Γιώργος Κωνσταντίνου για τον ελληνικό κινηματογράφο: «Ήταν ένα όνειρο που έγινε αληθινό»
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, θυμάται τις μοναδικές στιγμές που βίωσε ως ένα από τα αστέρια της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου...
«Ο,τι απέμεινε από εκείνη την εποχή της αθωότητας είναι οι αναμνήσεις» λέει και συνεχίζει: «Όταν, παιδιά της τέχνης ακόμα εμείς, με άπειρο τρακ, ενθουσιασμό και ελπίδες, κυνηγούσαμε τα όνειρά μας. Και οι πιο τυχεροί είχαν αρχίσει να τα πραγματοποιούν. Κάποια στιγμή το κάρμα μας έφερε την αγαπημένη μου Μάρω Κοντού και εμένα πολύ κοντά και κάτω από την μπαγκέτα του χρυσού σκηνοθέτη Γιώργου Τζαβέλα πραγματοποιήσαμε ένα θαύμα.
Σοκάρει ο Γιώργος Κωνσταντίνου: «Δεν ξέρω αν θα υπήρχα! είπα “ζω” και ανέβηκα τα 20 μέτρα επάνω»
Για εμάς ήταν ένα θαύμα η ταινία «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα». Ήταν ένα όνειρο που ζωντάνεψε, που έγινε αληθινό. Ο,τι απέμεινε λοιπόν δεν είναι απομεινάρι μιας εποχής. Η φθορά της ζωής μας, της ανθρωπότητας, στα χρόνια που ακολούθησαν έκανε τον καθένα να διασκεδάζει, έστω και απατηλά, βλέποντας εκείνες τις παλιές, αλλά όμορφες και νοσταλγικές ταινίες.
Ο σημερινός άνθρωπος νοσταλγεί μιαν εποχή που δεν την έζησε. Τα πρόσωπα αυτής της ταινίας χαίρονταν με εκείνα τα λίγα που τους είχε χαρίσει ο Θεός, η τύχη, πέστε το όπως θέλετε. Ο έρωτας για κείνους τους ανθρώπους ήταν σημαντικός, όχι γιατί ήταν ένας τρόπος για να γεμίσουν τον χρόνο τους, αλλά γιατί είχε πολλή ομορφιά, πολύ χτυποκάρδι.
Όλα αυτά περιγράφονται σε εκείνες τις ταινίες. Το αθώο γέλιο, το συγκινητικό δράμα, το συναίσθημα, η ψυχή. Ήταν ο καθρέφτης της εποχής τους. Δεν θα πρέπει λοιπόν να αποκαλούμε «απομεινάρι» εκείνες τις χρυσές αναμνήσεις. Είναι μια ανακούφιση, μια άνωση ψυχής, ένα ευτυχισμένο μικρό ξέχασμα, μέσα σε αυτές τις ζοφερές εποχές που ζούμε, δεκαετίες».
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ