Καραλειφός: Προσπαθώ να κρατήσω μια ψυχραιμία σε μια δύσκολη εποχή, σε έναν κόσμο που αλλάζει

Φέτος παίζει στο «Πριν ανοίξουμε φτερά» του Φλοριάν Ζελέρ, ένα έργο για τη φθορά, την απώλεια, την αγάπη, που σκηνοθετεί η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους.

Δημήτρης Καταλειφός: «Με πίκρανε πολύ ο χώρος...»

Στην ερώτηση «πώς είστε;», τι απαντάτε;

«Με αυτά που συμβαίνουν, και πρώτα απ’ όλα με την Παλαιστίνη, πρέπει να είσαι το λιγότερο αναίσθητος για να μην έχεις επηρεαστεί. Είναι τόσο απάνθρωπο, πρωτοφανές, τουλάχιστον για τη γενιά μου. Αλλά και τα ελληνικά πράγματα έχουν τρομερά προβλήματα, δυσκολίες. Πώς να τα παρακάμψεις; Οπότε η πιο γνήσια απάντηση, εκτός από το "εντάξει”, είναι πως προσπαθώ να κρατήσω μια ψυχραιμία σε μια δύσκολη εποχή, σε έναν κόσμο που αλλάζει. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος και βάζω ένα ερωτηματικό στο “αλλάζει”, ένα ερωτηματικό που πάει προς κάτι μάλλον χειρότερο, που με αναστατώνει».

Η φετινή συνεργασία πώς προέκυψε;

«Ήρθε η Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και με βρήκε. Την ήξερα ελάχιστα. Διάβασα το έργο, με συγκίνησε. Είναι ιδιόρρυθμο, ιδιαίτερο, μιλάει για πράγματα που πάντα με απασχολούσαν, πόσω μάλλον τώρα που κι εγώ γερνάω. Κύριο θέμα του είναι η φθορά, ότι μεγαλώνει, και μπορεί να μεγαλώνει και ο άνθρωπος που είσαι μαζί. Και είτε ο ένας είτε ο άλλος μπορεί να φύγει από τη ζωή - η απώλεια. Στο συγκεκριμένο έργο το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο και είναι σαν ο Ζελέρ να αναρωτιέται τι γίνεται όλο αυτό το αίσθημα, το μοίρασμα δύο ανθρώπων, όταν ο ένας από τους δύο φύγει. Χάνεται και αυτό ή, με έναν μεταφυσικό τρόπο, διατηρείται; Έχει μια ωραία φράση το έργο, κομβική, που τη λέω μάλιστα εγώ: Νομίζει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και πάει. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Ακόμα κι αν χάσεις τον άλλο, και μόνο που τον θυμάσαι ή τον αναζητείς διατηρείται κάτι πολύ σημαντικό»

Πώς το διαχειρίζεται το έργο;

«Σαν να έχει δύο εκδοχές - τι θα συνέβαινε αν πέθαινε ο σύζυγος ή η σύζυγος. Κάπου συγχωνεύονται και ο θεατής θα αναρωτηθεί "μα ποιος από τους δύο έχει φύγει;”. Και αν πετύχει σε κάτι, η παράσταση; είναι αυτό να μην έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κάτι διαλύθηκε από τη (βιολογική) φθορά, από τον νόμο της ζωής. Οι κόρες τους προσπαθούν να διαχειριστούν το πρόβλημα των γονιών τους όταν χάνεται ο ένας από τους δύο. Είναι ένα ανθρώπινο έργο, με αίσθημα, γραμμένο με έναν ποιητικό τρόπο, κάπως πιο διανοητικό - με επιρροή από τον Πίντερ. Ο Ζελέρ αφηγείται την ιστορία του ιδιόρρυθμα και αυτή είναι η δυσκολία και της σκηνοθεσίας και των ερμηνειών»

Πηγή Βήμα

Καταλειφός: «Ποτέ δεν αισθάνθηκα ασφαλής στο θέατρο. Ίσως αυτή η ανασφάλεια έχει μια γοητεία»

Δημήτρης Καταλειφός: «Έχω να παίξω από το 1993 στην Επίδαυρο»

Δημήτρης Καταλειφός: «Έχω την φήμη του βαρύ, σοβαρού και διανοούμενου. Αυτοί χάνουν που δε με έχουν»