Συγκλονίζει η Τζένη Κατσίγιαννη: «Περίμενε να έρθουν τα αδέλφια μου, μας αποχαιρέτησε και... έφυγε»

Η τραγουδίστρια, η οποία «σάρωσε» όλη τη χρονιά με το σουξέ της «Τάμα», εμφανίζεται φέτος σε ένα στέκι όσων αγαπούν το λαϊκό και παραδοσιακό τραγούδι. Η ίδια σε συνέντευξή της μιλάει -μεταξύ άλλων- για τα παιδικά της χρόνια, την αγάπη της για το τραγούδι, τα ευτράπελα που της έχουν συμβεί στη δουλειά, όπως επίσης για την αξία της οικογένειας, τη δύναμη της πίστης και την απώλεια που τη σημάδεψε.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις δίπλα στον «βασιλιά» του δημοτικού τραγουδιού Φώτη Κατσίγιαννη;

Πέρα από «βασιλιάς» του δημοτικού τραγουδιού, ήταν και πολύ καλός πατέρας για μένα και τα τέσσερα αδέλφια μου. Δόξα τω Θεώ, μας δίδαξε πολλά όσο τον είχαμε στη ζωή, γιατί δυστυχώς τον χάσαμε πολύ νέο, στα 49 του χρόνια. Μας έμαθε τι θα πει σεβασμός. Ήταν ένας άνθρωπος δίκαιος, με αρχές και εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα υπερήφανοι για εκείνον. Ήταν και αυστηρός βέβαια, γιατί δεν ήθελε να μας σχολιάζει ο κόσμος.

Γι’ αυτό δεν ήθελε να γίνεις τραγουδίστρια;

Δεν το ήθελε αφενός μεν επειδή ήμουν πολύ μικρή τότε, αφετέρου δε διότι το επάγγελμα αυτό ήταν πολύ δύσκολο για τις γυναίκες εκείνη την εποχή. Μην κοιτάς τώρα που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Τότε οι γυναίκες που κινούνταν σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ήταν το τραγούδι, μπορεί να δέχονταν προσβολές ή ακόμη και χυδαία υπονοούμενα από πελάτες και από συναδέλφους.

Και πώς τον έπεισες τελικά ν’ ασχοληθείς;

Περίπου έξι μήνες προτού φύγει από τη ζωή, το είχε αντιληφθεί πια ότι αυτό που αγαπούσα πιο πολύ ήταν να τραγουδάω. Είχαμε τραγουδήσει, μάλιστα, και μαζί σε κάποιο τραπέζι. Με έπιασε λοιπόν μια μέρα μου είπε: «Κοίταξε να δεις, επειδή ξέρω ότι το θέλεις πάρα πολύ, σου το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αλλά θα ξεκινήσεις μαζί με τον αδελφό σου, τον Γιάννη, τραγουδώντας σε γάμους και άλλες οικογενειακές εκδηλώσεις». Το είπε με βαριά καρδιά, το ξέρω, γιατί είχε ανησυχία. Το δέχτηκε όμως γιατί ήξερε πως έτσι το παιδί του θα ήταν ευτυχισμένο.

Πώς διαχειρίστηκες την απώλειά του;

Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει. Δεκάξι χρονών ήμουν μόνο, πάνω στην εφηβεία, εκεί που ξεκινούν τα όνειρα ενός παιδιού. Βέβαια δεν μας ήρθε ξαφνικό, ήξερε πως ήταν άρρωστος και μας είχε προετοιμάσει. Θυμάμαι πριν «φύγει» ήμουν κοντά του μαζί με τις δύο αδελφές μου και του λέει η μάνα μου: «Φώτη, περίμενε, γιατί σε λίγο έρχονται κι ο Γιάννης με τον Γιώργο», τα άλλα δύο αδέλφια μου δηλαδή, που ήταν στην Αθήνα. Σε πληροφορώ ότι την άκουσε, περίμενε να έρθουν και, αφού μας αγκάλιασε όλους και μας αποχαιρέτησε, τότε έφυγε… μπροστά μας.

Πηγή: Espresso