Ελένη Ουζουνίδου: «Η προσπάθεια των γυναικών να δείχνουν τέλειες μου φαίνεται πολύ επιθετική»

«Μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα και ο κόσμος έχει επηρεαστεί πάρα πολύ, οι συμπεριφορές μας είναι αψυχολόγητες, απρόβλεπτες. Ζω στο κέντρο της Αθήνας και φοβάμαι να διασχίσω έναν δρόμο, δεν ξέρω ποιος θα παραβιάσει το φανάρι, τι θα συμβεί, ποια τρέλα θα έρθει στους ανθρώπους, που τους καταλαβαίνω, είναι λογικό όταν ζούμε σε ένα τέτοιο χάος να μην ξέρουν πώς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, με αποτέλεσμα να τα εκφράσουν λάθος και, κυρίως, βίαια. Ολα με τρομάζουν πια. Ακόμα και η προσπάθεια των γυναικών να δείχνουν τέλειες, ακόμα κι αυτή μου φαίνεται πολύ επιθετική: τα μπότοξ και τα υαλουρονικά, τα ακούνητα χείλη, τα ακούνητα ζυγωματικά, τα σιδερωμένα μέτωπα. Αυτά που βλέπω όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στο δρόμο - ακόμα και σε κοριτσάκια 14χρονα, 15χρονα».

Πώς λειτουργούν μέσα της τα social media με όλες τις αντιφάσεις τους, την προώθηση από τη μία της συμπερίληψης και του body-positivity, από την άλλη της τελειότητας:

«Εχω επαφή μαζί τους τόσο όσο. Μπαίνω κυρίως στο Twitter, όπου ακολουθώ κάποιους. Δεν ποστάρω, έχω κουραστεί πολύ. Ένας φίλος μου τα περιέγραψε σαν “οπτική διάρροια” και, πραγματικά, κάπως έτσι είναι, με τόσες πληροφορίες μέσα σε δευτερόλεπτα. Εγώ είμαι της βραδύτητας, θέλω ήρεμους, ανατολίτικους ρυθμούς και στη ζωή και στη σκέψη και στα συναισθήματα» Ειδικά μετά την επιστροφή της, φέτος το καλοκαίρι, από το πατρικό της στην Κομοτηνή, «μια πόλη χτισμένη δίπλα στο βουνό, πολύ κοντά στη θάλασσα, με την ομορφιά της φύσης δίπλα σου», δυσκολεύτηκε πολύ να ξαναβρεί τα πατήματά της στην Αθήνα.

«Εγιναν και όλα αυτά με τις πλημμύρες και στην αρχή δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ». Ηταν το θέατρο που την παρακίνησε:

«Μια καλή ιστορία στο θέατρο μπορεί να σου δώσει λίγο περισσότερο θάρρος και να σου εξηγήσει ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζεις, τόσο προδιαγεγραμμένη και ρουτινιάρικη. Κάνε ένα “κλικ” και άλλαξέ τη, φέρσου καλύτερα στον σύντροφο, στον σύζυγο, στο παιδί σου, στον συνάνθρωπο, στη γειτονιά σου και κατ’ επέκταση στην κοινωνία», λέει στο περιοδικό Marie Claire