Ορφέας Αυγουστίδης: « Βρίσκομαι σε μια στιγμή που νιώθω τυχερός»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης αποφεύγει το παιχνίδι της δημοσιότητας και προτιμά να μην τροφοδοτεί τα media με τον εαυτό του, αλλά να λειτουργεί ως ένας αντιστάρ, που παραμένει προσηλωμένος στην ουσία της δουλειάς που έχει επιλέξει.

Το γεγονός ότι μεγάλωσες με γονείς ηθοποιούς (τη Μαρία Τζομπανάκη και τον Ντίνο Αυγουστίδη) πώς λειτούργησε για εσένα;

Προστατευτικά θα έλεγα. Οι πολύ κλειστές στροφές που έχει η δουλειά μας που είναι όλες αναπόφευκτες ήταν χαρτογραφημένες ήδη.

Σε επηρέασε κάποιος από τους δύο γονείς σου, περισσότερο;

Όχι, ο καθένας με τον τρόπο του.

Ποια είναι η ιστορία πίσω από την επιλογή του έργου;

Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια με τον Γιώργο (Κουτλή). Είχαμε παίξει μαζί στον «Ρήσο» του Ευριπίδη, που είχε ανέβει για λογαριασμό του Φεστιβάλ Αθηνών. Δέσαμε σαν φίλοι και μιλούσαμε και όσο έλειπε στη Ρωσία για σπουδές. Η επιθυμία να βρεθούμε καλλιτεχνικά ήταν πάντα εκεί και από πέρυσι καταλήξαμε στον «Άσχημο». Πιστέψαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή γι' αυτό το έργο να ανέβει τώρα.

Πέρυσι αναμετρήθηκες με το έργο του Μπενουά Σολ «Η μηχανή του Τούρινγκ», φέτος παίζεις σε ένα απαιτητικό σύγχρονο έργο. Είναι το θέατρο ένας χώρος που χτίζεις μια καλλιτεχνική ταυτότητα;

Θέλω να πιστεύω ότι κάτι συμβαίνει, δεν είναι εύκολο να το κάνεις αυτό. Βρίσκομαι σε μια στιγμή που νιώθω τυχερός πράγματα που με αφορούν κι εμένα βαθιά φαίνεται να αφορούν κι ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού. Από εκεί και πέρα, δεν σημαίνει ότι είσαι πάντα συντονισμένος με το εδώ και το τώρα, άρα κάποιες φορές μπορεί να πετύχεις λιγότερο το κέντρο. Όταν είσαι συντονισμένος με τον εαυτό σου, νιώθεις ότι λάθη δεν μπορείς να κάνεις. Δηλαδή, για έναν παραγωγό μπορεί να είναι λάθος μια επιλογή επειδή μπορεί να μη γεμίσει το θέατρο, αλλά για σένα, αν τελικά αυτό μπορούσες να κάνεις κι εκεί μπορούσες να στοχεύσεις και να διοχετεύσεις ένα μεγάλο μέρος της ψυχικής σου ενέργειας αυτό είναι σωστό. Γιατί δεν είναι τα εισιτήρια το ζητούμενο, το ζητούμενο είναι κάτι να συμβαίνει. Τα εισιτήρια είναι για να δικαιολογείται όλος αυτός ο κόπος - και των μεν και των δε. Γιατί για έναν άνθρωπο που σηκώνεται από τον καναπέ του και αποφασίζει να μη βγει να πιει ποτό, να μην πάει να παίξει μπόουλινγκ, να μην κάνει έρωτα, αλλά να κλειστεί σε μια μαύρη αίθουσα με άλλους 300 που βήχουν και να μείνει σιωπηλός και συγκεντρωμένος για δύο ώρες και με κλειστό το κινητό, που για κάποιους είναι βασανιστήριο, είναι κι αυτό ένας κόπος, είπε ο ηθοποιός στην εφημερίδα Real Life.