Λιανός: «Όταν το 2004 κήδευα τον κολλητό μου, στο νεκροταφείο με ρωτούσαν για το «Καφέ της Χαράς»
Ο Περικλής Λιανός με μακρά και συνεπή πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση μιλά για τα δύσκολα βιώματα της ζωής του, αλλά και για τη δύναμη που του προσφέρει η υποκριτική, ειδικά στις πιο σκοτεινές του στιγμές.
Δεν διστάζει να σχολιάσει τα φαινόμενα κακοποιητικής συμπεριφοράς στον χώρο του θεάτρου, τη στάση ορισμένων συναδέλφων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει συχνά τη δημοσιότητα.
Καφέ της Χαράς - Πολυμενέας, Κανέλλα και Θόδωρος αποκαλύπτουν άγνωστες ιστορίες από τα γυρίσματα
Σε μια εξομολογητική συνέντευξη, ο ηθοποιός τοποθετείται χωρίς υπεκφυγές, υπενθυμίζοντας πως ο σεβασμός —στην τέχνη και στους ανθρώπους της— δεν είναι ποτέ αυτονόητος.
Πρόσφατα η Νικολέττα Βλαβιανού με την οποία συνεργαστήκατε στη σειρά «Ο Πέτρος και τα κορίτσια του» είπε πως ο Φιλιππίδης ήταν εκρηκτικός και είχε απειλήσει ότι θα την καταστρέψει. Τα γνωρίζατε αυτά;
Εγώ δεν ήμουν φίλος τους, ήμουν συνεργάτης. Τα παιδιά αυτά ήταν όλοι μια παρέα, ήταν κολλητοί. Έτσι ό,τι και αν συνέβαινε, το θεωρούσα ως κομμάτι μιας παρέας με τα καλά και τα κακά της. Εγώ είχα μαζί τους μόνο πολύ καλές επαγγελματικές σχέσεις, πήγαινα έκανα τη δουλειά μου και έφευγα. Θέλω να πω πάντως, πως όταν κάτι δεν μου άρεσε και δεν το περιορίζω μόνο στον Πέτρο Φιλιππίδη, έφευγα. Πλήρωνα αυτό το τίμημα. Πάλι καλά που όλα αυτά τα χρόνια δεν έμεινα άνεργος (γέλια). Αυτό που με ενοχλεί πολύ και με θυμώνει, είναι ότι οι άνθρωποι που ανέχονταν αυτές τις συμπεριφορές και δεν αναφέρομαι στα ποινικά κομμάτια και τους βιασμούς, τώρα παραπονιούνται. Τότε κάποιοι στερηθήκαμε ρόλους επειδή είπαμε όχι. Πεταγόταν όμως ο άλλος και το έκανε εκείνος, τώρα λοιπόν τι θέλει μετά από τόσα χρόνια. Εγώ πρέπει να παραπονεθώ όχι αυτός.
Η αναγνωσιμότητα λειτούργησε ποτέ ως κατάρα για εσάς;
Σε κάποια πράγματα μερικές φορές με ενοχλεί. Θυμάμαι τα χρόνια του «Καφέ της Χαράς» με παρακολουθούσαν στο σούπερ μάρκετ για να δουν τι ψωνίζω. Υπήρχε μια αδιακρισία, αλλά και ένας σεβασμός. Δέχτηκα βέβαια πολλά κύματα αγάπης δεν έχω παράπονο. Κάποιοι όμως νομίζουν ότι 24 ώρες το 24ωρο είμαστε για κατανάλωση. Όταν το 2004 κήδευα τον κολλητό μου, στο νεκροταφείο με ρωτούσαν για το «Καφέ της Χαράς». Επίσης όταν ο πατέρας μου ήταν ετοιμοθάνατος ερχόντουσαν οι νοσοκόμες να με δείξουν στο νοσοκομείο. Αυτό δεν είναι θαυμασμός, αλλά κανιβαλισμός. Βλέπεις και στις παραστάσεις ανοίγουν το κινητό τους και σερφάρουν, αυτό με διαλύει, μπορεί να σκοτώσω κανέναν (γέλια).
Αυτό πιστεύετε ότι συμβαίνει λόγω της εποχής μας;
Όχι, αυτό γινόταν πάντα. Σκέψου το φέρετρο της Έλλης Λαμπέτη δεν μπόρεσε την ημέρα της κηδείας να μπει στην εκκλησία, από την περιέργεια του κόσμου να δει τους σταρ από κοντά. Ορμούσαν στην Καρέζη, στη Βουγιουκλάκη…
Πηγή: Λοιπόν
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=3xQEj7yKAfgqpyeMIIidOA)
.jpg?t=QIz-Kj8Apcca7otwizo9xw)
