Νίκος Ζεγκίνογλου: Η νοσταλγία για τους δικούς του ανθρώπους στην Κρήτη & η τύχη να είναι ηθοποιός

«Δεν ήμουν ο δημοφιλής στο σχολείο, έκανα πιο πολύ παρέα με κορίτσια. Η δημοφιλία στην επαρχία είχε να κάνει με το αν έπαιζες καλή μπάλα, ποιος έχει μηχανάκι και με τι εξάτμιση κι εγώ δεν το είχα ούτε με την μπάλα, αλλά ούτε με την αλητεία, τη μαγκιά, δεν είχα τίποτα από αυτά». Νοσταλγεί όμως τον τόπο του.

«Όταν οδηγώ, ακούω κρητικά στο ράδιο, μου λείπουν πολύ ο παππούς μου και η γιαγιά μου, όλοι μου λείπουν γιατί ζουν στην Κρήτη. Νοσταλγώ τα μέρη μου, τον αδελφό μου, την οικογένειά μου, τους χαλαρούς ρυθμούς. Ο χρόνος διαστέλλεται στην επαρχία, μπροστά στους ανοιχτούς ορίζοντες δεν είσαι σε μια γυάλα κλεισμένος», λέει, και μου επισημαίνει ότι θεωρεί τη μουσική μητέρα όλων των γλωσσών. «Ακούω πολύ μουσική, ενώ ένα βιβλίο δεν με ελκύει το ίδιο. Στη σχολή αισθανόμουνα υποδεέστερος γιατί δεν είχα ακαδημαϊκές γνώσεις όπως οι συμφοιτητές μου που ήξεραν όλα τα έργα του Τσέχοφ, του Πιραντέλο ή του Γκολντόνι. Σκεφτόμουνα “ηλίθιε, πού πας;”.

Τελικά κατάλαβα ότι η θεωρία από την πράξη έχει μεγάλη απόσταση, ότι το να γνωρίζω όλο το έργο του Τσέχοφ δεν θα με βοηθήσει στη σκηνή, ξεπέρασα πολλές αναστολές και αισθάνθηκα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Το ότι κάνω αυτό που μου αρέσει και ταυτόχρονα πληρώνομαι το θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία μου το ότι ξυπνάω το πρωί και πηγαίνω χαρούμενος στη δουλειά μου. Δεν είναι τύχη, είναι επιτυχία γιατί έχω προσπαθήσει πολύ γι’ αυτό».

Πηγή: Gala