Γεννατάς: «Νιώθω πως στα χρόνια που μου υπολείπονται να ζήσω δεν θα ξαναδώ κοινωνίες με ανθρωπιά»

Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξη του μίλησε για τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου Έλληνα και αν τον τρομάζει η σημερινή συνθήκη που βιώνουμε.

Ποια είναι θεωρείς τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου Έλληνα;

Το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την ανελευθερία μέσα στην οποία κινείται η ζωή μας, το ότι με πάρα πολύ εύκολο τρόπο ένα πανίσχυρο μιντιακό σύστημα χειραγωγεί και κατευθύνει όλες μας τις ενέργειες, το ότι δεν μπορούμε να ομοψυχήσουμε και να ομονοήσουμε σε τίποτα και το ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη μεγάλη αλήθεια της ζωής, που λέει ότι όλα όσα μας ενώνουν είναι τζάμπα. Ό,τι μας διαχωρίζει το πληρώνουμε ακριβά. Και εμείς εμμονικά διαλέγουμε το δεύτερο. Αυτή η συνθήκη απέχει πολύ από τη Δημοκρατία. Δυστυχώς, όμως, αυτό συμβαίνει σε όλο τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας. Βλέπουμε με απορία ότι δεν υπάρχουν κράτη, αλλά σημαίες που χρωστάνε. Και αναρωτιέται κανείς πώς συντηρούνται όλοι αυτοί οι πόλεμοι, ποιος τους πληρώνει; Γι’ αυτό ως αντίποδας παντού πριμοδοτείται ο εθνικισμός και αναβιώνουν φασιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα.

Σε τρομάζει αυτή η συνθήκη;

Με τρομάζει γιατί, αφενός, νιώθω πως στα χρόνια που μου υπολείπονται να ζήσω δεν θα ξαναδώ κοινωνίες με ανθρωπιά, κοινωνίες όπου θα κοιταζόμαστε οι πολίτες και θα χαμογελάμε. Με τρομάζει για το παιδί μου, για τα παιδιά μας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε όλοι μας πολύ σοβαρά εάν ζούμε με αρχές, όπως μας προτείνει ο φίλος μας ο Αρτό στο «Κόκκαλο». Γι’ αυτό και εγώ προσπαθώ να υπηρετήσω την τέχνη μου από την ηθική πλευρά του ποταμού.

Γι’ αυτό έγινες ηθοποιός;

Για να μοιράζομαι. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η σκηνή είναι βουβή και την ίδια στιγμή είναι μια τόσο δημοκρατική συνομιλία. Είναι αυτός ο ιδιότυπος διάλογος που μου δίνει τη χαρά να μοιράζομαι τις σκέψεις μου για τη ζωή και τον άνθρωπο με τους ανθρώπους που παρακολουθούν την παράσταση. Αυτό που μας ενώνει είναι αυτό που ονειρευόμαστε και αυτό που ελπίζουμε, και το θέατρο είναι ακριβώς ο χώρος όπου ζωντανεύουν τα όνειρα, μακάρι και οι ελπίδες μας.

Πηγή Αυγή