
Βίκυ Παπαδοπούλου: «Πρέπει να τροφοδοτήσουμε το ελληνικό σινεμά για να συνεχίσει να υπάρχει»
Φέτος, η Βίκυ Παπαδοπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «“Ο άνθρωπος ελέφαντας”, έτσι τον είπαν», η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Ανεσις, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου.
Η Τζούλια Διαμαντοπούλου, που υπογράφει το θεατρικό έργο, εμπνέεται από την αληθινή ιστορία του Τζόζεφ Μέρικ, που έμεινε γνωστός ως ο «Ανθρωπος Ελέφαντας» εξαιτίας του συνδρόμου του Πρωτέα, μιας σπάνιας γενετικής διαταραχής από την οποία έπασχε. Βασισμένη στα τεκμήρια που άφησαν πίσω τους οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας, η συγγραφέας ζωντανεύει τη σύντομη ζωή αυτού του ανθρώπου, που πήρε πολλή αγάπη από τη μητέρα του, εκδιώχθηκε από τον πατέρα του λόγω της εμφάνισής του, εγκαταστάθηκε στο πτωχοκομείο, κατέληξε στα freak shows και τελικά διασώθηκε από τον γιατρό Φρέντερικ Τρίβε, για να περάσει γαλήνια τα τελευταία χρόνια της ζωής του πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Ο τραγικός βίος του Τζόζεφ Μέρικ δεν έχει σταματήσει να γοητεύει από το 1923, όταν και καταγράφηκε για πρώτη φορά από τον άνθρωπο που τον έσωσε. Μεταφέρθηκε πολλές φορές στο θέατρο, μέχρι και ο Ντέιβιντ Μπόουι τον ερμήνευσε στη σκηνή, πέρασε στη μεγάλη οθόνη από τον Ντέιβιντ Αιντε, ενώ λέγεται ότι ο Μάικλ Τζάκσον, τη δεκαετία του 1990, προσπάθησε να αγοράσει τα οστά του από το νοσοκομείο του Λονδίνου, όπου φυλάσσονται.

Ο Μπομπ Γουίλσον
Η Βίκυ Παπαδοπούλου πιστεύει ότι εξελίσσεται ως ηθοποιός μέσα από τις συνεργασίες της. Μία στιγμή που δεν ξεχνά ήταν η συνάντησή της με τον Μπομπ Γουίλσον στην «Οδύσσεια». «Μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν μου τηλεφώνησαν από το Εθνικό Θέατρο και μου ανακοίνωσαν ότι πέρασα την οντισιόν. Δουλεύοντας με τον Μπομπ Γουίλσον θαύμασα την ευφυΐα του. Ήταν συγκεκριμένος, αυστηρός, λεπτομερής, ένιωθες αυτό το κύρος που κουβαλούσε και ταυτόχρονα ήταν συμπαθής. Εάν κάτι κατάφερνε, ήταν να σε κάνει να ξεπεράσεις τα όριά σου. Δουλεύαμε σκληρά. Κάποιες στιγμές νόμιζες ότι δεν άντεχες άλλο, εάν όμως ξεπερνούσες αυτό το στάδιο της κούρασης, μπορούσες να συνεχίσεις να δουλεύεις άλλες 32 ώρες. Νομίζω ότι κατάφερνε με έναν τρόπο να επεκτείνει τα όριά σου».
Ένας άλλος σκηνοθέτης που την εξέλιξε είναι ο Γιάννης Οικονομίδης. «Είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ» σημειώνει. «Είναι τολμηρός. Δεν φοβάται. Μου αρέσει αυτό το θάρρος και "θράσος’’ που κουβαλάει. Επειδή είναι αδιαπραγμάτευτος σε κάποια πράγματα σε βάζει σε μια διαδικασία εμβάθυνσης και κάπως σου “πειράζει” κομμάτια του εαυτού σου που συνήθως δεν θέλεις να σκαλίσεις. Στην αρχή αυτό είναι τρομακτικό. Μετά γίνεται απολαυστικό. Γενικά, μου αρέσουν οι σκηνοθέτες που με "ξεβολεύουν”. Μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για δυνάστες σκηνοθέτες, αλλά για ανθρώπους που σέβονται και αγαπούν τον ηθοποιό».
Μεγάλη της αγάπη παραμένει ο κινηματογράφος. Είναι από τις λίγες Ελληνίδες ηθοποιούς που έχει καταφέρει να κάνει αρκετό σινεμά. Τη στενοχωρεί που πλην ελάχιστων εξαιρέσεων το ελληνικό κοινό μοιάζει να γυρνά την πλάτη στον ελληνικό κινηματογράφο; «Με θλίβει βαθιά γιατί γίνονται τεράστιες προσπάθειες. Οι Έλληνες κινηματογραφιστές δίνουν την ψυχή τους για να κάνουν μία ταινία και όταν βγει στο σινεμά οι θεατές προτιμούν να στηρίξουν τη βιομηχανία μιας άλλης χώρας. Και γίνονται καλές ταινίες στην Ελλάδα. Πρέπει να τροφοδοτήσουμε το ελληνικό σινεμά για να συνεχίσει να υπάρχει. Διαφορετικά, σπουδαία ταλέντα θα φεύγουν έξω, όπως και συμβαίνει. Και δεν μιλώ μόνο για σκηνοθέτες αλλά και για διευθυντές φωτογραφίας κ.τλ Αλίμονο εάν πρέπει να κάνουν καριέρα έξω για να τους αναγνωρίσουμε εκ των υστέρων εδώ».