Μαρία Ναυπλιώτου: «Η στιγμή που το συνειδητοποιούμε αυτό είναι τρομακτική»

Η ερμηνεία της (υποδύεται την Τζουλιάνα, μια καταξιωμένη νευρολόγο στα πρώιμα στάδια της άνοιας) συζητήθηκε αρκετά την προηγούμενη σεζόν.

Μαρία Ναυπλιώτου: «Θα σας πω κάτι πάρα πολύ προσωπικό που δεν το έχω πει ποτέ ξανά δημόσια»

Η παράσταση το «Ακρωτήρι», είναι ένα ιδιαίτερο έργο, έχει στοιχεία και οικογενειακού δράματος και υπαρξιακού θρίλερ. Όλα οργανώνονται γύρω από τη διαφαινόμενη ασθένεια (Αλτσχάιμερ) της ηρωίδας σας, η οποία φαίνεται να χάνει σιγά-σιγά τη συνείδησή της. Ακόμα και η δομή του έργου φλερτάρει με την αποτύπωση της ασθένειας, έτσι δεν είναι;

«Ναι, αν και πιστεύω ότι η ασθένεια είναι μόνο η αφορμή ή, πιο σωστά, το όχημα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να αναδείξει δραματουργικά κάτι άλλο, πάρα πολύ σημαντικό, κάτι που όλοι ο άνθρωποι ανεξαιρέτως, πιστεύω, μπορούν να το νιώσουν, να το καταλάβουν και να ταυτιστούν μαζί του. Μιλώ για την απώλεια, η οποία προσλαμβάνει μέσα από το έργο ποικίλες διαστάσεις. Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί ότι χάσαμε τον εαυτό μας; Τη μνήμη μας; Ότι δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί αν κάτι που κάναμε το κάναμε όντως εμείς οι ίδιοι διότι, κατά τα λοιπά, δεν μπορούμε να το παραδεχτούμε; Η απώλεια είναι το επίκεντρο εδώ. Ακόμα και της παρατήρησης ή του ελέγχου του εαυτού μας. Το έργο μάς ρίχνει σε μια σειρά απανωτών διερωτήσεων, για το πώς γλιστράμε σε εσώτερους λαβυρίνθους, για το πώς διακινδυνεύουμε σχέσεις ουσιαστικές, για το πώς χάνουμε ανθρώπους αλλά και για το πώς βρισκόμαστε ξανά μαζί τους, εν τέλει για την αξία και τη δύναμη που έχει η αγάπη».

Η αγάπη πάλι, πάντα, διαχρονικά...

«Εντάξει, σας βλέπω τώρα, είστε έτοιμος να μου πείτε “αμάν πια με την αγάπη”, αλλά η αγάπη με την έννοια της φροντίδας, ως κάτι τόσο απτό και όμορφο, δεν είναι κάτι ασαφές, ούτε κλισέ. Όταν υπάρχει φροντίδα, δηλαδή αυθεντικό νοιάξιμο, τότε αισθανόμαστε επιτέλους ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Σκεφτείτε το, να έχετε μια τέτοια σχέση και, κάποια στιγμή, να φθάσετε στο σημείο, ένα νευραλγικό σημείο, να τη χάσετε. Η στιγμή που το συνειδητοποιούμε αυτό είναι τρομακτική»

Τι κρατάτε εσείς από το «Ακρωτήρι», αυτή τη νέα περιπέτεια που συνεχίζεται;

«Κάποιες σκέψεις για την απώλεια. Στην ίδια την απώλεια δεν υπάρχει τίποτα. Ή, αν προτιμάτε, υπάρχει μόνο το σκοτάδι, το τέλος, το μηδέν. Για να ξανασηκωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα να πενθήσει και μετά να βρεθεί σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, απλώνοντας δηλαδή το χέρι του, να βρει ένα άλλο χέρι να κρατηθεί, για να βγει έξω από την απώλεια, εκεί όπου υπάρχει φως. Η απώλεια είναι μια συνθήκη αποχαιρετισμού. Άλλοτε αποχαιρετάς κάποιον που αγαπάς επειδή τον χάνεις. Άλλοτε αποχαιρετάς τον εαυτό σου επειδή πλέον δεν ξέρεις ποιος είσαι. Διάβαζα ένα επιστημονικό άρθρο για τους ανθρώπους με Αλτσχάιμερ, οι οποίοι κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη αλλά δεν αναγνωρίζουν πια το είδωλό τους. Το “Ακρωτήρι” απηχεί μια σκληρή πραγματικότητα για τους ασθενείς και τους οικείους τους. Λειτουργεί όμως και ως μία μεταφορά, ευαίσθητη και χρήσιμη για εμάς τους υπόλοιπους»

Πηγή Βήμαgazino

Μαρία Ναυπλιώτου: «Όταν η μητέρα μου ήταν άρρωστη, ο γιατρός μάς είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ»

Μαρία Ναυπλιώτου: Η ολόσωμη φώτο με μπικίνι στα 56 της & η αποθέωση των followers

Μαρία Ναυπλιώτου: Μαγευτικές διακοπές στη Χίο – Οι φωτογραφίες «ύμνος» στο ελληνικό καλοκαίρι