Μάγισσα - Παπαδοκωνσταντάκης: Πώς η Εκκλησία τον οδήγησε από τα παιδικά του χρόνια στην υποκριτική

Και μπορεί να είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση, έχει όμως διαγράψει μια εξαιρετική θεατρική πορεία με δεκάδες παραστάσεις στο ενεργητικό του και φυσικά με εξαιρετικές κριτικές.

Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του εξομολογήθηκε πώς η εκκλησία στάθηκε αφορμή ώστε να ασχοληθεί με την υποκριτική.

Ως παπαδάκι πιτσιρικάς μυήθηκε σε μια τελετουργία σχεδόν θεατρική και από τότε του μπήκε η ιδέα…

«Θα έλεγα ότι από μικρός είχα μια τάση ή, καλύτερα, μια έφεση προς τα καλλιτεχνικά! Μου άρεσε πολύ η ποίηση. Διάβαζα ποίηση. Και θα σας πω και μια ιστορία… Όταν ήμουν παπαδάκι, μέσα από το ιερό μού άρεσε να βλέπω όλη την ιεροτελεστία. Υπάρχει κάτι τελετουργικό στις λειτουργίες, στα ιερά μυστήρια. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού η ζωή της εκκλησίας, η γλώσσα έχει μια τελετουργία. Η τελετουργία αυτή θεωρώ συγγενεύει πολύ με την τέχνη και με το θέατρο. Υπάρχει μια σύνδεση με την τέχνη. Υπάρχει μια μυσταγωγία την οποία εντοπίζει στη λατρεία και στο Θείο ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», λέει ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης και συνεχίζει:

«Οταν πέρασα, λοιπόν, στο Εθνικό Θέατρο, η δασκάλα μας, η Φιλαρέτη Κομνηνού, μας ρώτησε γιατί επιλέξαμε να γίνουμε ηθοποιοί και αν οι γονείς μας είχαν αντίρρηση προς αυτό. Αρκετά παιδιά έλεγαν το κλασικό, ότι οι γονείς τους λόγω της ανασφάλειας του επαγγέλματος εναντιώθηκαν. Εγώ, όμως, όταν είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός μου είπαν το αμίμητο “ή θα γίνεις καλός ηθοποιός ή θα φύγεις από το σπίτι” και μου ευχήθηκαν να το καταφέρω. Το είπα στην τάξη μου και γέλασε. Αρα είχα εύφορο έδαφος… Από το 2014, λοιπόν, υπηρετώ το θέατρο», λέει στην espresso.

Όσο για το πώς πήρε τον ρόλο στη σειρά;

«Με τους συντελεστές της σειράς είχα συνεργαστεί και στις “Άγριες μέλισσες», όπου έκανα μια συμμετοχή στο σίριαλ. Μετέπειτα με είχαν φωνάξει για τη σειρά “Ντέρτι”, η οποία τελικά δεν έγινε. Ωστόσο, με θυμήθηκαν και μου έδωσαν ακόμη μια ευκαιρία στη “Μάγισσα”. Είμαι πολύ τυχερός που οι σεναριογράφοι, η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης, ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος, η casting director Μιράντα Ρωσταντή μού εμπιστεύτηκαν τον ρόλο του Μάρκου. Τον Μάρκο τον τοποθέτησα στο ιστορικό πεδίο της εποχής, αλλά και στο ταξικό. Πρόκειται για ένα αρχοντόπουλο. Γιος πρωτότοκος καπεταναίων από τη Μάνη.

Ιστορικά, μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης πολλές οικογένειες του Βυζαντίου, βασιλικές, όπως των Παλαιολόγων, των Κατακουζηνών, ήρθαν στη Μάνη. Ο Μάρκος ταξικά ανήκει σε ισχυρές οικογένειες που λέγονταν Νικλιάνοι. Ο Μάρκος έχει πριγκιπικό αίμα. Δεδομένου ότι είναι και ο πρώτος γιος, είναι το “τουφέκι” της γενιάς του. Για εμένα ο Μάρκος είναι ένας μοναχικός άνθρωπος, βαθιά ευαίσθητος. Μέσα του κυλά αίμα ευγενών και δεν έχει καμία σχέση με την πειρατική οικογένεια των Γερακάρηδων. Εχει ταξιδέψει πολύ και θα έλεγα ότι είναι ένας μορφωμένος άνδρας. Διακαής πόθος του είναι να δει τον κόσμο. Πιστεύω ότι αν ήταν στο χέρι του θα εγκατέλειπε τη Μάνη. Δεν του ταιριάζουν οι άνθρωποι, ούτε η αγριάδα τους ούτε οι εχθροπραξίες. Γι’ αυτό τα έχει βρει και ως παιδί με την ιδιαίτερη Θεοφανώ, που και αυτή είναι σαν να προέρχεται από έναν άλλον κόσμο».