Σταυροπούλου: «Η αγωνία να γεμίσει το θέατρο Άλσος είναι μεγάλη... Δεν μπορείς να το ξεχάσεις»
Η Βίκυ Σταυροπούλου, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Secret, μιλά με ενθουσιασμό για τη συμμετοχή της στην παράσταση αφιερωμένη στον Γιώργο Ζαμπέτα, εξηγεί τη συγκίνησή της για τη λαϊκή του ψυχή και αφηγείται μικρές στιγμές που αποκαλύπτουν το μεγαλείο του καλλιτέχνη.
Με ειλικρίνεια και χιούμορ, αναφέρεται στη δική της λαϊκή καταγωγή, την αγωνία της για την επιτυχία της δουλειάς, αλλά και τη βαθιά της σύνδεση με τον χαρακτήρα που υποδύεται, τη σύζυγο του αξέχαστου Γιώργου Ζαμπέτα, Ρούλα.
Κατερίνα Ζαμπέτα: Η κόρη του Γιώργου Ζαμπέτα για την παράσταση: «Μου πήρε τρία χρόνια. Ξέθαβα...»
Η σχέση σας με τον Ζαμπέτα ήταν...
«Καμία απολύτως. Έχω μεγαλώσει σε μια λαϊκή γειτονιά και έχω ακούσματα από τη γειτονιά και την οικογένειά μου. Τον γνώρισα και τον αγάπησα μέσα από την παράσταση του Πέτρου Ζούλια, βασισμένη στο βιβλίο της κόρης του, Καίτης Ζαμπέτα (σ.σ.: Γιώργος Ζαμπέτας: Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω). Αισθάνομαι πια μια “συγγένεια”. Είμαστε και οι δύο άνθρωποι με λαϊκές καταβολές που τις τιμάμε, ανοιχτοί στην ψυχή, μεγαλωμένοι με πολύ κόσμο, μαθημένοι να μοιραζόμαστε, να χαιρόμαστε, να λυπόμαστε – όλα έντονα».
Στην παράσταση απουσιάζει ο ίδιος από τη σκηνή.
«Αυτό ήταν μια ιδέα του Ζούλια, που όταν την άκουσα, είπα μέσα μου: “Είναι τρελός ο άνθρωπος”. Όταν όμως πραγματώθηκε, συνειδητοποίησα ότι είναι ευφυέστατη, διότι χωρίς να υπάρχει ηθοποιός που να υποδύεται τον Ζαμπέτα, ο ίδιος είναι διάχυτος στην παράσταση – μέσα από τους ανθρώπους του, από οπτικό υλικό, τη φωνή, τα τραγούδια και τις μουσικές του. Και γίνεται ένα τρομερό γλέντι. Δεσπόζει ο Ζαμπέτας. Δεν λείπει καθόλου».
Τι σας εξέπληξε;
«Έτσι κι αλλιώς, με εκπλήσσουν οι άνθρωποι που, χωρίς μόρφωση και παιδεία, με το πάθος, την πίστη και τη θέλησή τους, καταφέρνουν σημαντικά πράγματα. Με συγκινεί ο τρόπος που έμαθα ότι εμπνεύστηκε κάποιες μουσικές του. Το “Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα” το εμπνεύστηκε μια μέρα μέσα σε ένα ταξί. Κάπως έκανε η εξάτμιση και του έδωσε το τέμπο. Ή η σχέση με ένα βατραχάκι στη γειτονιά. Καθόταν και του έλεγε τα παράπονά του. Οι στιγμές, δηλαδή, που ένας άνθρωπος, στη μοναξιά του, σε μια στιγμή απελπισίας, μοιράζεται τον πόνο του με ένα βατραχάκι».
Έχετε την αγωνία να γεμίσει το Άλσος;
«Δεν μπορείς να το ξεχάσεις, δυστυχώς. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – και δεν εννοώ μόνο την ερμηνεία του ρόλου, αλλά και να διαφυλάξω τις σχέσεις όλων των ανθρώπων· ξεπερνάμε τους 40. Η αγωνία είναι μεγάλη. Όταν όμως τα πράγματα λειτουργούν, η ανταμοιβή είναι τέτοια που η αγωνία φεύγει».
