Κάρμεν Ρουγγέρη: «Δεν ήθελα η κηδεία του άντρα μου να γίνει σόου - Ήθελα να είμαστε μόνοι μας»

Μέσα από μια αφήγηση που ακουμπά τρυφερά στα παιδικά της χρόνια, στη γλώσσα της καρδιάς της (το θέατρο), στη μητρότητα, στις σπουδές, στο έργο της και στις αρχές που μεταφέρει αδιαπραγμάτευτα στο κοινό της, η Κάρμεν Ρουγγέρη παραδίδει μια συνέντευξη γεμάτη αλήθεια και ουσία. Μιλά για την αυστηρότητα του πατέρα της, την απέραντη αγάπη της μητέρας της, την πίστη της στην αισθητική και την καλλιτεχνική πειθαρχία. «Είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις αγάπη, γιατί έτσι μπορείς να δώσεις μετά», σημειώνει η ίδια.

Ο Γαλλο-ιταλός καθολικός ιερέας πατέρας της μιλούσε 9 γλώσσες, η ίδια του απευθυνόταν στον πληθυντικό ενώ πήγαινε στην εκκλησία κάθε Κυριακή μέχρι τα 25 της χρόνια, ακόμη και όταν βρισκόταν σε περιοδεία. «Μετά τον Θεό είναι ο δάσκαλος. Στην επόμενη ζωή μου θα γίνω δασκάλα», τονίζει.

Η κουβέντα ακουμπά και την ουσία της παιδαγωγικής: Τον σεβασμό. Προς το παιδί, προς τον δάσκαλο, προς τον χώρο, την τέχνη, τον εαυτό μας. «Όταν αντιμετωπίζεις ένα παιδί με σεβασμό, σου τον επιστρέφει», λέει. Και αναρωτιέται γιατί το παιδικό θέατρο -το πιο απαιτητικό από όλα- παραμένει σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. «Ο ηθοποιός πρέπει να καταθέτει την ψυχή του, ειδικά όταν απευθύνεται σε παιδιά».

Με απαράμιλλη καθαρότητα σκέψης μιλά για τα σημερινά παιδιά, το διαδίκτυο, τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν οι γονείς δεν ακούν, όταν απουσιάζουν. Και θυμίζει, με συγκίνηση, το όραμά της: Παραστάσεις για παιδιά σε όλη την Ελλάδα -από την Επίδαυρο μέχρι το Ηρώδειο, από τη σκηνή του Εθνικού μέχρι τα μικρότερα θέατρα των άκρων της χώρας.

«Το θέατρο είναι πηγή γνώσης», λέει. «Και θέλω να “φτιάχνω” αυριανούς θεατές. Να μεγαλώνουν με αισθητική, με αγάπη για την τέχνη, με κατανόηση για τον κόσμο. Το μήνυμα που θέλω να αφήσω στα παιδιά είναι να ζήσουν την παιδικότητά τους. Κάθε ρυτίδα έχει την αξία της».

Για τον αγαπημένο της σύζυγο Ανδρέα Κουλουμπή, που έφυγε τον περασμένο Οκτώβριο από τη ζωή, η Κάρμεν Ρουγγέρη δήλωσε: «Ήταν ένα ταπεινός, μεγάλος καλλιτέχνης και εγώ φανατική του θαυμάστρια. Μου λείπει η συντροφιά του, ήταν ένα κινητό λεξικό, διάβαζε ένα βιβλίο την ημέρα».

Μια γυναίκα που δεν δέχτηκε ποτέ να συμβιβαστεί. Που δεν κάπνισε επί σκηνής γιατί «δεν θα χαλούσε ποτέ την εικόνα της στα παιδιά». Που ξεκουράζεται διαβάζοντας παραμύθια, σχεδιάζοντας το επόμενο έργο. Που έκανε την τέχνη, αποστολή και την παιδική ψυχή, ιερό.

Ένα επεισόδιο που αξίζει να παρακολουθήσεις ως παιδί -ή ως ενήλικας που θέλει να ξαναθυμηθεί τη μαγεία της παιδικής σκηνής.