Το μεγάλο μας τσίρκο-Γκοτσόπουλος: Κάτω από τη μεγάλη Ιστορία υπάρχει ο μικρός άνθρωπος που παλεύει

Στο «Μεγάλο μας Τσίρκο», το διαχρονικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο ηθοποιός καλείται να σταθεί απέναντι στην Ιστορία, να ερμηνεύσει τον Ρωμιό και, μέσα από αυτόν, να φωτίσει τον σύγχρονο άνθρωπο που προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος μέσα σε μια εποχή αβεβαιότητας.

Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Θα ήθελα έναν αδερφό να παίζουμε ξύλο - Οι γυναίκες με μεγάλωσαν!»

Με ωριμότητα, ευαισθησία και βαθιά συνείδηση της ευθύνης, μιλά για το έργο, τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τη δική του ανάγκη για αλήθεια και ελευθερία στη σκηνή και στη ζωή.

Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν σας πρότειναν να συμμετέχετε σε αυτό το νέο ανέβασμα του “Μεγάλου μας Τσίρκου”;

«Ένιωσα κάτι ανάμεσα σε συγκίνηση και ευθύνη. Δεν είναι ένα απλό έργο. Είναι σημείο αναφοράς για το ελληνικό θέατρο, ένα ζωντανό μνημείο πίστης και ελευθερίας. Το είδα σαν κάλεσμα να σταθώ απέναντι στην Ιστορία, όχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά ως άνθρωπος. Κάθε ρόλος σε αυτό το έργο κουβαλά ψυχές που αγωνίστηκαν να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα. Και αυτή η φλόγα σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ, γιατί μας θυμίζει ποιοι είμαστε και τι αξίζει να υπερασπιζόμαστε».

Αλήθεια, τι έχει να πει ένα έργο που γράφτηκε πριν από μισό αιώνα και ανέβηκε σε μια συγκεκριμένη πολιτικοκοινωνική συνθήκη στο σήμερα; Βρίσκετε συνάφειες του τότε με την εποχή μας;

«Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο καταλαβαίνω ότι τα έργα δεν γερνούν· οι άνθρωποι τα κάνουν επίκαιρα. Το Μεγάλο μας Τσίρκο γράφτηκε μέσα στη χούντα, αλλά σήμερα μιλά ίσως πιο καθαρά από ποτέ. Τότε η έλλειψη ελευθερίας ήταν φανερή· σήμερα είναι κρυμμένη, πιο ύπουλη, ντυμένη με τον μανδύα της κανονικότητας. Τολμώ να πω ότι παγκοσμίως ζούμε μια νέα κεκαλυμμένη “χούντα”, γιατί μόνο δημοκρατία δεν είναι αυτό που βιώνουμε. Όταν ο άνθρωπος φοβάται να μιλήσει, όταν η πληροφορία χειραγωγείται και η αλήθεια γίνεται προϊόν, τότε το έργο αυτό επιστρέφει για να μας θυμίσει τι σημαίνει πραγματική ελευθερία».

Προσωπικά, τι είναι εκείνο που σας συγκινεί περισσότερο στο συγκεκριμένο κείμενο; Πώς είδατε τον εαυτό σας μέσα του;

«Με συγκινεί η ανθρώπινη διάσταση του κειμένου. Κάτω από τη μεγάλη Ιστορία υπάρχει ο μικρός άνθρωπος που παλεύει να μείνει όρθιος μέσα στη φθορά και το παράλογο. Εκεί αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Ο Ρωμιός που υποδύομαι αντιπροσωπεύει τον Έλληνα που έχει δεινοπαθήσει, που έχει πληγωθεί και συνεχίζει να βλέπει το παράλογο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Καλείται να το αντιμετωπίσει όχι με μιζέρια, αλλά με δόνηση τρέλας — αυτής της ιερής τρέλας που γεννά την ελευθερία. Όπως έλεγε και ο Κολοκοτρώνης, “εάν δεν ήμασταν τρελοί δεν θα κάναμε την Επανάσταση”. Αυτή η τρέλα είναι σήμερα η μόνη άμυνα απέναντι στο κονσερβοποιημένο παρόν και στο politically correct ψέμα».

Πηγή: BHMAgazino