«Η Μαλβίνα είχε δίψα να συνεχίσει τη ζωή και τη δουλειά της σαν να μη συνέβαινε τίποτα»

Έπειτα σε θέατρα, όπου ως υπεύθυνος ήχου γνωρίστηκε με αυθεντικούς αστέρες της τέχνης, όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος. Και τις δύο τελευταίες δεκαετίες σε στούντιο ηχογράφησης και νυχτερινά κέντρα, όπου δημιουργεί, ερμηνεύει και καταγράφει επιτυχίες.

Ο Κωνσταντίνος Ράλλης ξετυλίγει μέσω της «Espresso Σαββατοκύριακο» το νήμα της προσωπικής του διαδρομής αποκαλύπτοντας ιστορίες με ανθρώπους, σχέσεις και τραγούδια.

Προτού ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι ήσουν επιτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός. Πώς βρέθηκες στα ερτζιανά;

Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου, από παιδί. Το ραδιόφωνο ήρθε ως φυσική συνέχεια αυτής της αγάπης. Ολη τη μέρα άκουγα μουσική στα FM και φανταζόμουν τον εαυτό μου να μιλά στο μικρόφωνο και να με ακούν όλοι στην πόλη μου, την Πάτρα. Ανήκω στη γενιά που έπαιρνε τηλέφωνο για αφιερώσεις και προτιμήσεις τραγουδιών. Ξεκίνησα σε μικρούς σταθμούς της Πάτρας και σταδιακά βρέθηκα σε πιο επαγγελματικές συχνότητες της Αττικής, όπου και συνεργάστηκα με τους Μαλβίνα Κάραλη, Γιώργο Τράγκα, Δημήτρη και Λάμπρο Κωνσταντάρα, Αθηναΐδα Νέγκα και Γιάννη Πετρίδη. Ήταν μια πολύ όμορφη περίοδος της ζωής μου και με έναν τρόπο νομίζω ότι με προετοίμασε για το τραγούδι. Ηταν μια ωραία «προπόνηση» πριν βγω μπροστά στο μικρόφωνο.

Τι θυμάσαι έντονα από τη Μαλβίνα Κάραλη;

Ημουν μόλις 24 ετών όταν γνωριστήκαμε. Μπήκε ξαφνικά μια μέρα στο στούντιο χαμογελαστή με την Αθηναΐδα Νέγκα και, αφού με χαιρέτησε με πλατύ χαμόγελο, μου είπε ότι θα εντασσόταν στο δυναμικό του σταθμού μας. Η Μαλβίνα ήταν ευφυής και είχε το χάρισμα να εξηγεί τα πάντα κάπως διαφορετικά από πολλούς άλλους. Με έμαθε να παλεύω για τη ζωή, να είμαι ανοιχτόμυαλος, εργατικός και να αναλύω τα πάντα με γνώμονα το μυαλό μου και φυσικά με τη δύναμη της ψυχής μου. Δεν της άρεσαν τα ψέματα και οι υποκριτές. Ηθελε με τον λόγο της να αφυπνίσει τον κόσμο που την άκουγε.

Πώς αντιμετώπισε την ασθένειά της;

Η αλήθεια είναι πως έζησα τη Μαλβίνα Κάραλη στην πιο δύσκολη περίοδο της ασθένειάς της. Ήταν κουρασμένη, αλλά δυνατή. Πρόσχαρη όσο μπορούσε, είχε δίψα να συνεχίσει τη ζωή και τη δουλειά της σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές ήθελε μέσω της μάχης που έδινε να παροτρύνει τους ανθρώπους να είναι ανοιχτόμυαλοι, ειλικρινείς, διορατικοί και να έχουν δίψα για τη ζωή παρά τις όποιες δυσκολίες! Μου χαμογελούσε συνέχεια, μου μιλούσε γλυκά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα υπέροχα μάτια της, που είχαν μια απίστευτη δύναμη όταν σε κοιτούσε.

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που διατηρούσες φιλικές σχέσεις ήταν ο Βλάσσης Μπονάτσος. Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη γνωριμία σας;

Δούλευα στο ραδιόφωνο, όταν ξαφνικά ένα πρωί ήρθε πρόταση να εργαστώ και ως υπεύθυνος ήχου και μουσικής σε μεγάλο θέατρο της Αθήνας. Χωρίς να το σκεφτώ, είπα ναι και πήγα με χαρά. Εκεί είδα ότι στην παράσταση εκείνης της περιόδου πρωταγωνιστούσαν η Βάσια Παναγοπούλου και ο Βλάσσης Μπονάτσος. Ετσι γνωριστήκαμε. Μας ένωσε αμέσως η αγάπη και η «τρέλα» μας για τη μουσική. Ο Βλάσσης μού έδινε απίστευτη ενέργεια και χαρά. Είχε χιούμορ και τότε στο θέατρο ζούσαμε μαζί του ένα… μεγάλο πάρτι. Συχνά μετά τις παραστάσεις βγαίναμε για φαγητό και διασκέδαση με δική του πρόσκληση. Τον άκουγα με τις ώρες να μου μιλάει αλλά και να μου τραγουδάει τα νέα του ροκ τραγούδια, αυτά που ήθελε να κυκλοφορήσει, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε. Συνεχώς μου έλεγε ιστορίες για την κόρη του, τη Ζένια, που τότε ήταν πολύ μικρή. Ο Βλάσσης ήταν «τρελομπαμπάς» και τον είχε ξετρελάνει αυτό που βίωνε τότε για πρώτη φορά. Ηταν απρόβλεπτος και τις πιο σκληρές αλήθειες τις έλεγε με χιούμορ. Δεν ήταν συντηρητικός, βαριόταν τα καλούπια. Του άρεσαν η διασκέδαση, η ζωή με θόρυβο και η ανεμελιά. Ηταν πάντα πολύ μπροστά από την εποχή του. Ζούσε με τη δική του εφηβική τρέλα. Τα στερεότυπα είναι για να σπάνε και νομίζω ότι αυτό έκανε, ακόμα και επί σκηνής, αφού συχνά ξέφευγε από το κείμενο και έλεγε δικά του λόγια.