Τα δύσκολα παιδικά χρόνια της Αθηνάς Μαξίμου: «Είχα να μεγαλώσω δύο γονείς... Ήταν ένα χίπικο σπίτι»
Η Αθηνά Μαξίμου μίλησε με ειλικρίνεια για την πολύπλοκη παιδική της ηλικία, αναφερόμενη στις δυσκολίες που προέκυψαν από το οικογενειακό της περιβάλλον.
Η ταλαντούχα ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί αυτή την περίοδο στη θεατρική παράσταση Cancel, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Καλύτερα αργά» και έκανε μια ουσιαστική κατάθεση ψυχής.
Χειλάκης: Τα 21 χρόνια σχέσης με την Αθηνά Μαξίμου & το μυστικό του γάμου τους!
Με λόγια που δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες, αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, τα οποία όπως εξήγησε, σημαδεύτηκαν από την απουσία σταθερότητας, τα συχνά μεταβαλλόμενα πλαίσια και το αίσθημα μοναξιάς. Η οικογένειά της είχε μια εναλλακτική, πιο "ελεύθερη" προσέγγιση, κάτι που όμως για ένα παιδί μπορεί να αποτελέσει τεράστια πρόκληση.
«Ήμουν ένα παιδί πολύ μοναχικό. Είμαι και μοναχοπαίδι, χωρισμένων γονιών. Καλλιτέχνες οι γονείς μου. Η μητέρα μου διακοσμήτρια, ο πατέρας μου ζωγράφος. Γενικά ήταν ένα χίπικο σπίτι. Είχα να μεγαλώσω δυο γονείς. Είναι εξίσου δύσκολο με το να έχεις δυο πολύ αυστηρούς γονείς. Αυτό που με δυσκόλευε περισσότερο είναι το να μπορούν να έχουν όρια.»
Τα λόγια της σκιαγραφούν την πραγματικότητα που βίωνε ένα παιδί, το οποίο καλούνταν να αναλάβει ρόλο ενηλίκου σε ένα περιβάλλον χωρίς σαφείς κανόνες ή συναισθηματικά στηρίγματα. Τα «όρια» που έλειπαν από τους γονείς της έγιναν δική της ευθύνη από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που την ανάγκασε να ωριμάσει απότομα.
«Αυτό με δυσκόλευε, δε μπορούσα να το διατυπώσω στην ηλικία των τριών και πέντε ετών και δέκα. Νομίζω αυτή ήταν η δυσκολία μου. Αισθανόμουν ότι δεν έχουν όρια, σαν δυο μικρά παιδιά, ό,τι τους ερχόταν θα το έκαναν. Νομίζω ότι δεν καταλάβαιναν ότι ένας άνθρωπος κάνει ό,τι του έρθει, αυτό έχει και κάποια συνέπεια. Πόσω μάλλον όταν έχεις και ένα παιδί.»
Η ηθοποιός δεν μάσησε τα λόγια της καθώς περιέγραφε την προσπάθειά της να διατηρήσει την ισορροπία σε ένα διαρκώς εναλλασσόμενο οικογενειακό πλαίσιο. Η καθημερινότητα της παιδικής της ηλικίας περιελάμβανε αλλαγές κατοικίας, προσαρμογή σε διαφορετικούς κανόνες και, το πιο δύσκολο απ’ όλα, την απουσία ενός σταθερού μοντέλου γονικής καθοδήγησης.
«Αναγκαζόμουν επομένως να είμαι πάρα πολύ σωστή. Να βάζω όρια στον εαυτό μου. Επίσης έπρεπε να αλλάζω σπίτια και το κάθε σπίτι είχε μια άλλη συνθήκη, άλλη νομοτέλεια, άλλες συνήθειες, οπότε και εγώ έπρεπε να προσαρμόζομαι κάθε φορά στο αντίστοιχο σπίτι. Δεν ήμουν ευχαριστημένη με τα πράγματα αλλά δεν είχα και καμία ψευδαίσθηση ότι μπορεί αυτοί οι δυο άνθρωποι να είναι ξανά μαζί.»
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=0eIhAseuryCa-npgimlMQw)
