Στέλλα Καπεζάνου: «Από τότε που με θυμάμαι… ζωγραφίζω» – O γιος της και το μόντελινγκ

Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να εκφράζεται μέσα από ζωγραφική;

Από τότε που με θυμάμαι. Ζωγράφιζε η μητέρα μου και δίπλα της εγώ. Σε μπλοκ, σε τετράδια, στους τοίχους του δωματίου μου, στου τοίχους της τάξης μου, σε γλάστρες, σε ξύλινα τραπέζια, σε όλα μου τα έπιπλα, σε οτιδήποτε μπορούσε να ζωγραφιστεί. Και πάντα, μέχρι τέλος του Λυκείου, στα περιθώρια όλων των σχολικών μου βιβλίων, πράγμα που με είχε βάλει σε μεγάλους μπελάδες με καθηγητές. Θυμάμαι συγκεκριμένα έναν που δεν άντεχε στη σκέψη ότι όσο μιλούσε εγώ σχεδίαζα, αντί να το παρακολουθώ. Λες και μπορούσα ποτέ να μείνω ακίνητη για 12 χρόνια σε ένα θρανίο. Ο Αριστοτέλης είπε πως «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων» και 2.000 χρόνια μετά το εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμένει η τέλεια μέθοδος για να ισοπεδώνεται η διαφορετικότητα

Στέλλα Καπεζάνου: «Εχω ένα σωρό αποτυχίες, αλλά αυτές έφεραν άλλα πράγματα που ήταν σημαντικά»

Ο γιος σας ζωγραφίζει; Του κρατάτε τις ζωγραφιές του;

Ο γιος μου είχε άρνηση στο χρώμα και τη ζωγραφική γενικότερα. Έχω ακούσει πως πολλά παιδιά ζωγράφων αρνούνται να ζωγραφίσουν, μάλλον από αντίδραση στους γονείς. Του άρεσε μόνο να κάνει doodles με μαύρο πενάκι. Έχω κρατήσει πολλά από τα σκίτσα του, είναι ευφυέστατα και με ακρίβεια στη λεπτομέρεια.

Αν πρέπει να ξεχωρίσετε ένα επίτευγμα για το οποίο είστε περήφανη, ποιο θα ήταν αυτό;

Ως χαρακτήρας, στο παρελθόν κοιτάζω μόνο για να πάρω πληροφορία. Και ενώ έχω πολλά επιτεύγματα για τα οποία νιώθω ευγνώμων και περήφανη, επιλέγω πάντα να συγκεντρώνομαι στο παρόν ή στο πολύ κοντινό μου μέλλον. Το πιο πρόσφατο επίτευγμα που με κάνει να χαμογελάω είναι ότι μου ζήτησε ο Πάρις Μέξης να ζωγραφίσω στο χέρι κάποια από τα κοστούμια που έχει σχεδιάσει ο ίδιος για την παράσταση «Ηλέκτρα» στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Ήταν μια πρόσκληση-τιμή από έναν σκηνογράφο που θαυμάζω και δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Το να ζωγραφίζω πάνω στο ύφασμα, σε ρούχα που θα φορεθούν στο αρχαίο θέατρο ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία.

Κι εκείνο για το οποίο είστε υπερήφανη στην προσωπική ζωή;

Ο γιος μου. Όχι μόνο γιατί είναι ένας υπέροχος νεαρός άνδρας, αλλά γιατί μέσα από αυτόν σμιλεύτηκα κι εγώ. Το μεγάλωμά του με δίδαξε πειθαρχία, ενσυναίσθηση, οριοθέτηση και υπευθυνότητα.

Αναπολείτε ποτέ την εποχή που ήσασταν μοντέλο στα 90s;

To modeling το ξεκίνησα στη Β ’ Λυκείου από ανάγκη - δεν το κατάλαβα, δεν με κατάλαβε. Για τα συνολικά 12 χρόνια που δούλεψα στα media, μου έχει πάρει επιπλέον 20 χρόνια, δύο πτυχία, δεκάδες βραβεία, διακρίσεις, υποτροφίες τέχνης και αμέτρητες ώρες ψυχοθεραπείας για να αποδεχτώ ότι είναι μέρος της αυτοβιογραφίας μου και ότι μέχρι τα βαθιά μου γεράματα θα με ρωτάνε για το modelingκι εγώ θα ξαναπαντάω πως, όχι, δεν μου λείπει. Παρ ’ όλα αυτά, αναγνωρίζω την κληρονομιά που μου άφησε και η οποία μεταφράζεται στη ζωγραφική μου σε πειθαρχία, απόσταση, staging, εμμονή με το βλέμμα, στυλιζαρισμένα αμερικανικά πλάνα, εκτίμηση για το ωραίο και τέλειο. Το μάτι μου έχει μετρήσει και δημιουργήσει σύνθεση προτού καλά-καλά το συνειδητοποιήσει το μυαλό μου

Πηγή Gala

Στέλλα Καπεζάνου: Μιλάει για τα επαγγελματικά της σχέδια και την ζωγραφική!

Στέλλα Καπεζάνου: Σε θεατρική παράσταση με τον γιο και τον σύντροφό της

Στέλλα Καπεζάνου: Δείτε πόσο έχει μεγαλώσει ο γιος της