Αναστάσης Ροϊλός: «Δυστυχώς η πλάστιγγα γέρνει στο “εγώ και τώρα”»
Για τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Τάρλοου για την πολυαναμενόμενη «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, ο Αναστάσης Ροΐλος χρειάστηκε να βγει από τα νερά του. Βρέθηκε δηλαδή κατά τρόπο οξύμωρο, αναπάντεχο αλλά τελικά ευτυχή στο φυσικό του περιβάλλον.
Παρά το αναντίρρητο γεγονός πως θα μπορούσε να αναπαύεται στα κεκτημένα του και να απορρίπτει ράθυμα προτάσεις που θα τον έβγαζαν από την ευκολία και τη βολή του – δεδομένης της δημοφιλίας, της αποδοχής και των καλών κριτικών που απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια –, ο ηθοποιός λέει πως δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να μαθαίνει, να ενδίδει σε προκλήσεις, να αναμετριέται ακόμα και με παγίδες οι οποίες τελικά λειτουργούν ως υπόμνηση: για όσα είναι ικανός ένας ηθοποιός, μα στο τέλος της ημέρας ένας άνθρωπος.
Αναστάσης Ροϊλός: Κάθε νέος ρόλος είναι μια νέα αρχή. Και κάθε νέα αρχή, μια μικρή ανάσταση
Οπότε αυτή η περίοδος έχει πρόβες και, υποθέτω, διάβασμα για τον Ορέστη;
«Προσπαθώ γενικά να διαβάζω όσο μπορώ. Μου φαίνεται λάθος και με πληγώνει
να υπάρχουν τόσες γνώσεις που έχουν κατακτηθεί και έχουν καταγραφεί, τις οποίες δεν γνωρίζουμε. Δεν αναφέρομαι μόνο στο θέατρο αλλά και στην καθημερινότητά μας. Πού θα βρισκόταν, για παράδειγμα, ο μέσος Έλληνας συμπεριφορικά, πνευματικά και πολιτικά, αν μάθαινε στο σχολείο τι έχει πει ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, και όλοι αυτοί που θεωρούμε πως είμαστε κληρονόμοι τους. Σε σχέση με τη δουλειά μου, πέρα από το κείμενο και την αυταπόδεικτη αξία του, είναι απαραίτητη η αντίληψη του πλαισίου στο οποίο γράφτηκε και οι επικρατούσες έρευνες ή έστω γνώμες. Μόνο έτσι μπορείς να φέρεις στο τραπέζι κάτι που να είναι πρόταση. Δεν λέω ότι θα ανακαλύψουμε τον τροχό. Όποιος νομίζει κάτι τέτοιο, κοροϊδεύει τον εαυτό του. Είναι υποχρέωση όμως του καλλιτέχνη να διαβάζει και να μαθαίνει. Η τέχνη είναι επιστήμη και ο καλλιτέχνης οφείλει να γνωρίζει τι έχει προηγηθεί από τον ίδιο. Στη μελέτη, αν θέλετε, βρίσκω και την ευχαρίστηση. Αλλιώς δεν θα είχα κανένα ενδιαφέρον για αυτή τη δουλειά. Δεν με ενδιαφέρει η λογική τού “παίζεις έτσι, γιατί αυτό ξέρεις, αυτό έχεις μάθει ή αυτό περνάει”. Το συζητούσαμε πρόσφατα και με έναν αγαπητό μου συνάδελφο. Τα τελευταία χρόνια έχει συμβεί μια παρεξήγηση στη διδασκαλία των ηθοποιών. Η γενιά μου άρχισε να διδάσκεται το “εδώ και τώρα”, αλλά βλέπω τα όρια να χάνονται και η πλάστιγγα να γέρνει στο "εγώ και τώρα”».
Αυτό που παρατηρείτε στην τέχνη σας δεν είναι όμως και σημείο των καιρών;
«Συμφωνώ. Είναι συνολικό και κοινωνικό. Και τα κοινωνικά δίκτυα σχεδόν μας επιβάλλουν να έχουμε ένα τεράστιο, παραφουσκωμένο εγώ».
Εσείς, ως νέος άνθρωπος που ζείτε μέσα σε αυτόν τον κόσμο, πώς το διαχειρίζεστε;
«Νομίζω με προστατεύουν οι διδασκαλίες που έχω πάρει αλλά και τα ενδιαφέροντά μου. Μην κρυβόμαστε, είναι μια διαρκής μάχη».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=0eIhAseuryCa-npgimlMQw)
