Λαμπίρη: O λόγος που δεν αφήνει τα εγγόνια της να τη λένε «γιαγιά» - Γιατί σταμάτησε την τηλεόραση

Η αγαπημένη παρουσιάστρια μίλησε για τα εγγόνια της και τον λόγο που δεν την αποκαλούν γιαγιά, την καριέρα της στην τηλεόραση και την στροφή της στην πολιτική.

«Νιώθω ευλογία που είμαι γιαγιά. Έχω ‘απαγορεύσει’ στα εγγονάκια μου να με φωνάζουν έτσι. Το παρατσούκλι μου είναι ‘πιπιτς’. Σαν πεθερά δε θέλω να ξέρω, ούτε και να ανακατεύομαι. Ο καθένας έχει την οικογένειά του. Λέω ‘ευτυχώς’ που η κόρη μου η Μαρίσα έχει μετακομίσει στην Πάτρα και πολλές φορές πάω αυθημερόν. Όταν πηγαίνω στην Πάτρα, δε μένω στο σπίτι των παιδιών, αλλά δίπλα. Δεν αισθάνομαι άνετα. Ήμουν πάντα πάρα πολύ ξεκάθαρη με την κόρη μου, ο ρόλος μου ήταν εκείνος της μαμάς, όχι της φίλης».

«Αυτή η παλιοδουλειά είναι…»
Για την καριέρα της στην τηλεόραση αναφέρει:

«Αυτή η ‘παλιοδουλειά’ που έκανα σε γεμίζει αδρεναλίνη, είναι εξάρτηση. Όταν την σταματάς έχεις στερητικό. Αγαπούσα πάντα τις ζωντανές εκπομπές και όχι τα μαγνητοσκοπημένα. Εκεί δουλεύει το μυαλό μου και αποδίδω το 10 στα 10».

Η ίδια συμπληρώνει:

«Από την πρώτη ημέρα που δούλεψα στην τηλεόραση, έμαθα να ζω με αγωνία και στρες. Δεν έχω ψάξει ποτέ τα σκουπίδια κάποιου. Έκανα τα πράγματα ανάλογα με το ηθικό μου μετρό. Όταν έβλεπα ‘απέναντι’ εκείνα που δεν έκανα εγώ, έλεγα ‘ποτέ δε θα πας μπροστά με αυτό το μυαλό’», ενώ για την απόφασή της να σταματήσει την τηλεόραση σημείωσε:

«Το να ‘βγάλω το ακουστικό’ δεν ήταν μια απόφαση που την πήρα ξαφνικά. Σταμάτησα την τηλεόραση όταν κατάλαβα ότι δεν ήμουν ο εαυτός μου, έβγαζα επιθετικότητα στους συνάδελφους και την οικογένειά μου. Όταν αποφάσισα να σταματήσω, είχα έναν τεράστιο θυμό και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Δεν είναι θέσφατο ότι επειδή είσαι στην τηλεόραση, θα είσαι και για πάντα. Το ‘γυαλί’ σαφώς και μου λείπει, αλλά περισσότερο αυτό το κυνήγι, η αγωνία της πρωτιάς, της είδησης.

Μου λείπουν οι συσκέψεις από την εκπομπή, με τις χιλιάδες μπούρδες που λέγαμε. Δεν έχω ποτέ πρόβλημα στο να δουλέψω. Ό, τι και να μου πουν να κάνω, θα το κάνω. Το να δουλεύω στην οικογενειακή μας επιχείρηση, δεν το βλέπω σαν δουλειά. Είναι σαν να υποδέχομαι τους φίλους μας σε ένα άλλο σπίτι».