Θεοφανία Ανδρονίκου–Βασιλάκη: Ο «Κορσές της Σταχτοπούτας» ήταν για μένα μια κατάδυση στον εαυτό μου

Ο «Κορσές της Σταχτοπούτας» δεν μιλά μόνο για την υπερφαγία, αλλά για την αόρατη πίεση να χωρέσουμε σε πρότυπα που άλλοι έραψαν για εμάς. Είναι μια αφήγηση που γελά και κλαίει μαζί, που αποδομεί τη ντροπή και αγκαλιάζει την αποδοχή. Η συγγραφέας του βιβλίου, Θεοφανία Ανδρονίκου – Βασιλάκη μιλά σε πρόσφατη συνέντευξή της για την ιστορία της ηρωίδας της και το μήνυμα που περνά.

Στο «Κορσέ της Σταχτοπούτας» ασχολείσαι με την υπερφαγία και την εικόνα του σώματος. Τι κατανόησες μέσα από την ιστορία της Άννας;

Κατανόησα πόσο βαθιά είναι η ρίζα του πόνου που οδηγεί στην υπερφαγία. Δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα, είναι ανάγκη για παρηγοριά, για κάλυψη συναισθημάτων που δεν αντέχουμε να νιώσουμε. Η Άννα τρώει, όχι επειδή πεινάει, αλλά επειδή δεν αντέχει να μην την αγαπούν. Ο κορσές είναι το σύμβολο της καταπίεσης να συμβαδίζουμε τα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας. Πόσο συχνά, αναρωτήθηκα, ευχόμαστε να «μαζέψουμε» τον εαυτό μας ώστε να χωρέσουμε στις προσδοκίες των άλλων; Ο κορσές της Αννας έγινε, τελικά, η αφορμή για να αγαπήσει το σώμα της όχι επειδή το άλλαξε, αλλά επειδή έμαθε να το ακούει. Και το κυριότερο; Το μαγικό ραβδί της νεραιδονονάς δεν είναι παρά η αποδοχή του εαυτού μας.

Είναι κάτι που αφορούσε και εσένα;

Απολύτως. Η σχέση μου με το φαγητό είναι βαθιά συναισθηματική. Έφαγα από θλίψη, από μοναξιά, από πλήξη. Έκανα δίαιτες, κουράστηκα, θύμωσα, έκλαψα μπροστά σε καθρέφτες. Ο «Κορσές της Σταχτοπούτας» ήταν για μένα μια κατάδυση στον εαυτό μου, μια απενοχοποίηση και, τελικά, μια συμφιλίωση με το σώμα μου όπως είναι, όχι όπως μου επιβάλλουν τα πρότυπα

Αν μια υπέρβαρη γυναίκα διαβάσει το βιβλίο, τι θα καταλάβει για τον εαυτό της;

Ελπίζω ότι θα καταλάβει πως δεν είναι μόνη. Ότι η αξία της δεν εξαρτάται από τα κιλά της, αλλά από το φως που κουβαλάει μέσα της. Θέλω να της ψιθυρίσει το βιβλίο: «Δεν χρειάζεται να πονέσεις για να αγαπηθείς». Όταν μια γυναίκα αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα σε μια ηρωίδα που δεν είναι «τέλεια», τότε κάτι αρχίζει να αλλάζει. Η ματιά μαλακώνει, ο εσωτερικός μονόλογος γίνεται λιγότερο σκληρός και κάπου εκεί, ξεκινά η πραγματική αλλαγή. Το μοναδικό «φάρμακο» για να αντιμετωπίσουμε τις διατροφικές διαταραχές, είναι η αγάπη στον εαυτό μας. Οφείλουμε να μας κατανοήσουμε, να μας περιθάλψουμε, να μας αγαπήσουμε. Ξέρετε, οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από τέτοιου είδους διαταραχές, είναι αυτοί που είναι πάρα πολύ απαιτητικοί και επικριτικοί στον εαυτό τους.

Όταν έβαλες τελεία στον «Κορσέ», τι ένιωσες;

Έκλαψα. Όχι από λύπη, από λύτρωση. Και είναι πραγματικά οξύμωρο γιατί μιλάμε για ένα χιουμοριστικό βιβλίο που όσοι το έχουν διαβάσει, γελούν πάρα πολύ. Όμως, ένιωσα ότι είχα αφηγηθεί μια ιστορία που κουβαλούσα για χρόνια χωρίς να της δίνω μορφή. Μια ιστορία που μιλούσε και για μένα, για τόσες γυναίκες που τις έσφιγγαν «κορσέδες του μυαλού» για να χωρέσουν σε αγάπες, σε δουλειές, σε ρούχα, σε ρόλους. Ήταν ένα «αντίο» και ένα «ευχαριστώ». Αντίο στο βάρος της ντροπής, ευχαριστώ στο σώμα που άντεξε.

Πηγή Λοιπόν