Μενενάκου: «Οι κρίσεις πανικού ήταν σαν «ξυπνητήρια», που μου έλεγαν ότι πρέπει να φροντίσω εμένα»
Η Άννα Μενενάκου, σε σπάνια συνέντευξή της μιλάει για την πορεία της στον χώρο, αλλά και για τη ζωή της, αποκαλύπτοντας στοιχεία του εαυτού της που δεν γνωρίζαμε.
Όπως ότι είναι ένας πολύ ήσυχος άνθρωπος στην καθημερινότητά της. Αποκαλύπτει επίσης τι είναι αυτό που την αποφορτίζει ενώ μιλάει και για τον τρόπο που κατάφερε να νικήσει τις κρίσεις πανικού...
Άννα Μενενάκου: «Είμαι outsider και ο δρόμος μου ήταν μοναχικός – Δεν είχα εφόδια»
Πώς είσαι στην καθημερινότητα;
Είμαι αρκετά ήσυχη. Μου αρέσουν οι απλές στιγμές, ο καφές μου το πρωί, μια βόλτα, λίγη καλή μουσική. Δεν είμαι άνθρωπος της υπερβολής ή της φασαρίας. Προσπαθώ να κρατάω ισορροπία μέσα στη μέρα, γιατί η δουλειά μας μπορεί να γίνει πολύ απαιτητική, ψυχικά και σωματικά. Η άσκηση είναι κάτι που έχω εντάξει στη ζωή μου και με βοηθάει πάρα πολύ, όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για το μυαλό. Είναι η στιγμή που αδειάζω, που «καθαρίζω» από το στρες και τις σκέψεις. Μου αρέσει η κίνηση, είτε είναι περπάτημα είτε yoga είτε κάτι πιο ενεργητικό. Με κρατάει σε επαφή με τον εαυτό μου.
Τι σε αποφορτίζει;
Η σιωπή. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά μέσα σε μια καθημερινότητα που είναι γεμάτη κόσμο, φωνές, ρυθμούς, εγώ αποφορτίζομαι με την ηρεμία. Ένα ήσυχο απόγευμα στο σπίτι, μια βόλτα χωρίς μουσική, να παρατηρώ απλώς τον κόσμο γύρω μου. Και φυσικά, η άσκηση με βοηθάει πολύ, ειδικά όταν το σώμα κινείται, το μυαλό αδειάζει. Τα βιβλία επίσης είναι ένας μικρός «διακόπτης». Όταν διαβάζω, φεύγω τελείως από την ένταση, είναι σαν να μπαίνω σε έναν άλλο ρυθμό, πιο εσωτερικό.
Και οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να πω πολλά, που απλώς καθόμαστε μαζί και γελάμε. Αυτές οι απλές στιγμές είναι που με επαναφέρουν στον εαυτό μου.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τις κρίσεις πανικού, θέμα που απασχολεί πλέον πολύ κόσμο. Πώς άφησες πίσω σου αυτές τις «σκοτεινές» - δύσκολες στιγμές;
Ήταν μία περίοδος δύσκολη και δεν το λέω καθόλου δραματικά. Απλώς ένιωθα πως κάτι μέσα μου δεν ήταν στη θέση του, πως το σώμα μου προσπαθούσε να μου μιλήσει και εγώ δεν το άκουγα. Οι κρίσεις πανικού ήταν σαν «ξυπνητήρια», που μου έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσω, να φροντίσω λίγο περισσότερο εμένα.
Με βοήθησε πολύ η αναγνώριση. Το να πω «ναι, κάτι δεν πάει καλά κι είναι εντάξει να το παραδεχτώ». Μετά ήρθε η βοήθεια που έδωσα στον εαυτό μου, όπως η ψυχοθεραπεία, η στήριξη από ανθρώπους που με αγαπάνε, αλλά και μια δική μου απόφαση να βάλω όρια, να ακούω το σώμα μου και να μην πιέζω τον εαυτό μου να «αντέχει» τα πάντα.
Δεν θα πω ότι εξαφανίζονται ως διά μαγείας. Αλλά όταν μάθεις να τις καταλαβαίνεις, να τις διαχειρίζεσαι, παύουν να σε τρομάζουν. Και αυτό είναι τεράστια λύτρωση. Γι’ αυτό και μίλησα, γιατί αν μέσα από αυτό κάποιος ένιωσε ότι δεν είναι μόνος, άξιζε.
Πηγή: ΤΥΠΟΣ TV