Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Το θέατρο υπάρχει για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος ζει για να αισθάνεται»
Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, πρωταγωνιστής της παράστασης Το Μεγάλο μας Τσίρκο, μιλά για την προσωπική του σχέση με το θέατρο και το πώς οι ρόλοι που έχει ερμηνεύσει τον έχουν διαμορφώσει ως άνθρωπο.
Στη συνέντευξη αυτή, ανατρέχει στην πρώτη του επαφή με το θέατρο, στις σημαντικότερες εμπειρίες του στη σκηνή και στη βαθύτερη αναζήτηση νοήματος και αλήθειας που τον καθοδηγεί στη ζωή και στην τέχνη του.
Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Θα ήθελα έναν αδερφό να παίζουμε ξύλο - Οι γυναίκες με μεγάλωσαν!»
Διάβαζα ότι είδατε για πρώτη φορά θέατρο στα 23 σας χρόνια. Θέλετε να ανατρέξετε σε εκείνη τη στιγμή; Τι θυμάστε; Τι αισθανθήκατε; Τι μάθατε που δεν γνωρίζατε προηγουμένως;
«Την πρώτη μου παράσταση την είδα ένα καλοκαίρι στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας. Θυμάμαι τη σιωπή του χώρου, το φως πάνω στα πρόσωπα και κάτι μέσα μου να μετακινείται. Εκεί κατάλαβα ότι το θέατρο δεν είναι απλώς τέχνη, είναι τρόπος να ξαναπροσδιορίσεις τη θέση και την ύπαρξή σου μέσα στον κόσμο. Εκείνη τη βραδιά δεν σκεφτόμουν, ένιωθα. Και αυτό που ένιωθα ήταν αλήθεια. Από τότε πίστεψα πως το θέατρο υπάρχει για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο για να καταλαβαίνει, αλλά και για να αισθάνεται».
Ποιος από τους ήρωες που έχετε ερμηνεύσει έως σήμερα θα λέγατε πως ζει πιο έντονα μέσα σας;
«Κάθε ρόλος αφήνει το αποτύπωμά του, αλλά κάποιοι σε καθορίζουν βαθύτερα. Ο Νεοπτόλεμος στον Φιλοκτήτη ήταν για εμένα μύηση στην αλήθεια, το πέρασμα από την υπακοή στη συνείδηση. Ο Δάσκαλος στις Άγριες Μέλισσες με δίδαξε πίστη στην ανθρωπιά και στη δύναμη της παιδείας. Ο πατήρ Νικόλαος στον Άγιο Έρωτα μού θύμισε ότι η συγχώρεση είναι πράξη γενναιότητας, όχι αδυναμίας. Και ο Αριθμός 8 στο 42497 του Καπουτζίδη μού αποκάλυψε τη σημασία της αποδοχής και της διαφορετικότητας. Όλοι αυτοί είναι κομμάτια μου, διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας αναζήτησης: του ποιος είμαι όταν δεν παίζω κανέναν ρόλο».
Πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας όταν ήσασταν μικρός;
«Δεν είχα σχέδιο, είχα μια ανάγκη να καταλάβω γιατί υπάρχουμε και τι νόημα έχει αυτό το πέρασμα. Όλα όσα συνέβησαν —οι δυσκολίες, τα λάθη, οι συμπτώσεις— κάπου οδηγούσαν. Και όσο προχωρούσα άρχισα να συνειδητοποιώ με μαθηματική ακρίβεια ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει μια διαλεκτική στα πάντα, μια συγχρονικότητα που μάς καθοδηγεί ακόμη και όταν δεν την αντιλαμβανόμαστε. Κάθε εμπειρία, καλή ή δύσκολη, ήταν ένα βήμα προς τη συνειδητότητα. Δεν ονειρευόμουν επιτυχία, ονειρευόμουν αλήθεια. Γιατί, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός στον Πορφύρα, “και συ σ’ εσέ ‘χεις μέρος” — κι εσύ έχεις μέσα σου ένα μέρος από τον Παράδεισο. Και ίσως εκεί να κρύβεται η μεγαλύτερη αποκάλυψη: ότι τίποτα δεν είναι έξω από εμάς και εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι του Όλου».
Πηγή: BHMAgazino