μία. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ίσως το μοναδικό -που είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ- είναι όταν παντρεύτηκα τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και γέννησα ένα παιδί. Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε πρόωρα. Έζησε μόνο τρεις μέρες. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα τίποτα! Δεν ήθελα κανέναν, ούτε να με παρηγορήσει ούτε να μου απαλύνει τον πόνο. Ούτε καν τον άντρα μου. Αισθάνθηκα ένα απίστευτο κενό και μια εσωτερική μοναξιά.
Ένα συναίσθημα που είμαι σίγουρη πως το καταλαβαίνουν μόνο οι γυναίκες που έχουν ζήσει μια παρόμοια εμπειρία. Εκείνο που ήθελα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν να μείνω μόνη μου. Καταλαβαίνω τώρα πια πως ήταν πολύ σκληρή απόφαση, τόσο για μένα όσο και για τον Μίμη, αλλά έτσι ένιωσα. Ήταν αναμφισβήτητα η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου. Μια εικόνα και μια σκιά που θα με κυνηγά πάντα, αφού μέχρι και τα 40 μου χρόνια ζούσα με την ελπίδα ενός παιδιού. Ήθελα πολύ να αποκτήσω ένα παιδί. Ο θεός δεν μου το έδωσε. Ισως έτσι να ήταν γραμμένο και, όπως λέει κι η παροιμία, «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει». Τώρα πια ζω με όσα ο θεός μου έχει δώσει - και η αλήθεια είναι πως μου έχει δώσει πολλά. Πάνω από όλα την αγάπη του κόσμου, που είναι πολύ σημαντική για όλους εμάς τους καλλιτέχνες. Τον ευγνωμονώ για αυτό», είχε πει σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις.
