Αναστάσης Ροΐλος: «Δεν προσπαθώ να το παίξω ταπεινός»
Ο Αναστάσης Ροΐλος είναι από τους πιο χαμηλόφωνους και ταυτόχρονα απαιτητικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς.
Με σταθερή παρουσία στο θέατρο, επιλέγει συνεργασίες με ουσία και βάθος, μακριά από το θόρυβο της επικαιρότητας. Ενόψει της συμμετοχής του στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στην Επίδαυρο, μιλά στο ΒΗΜΑ με ειλικρίνεια για την ευθύνη της τέχνης, τη σχέση του με το κοινό, τον εσωτερικό του μηχανισμό αυτοπροστασίας και τη σημασία της διαρκούς αναζήτησης.
Αναστάσης Ροϊλός: Κάθε νέος ρόλος είναι μια νέα αρχή. Και κάθε νέα αρχή, μια μικρή ανάσταση
Οι πολύ καλές κριτικές που παίρνετε μεγεθύνουν το «εγώ»;
«Δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά. Δεν προσπαθώ να το παίξω ταπεινός. Σίγουρα είναι ωραίο να ακούμε καλά λόγια. Μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε τη δουλειά μας. Αλλά δεν μπορείς να στηριχτείς σε αυτά. Κι αν το κάνεις, τότε θα πρέπει να σε επηρεάζουν το ίδιο και τα κακά λόγια των άλλων. Τότε ποιος έχει δίκιο; Θα πρέπει να έχεις τον δικό σου εσωτερικό μηχανισμό για να το διαχειριστείς. Ένα προσωπικό ζύγι».
Ο κόσμος, το κοινό στο οποίο μια παράσταση απευθύνεται, σας ενδιαφέρει;
«Πιστεύω ότι είμαστε οι σύγχρονοί μας. Τα καλά και τα κακά της εποχής τα φέρουμε όλοι μέσα μας. Αυτό σημαίνει ότι αν η προσοχή του σύγχρονου ανθρώπου πάσχει, αυτό ισχύει για όλους μας, άρα το λαμβάνουμε υπόψη μας αυτόματα. Από την άλλη, ο βιολογικός και ο ψυχολογικός χρόνος είναι έννοιες που μας είναι γνωστές ανέκαθεν. Το θέατρο είναι η ζωντανή παρουσία, άρα πρέπει να το κρίνουμε με διαφορετικά κριτήρια απ’ ό,τι τα προϊόντα που προβάλλονται σε οθόνες. Αυτό που συμβαίνει επί σκηνής πιστεύω ότι λαμβάνει υπόψη την ενέργεια που έρχεται από το κοινό και, ιδανικά, πρέπει να επηρεάζει την ερμηνεία. Αυτό άλλωστε είναι και η επικοινωνία. Να λαμβάνεις υπόψη σου τον άλλον. Κι αυτό ξεχωρίζει και τον ερασιτέχνη από τον επαγγελματία. Ο πρώτος παίζει για τον εαυτό του, ο δεύτερος για το κοινό».
Γιατί να έρθει κανείς στην «Ηλέκτρα» στην Επίδαυρο;
«Ελπίζω καθένας να έρθει για τους δικούς του λόγους, αλλά πραγματικά να φύγει με κάτι άλλο, με κάτι που δεν περίμενε. Ξέρετε, το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Όλα τα άλλα είναι μεταβλητά και ικανά να μας εκπλήξουν. Και πρέπει να είναι. Γιατί όταν μπαίνεις σε μια ρουτίνα και τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα σε πολύ σκληρά πλαίσια, είναι σαν να του απαγορεύεις να έρθει οποιαδήποτε έκπληξη. Ας ανοίξουμε τον εαυτό μας στην έκπληξη».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ