Δημήτρης Παπαδημητρίου: Τα κορυφαία έργα, το αυτοάνοσο και η σπάνια εξομολόγηση για τη ζωή του

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1959 στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας. Τo 1976, μπαίvovτας στη Νoμική Αθηvώv, συμμετείχε ως συvθέτης σε παραστάσεις τoυ θεατρικoύ τμήματoς τoυ Παvεπιστημίoυ Αθηvώv, όπως Οιδίπους Τύραννος, Φαύστα, Εμείς Και Ο Χρόvoς, Η Βεγγέρα. Ο Μάνος Χατζιδάκις άκουσε μουσική του και τον παρότρυνε να αφοσιωθεί σε αυτήν την τέχνη.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει γράψει συμφωνικά έργα, κομμάτια για σόλο όργανα και συνδυασμούς οργάνων, μουσική για θέατρο και για τον ελληνικό κινηματογράφο (Ηλεκτρικός Άγγελος, Ρεβάνς, Αρχάγγελος Του Πάθους, Το δέντρο που πληγώναμε, Νίκη Της Σαμοθράκης, Εραστές Στη Μηχανή Του Χρόνου, Η Ζωή Ενάμισι Χιλιάρικο, Το φως που σβήνει κ.ά.), για την ελληνική τηλεόραση και για τηλεοπτικές σειρές στη Σουηδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και αλλού. Το μεγάλο κοινό τον ανακάλυψε λόγω της τηλεόρασης.

Γνωστός από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μέχρι σήμερα για τις εκλεκτές συνθέσεις του, που αρκετές από αυτές έντυσαν γνωστές τηλεοπτικές επιτυχίες (όπως η Αναστασία του Γιώργου Κορδέλλα σε σενάριο της Μιρέλας Παπαοικονόμου, το Μη Φοβάσαι Τη Φωτιά, το Λόγω Τιμής, Η ζωή που δεν έζησα, η Λένη και οι Μάγισσες Της Σμύρνης), ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει επίσης συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε ένα κύκλο τραγουδιών με γενικό τίτλο Τραγούδια Για Τους Μήνες, όπου μελοποίησε γνωστούς Έλληνες ποιητές

«Δεν κάθομαι καθημερινά στο πιάνο, γράφω όμως καθημερινά. Αν δεν γράψω είμαι δυστυχής. Τις καλές εποχές γράφω και δέκα ώρες την ημέρα. Δεν είναι καταναγκασμός, είναι ανάγκη. Όταν γίνεται καταναγκασμός, δεν μπορώ να λειτουργήσω ούτε για μία ώρα. Όμως η ζωή μου είναι άμεσα συνυφασμένη με τη μουσική», έχει πει

Το αυτοάνοσο

«Εμένα η ασθένειά μου δεν μου ξύπνησε υπαρξιακά ερωτήματα, αυτά τα είχα ανέκαθεν όπως υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους. Όταν το πρωτοέμαθα, άρχισα να σκέφτομαι τα έργα μου. Πήρα πάρα πολλή κορτιζόνη, έσπαγαν τα κόκκαλα από μόνα τους, έπαθα σηψαιμία, δεν μπορούσα να περπατήσω. Λύγιζα από… μόνος μου, γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω. Ουσιαστικά δεν λύγισα ποτέ, είχα δύο παιδιά στο σπίτι και με πήγαιναν όπου ήθελα. Αυτό κράτησε ένα δίμηνο, σιγά-σιγά άρχισα να βελτιώνομαι. Τώρα είναι σαν να μην το ‘χω. Υπάρχουν πολλοί που πάσχουν από αυτοάνοσα και ειδικά από τη μυασθένεια Gravis. Δεν είναι πλέον τόσο σοβαρή όσο ακούγεται. Είναι κάτι που δεν φεύγει, πολεμιέται και μπορείς να ζεις με αυτό. Εγώ είναι σαν να μην το ‘χω, είμαι ειδική περίπτωση»

Η πατρότητα

«Τα έχω ισορροπήσει τα πράγματα. Αν και αυτό έχει μάλλον ανατραπεί από τότε που ήρθε ο γιος μου. Πριν, δούλευα όλο το βράδυ. Τρώγαμε, γλεντάγαμε, τους έβαζα όλους για ύπνο και καθόμουν τη νύχτα και δούλευα. Κοιμόμουν το πρωί, ως τις δύο το μεσημέρι, και μετά άρχιζα όλες τις δραστηριότητές μου. Η επαφή μου με το παιδί άλλαξε τα πράγματα, γιατί θέλω να έχω χρόνο μαζί του, είμαι ευτυχής μαζί του. Κοιμάμαι λοιπόν μαζί του στις εννιά, ξυπνώ κατά τις δύο-τρεις και δουλεύω και τον ξαναβλέπω το πρωί για να του κάνω πρωινό, να τον πάω σχολείο κ.λπ. Μετά δουλεύω ξανά όταν έχω τη μοναξιά που χρειάζομαι. Διαμορφώνω ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες το εικοσιτετράωρό μου».