Ολγα Βενέτη: «Η Dalida είναι για μένα ένας μύθος. Με συγκινούσε από μικρή»
Μια ωδή στον μύθο της «ντίβας» του ευρωπαϊκού τραγουδιού σε ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό υπερθέαμα.
Έζησε μια ζωή γεμάτη επιτυχίες και δυστυχίες. Με τη φωνή και τα τραγούδια της, με την ιδιαίτερη ομορφιά της, με τους έρωτες και την αυτοκτονία της, η Dalida προσπάθησε να φωτίσει τα σκοτάδια της… Αυτή τη μοιραία γυναίκα ζωντάνεψε στη σκηνή του Παλλάς η Ολγα Βενέτη σε μια παράσταση γεμάτη ήχους, στίχους, μουσικές, κείμενα του Γιώργου Βάλαρη, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, video art, χορό και φωνητικά. Τίτλος της «Dalida – La Diva».
Πώς ξεκίνησε η «σχέση» σας με την Dalida;
«Η Dalida είναι για μένα ένας μύθος. Με συγκινούσε από μικρή, όταν την άκουγα στους δίσκους των 45 στροφών. Μεγαλώνοντας που ασχολήθηκα με το τραγούδι, ήθελα να την ανακαλύψω, πρώτα σαν προσωπικότητα, μετά τη φωνή της. Με συνεπήρε. Σε πολλές συναυλίες μου έλεγα τραγούδια της και τώρα ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου. Στις 26 Ιανουαρίου, αποφάσισα να την ενσαρκώσω και η παράσταση πραγματοποιήθηκε στις 24 Οκτωβρίου – ακριβώς εννέα μήνες μετά, σαν κύηση. Και η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Βάλαρη έχει να κάνει με αυτή την αναβίωση. Είναι μεγάλη η ευθύνη μου να την προσεγγίσω, να τη φέρω στη σκηνή του Παλλάς. Νιώθω σεβασμό και φόβο».
Ποια είναι η δομή της παράστασης;
«Είναι μια σύγχρονη προσέγγιση, ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό υπερθέαμα, μια ωδή στον μύθο της. Ο Βάλαρης φωτίζει τη ζωή και το έργο της, με ενεργή τη συμμετοχή του video art αλλά και με κείμενα που αποτελούν κρίκους ανάμεσα στα τραγούδια – αυτές τις μεγάλες της επιτυχίες – και τη ζωή της. Κι αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό: Να μπαίνω στην προσωπικότητα κάθε τραγουδιού. Και έτσι κατάλαβα πόσα τραγούδια είναι μπλεγμένα μαζί της, στο ζενίθ και στο ναδίρ, στη χαρά και στη λύπη, στη ζωή και στον θάνατο. Και τα συνδύαζε με τέτοιον τρόπο που δεν σε άφηνε ποτέ να μελαγχολήσεις ή να χαρείς ούτε να τη βαρεθείς, αλλά πάντα να θες την προσεγγίσεις και να την ανακαλύψεις».
Οπως;
«Οπως, το τραγούδι «Malade» (=άρρωστος/η): Αναζητεί να το ερμηνεύσει την εποχή που έχει αυτοκτονήσει ο μεγάλος της έρωτας. Οταν λοιπόν το ερμηνεύει είναι κι η ίδια άρρωστη, διαλυμένη. Από την άλλη θέλει να πει και το «Besame mucho» γιατί είναι ερωτευμένη. Και έτσι βλέπεις αυτή τη γυναίκα να παίρνει δύναμη από τα τραγούδια της, να προσπαθεί και πάλι να χαρεί στη ζωή της. Φλέρταρε όμως πάντα με τον θάνατο, σαν μια σκιά που την ακολουθούσε διαρκώς».
Πηγή Βήμα
.jpg)
