Πέτρος Ζούλιας: «Ποτέ δεν ήταν για μένα ο στόχος το ταμείο, αλλά να πω στον θεατή κάτι»

Ως δάσκαλος του θεάτρου, εσείς ποια μαθήματα έχετε πάρει από αυτό;

Έχω μάθει να τιθασεύω το εγώ μου. Το θέατρο είναι ένας καθρέπτης της ζωής και μου έμαθε μέσα στα χρόνια ότι αυτό που πρέπει να παλεύει κάποιος είναι το «μαζί». Η συνάντηση με τον άλλον. Έμαθα να σέβομαι τους ηθοποιούς μου και με έναν τρόπο να συμπορεύομαι με αυτούς. Το οποίο ισχύει και στη ζωή μου γενικότερα. Γιατί υπήρξα πολύ εγωκεντρικός. Αλλά με τα χρόνια, βλέποντας τι μου προτείνει ο απέναντι μου, έμαθα να γίνομαι πιο δημοκρατικός.

«Μου είπε: “Εγώ η Μαρινέλλα θα βγω με αμπέχονο που βρωμάει;”… Το έκανε»

Πώς διαχειρίζεστε τις ίντριγκες του χώρου;

Όσο μαζεύω εμπειρίες, τόσο πιο καλά ξέρω να τις διαχειρίζομαι. Για κάποιες βασικές αδυναμίες των ηθοποιών γίνομαι προστάτης όσο μπορώ. Επειδή ένα χαρακτηριστικό των ηθοποιών είναι η ανασφάλεια, έχουν ανάγκη να τους στηρίξεις και να τους οδηγήσεις με έναν τρόπο. Αυτό το μαθαίνεις με τα χρόνια. Δεν χαρίζεται. Ο σκηνοθέτης, εκτός από δάσκαλος, πρέπει να είναι και μεγάλος προστάτης. Γιατί το θέατρο είναι μια δουλειά του αέρα. Δεν έχει εξασφάλιση.

Όλος σας ο κύκλος αποτελείται από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές.

Ναι, είχα αυτή την τύχη, επειδή σκηνοθετώ πολλά χρόνια, να μην είμαι σκηνοθέτης ομάδας, αλλά πρωταγωνιστών. Και έμαθα πάρα πολλά από όλους αυτούς τους σημαντικούς πρωταγωνιστές με τους οποίους συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω πως είμαι καλός υπηρέτης του συγγραφέα και του ηθοποιού. Αγαπώ πάρα πολύ τα κείμενα, σε μια εποχή που κυριαρχούν η εικόνα και η σκηνοθετική άποψη. Εγώ πασχίζω να αποδίδω τη «φέτα ζωής» των κειμένων, δηλαδή το πολύ ζωντανό ανθρώπινο στοιχείο. Το θεατρικό κείμενο είναι ένα νεκρό κείμενο και το θέμα είναι πώς το ζωντανεύεις. Αυτή είναι η δουλειά μας. Ποτέ δεν ήταν για μένα ο στόχος το ταμείο, αλλά να πω στον θεατή κάτι, στην ψυχή του και στο μυαλό του.

Πηγή Secret

Πέτρος Ζούλιας: «Έχω στεναχωρηθεί με το θέμα του Φιλιππίδη, δεν υποστηρίζω τις πράξεις του όμως»