Θανάσης Παπαγεωργίου: Πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο να ζήσω για να είμαι αυτό

Το θέατρο είναι πίστη;

«Ναι, βέβαια. Εχει μια ιδιαιτερότητα το θέατρο. Εχουμε έναν ρόλο, τον παίζουμε 4-5 φορές την εβδομάδα, άρα 4-5 φορές την εβδομάδα τον πεθαίνουμε και τον γεννάμε, κι αυτό είναι κάτι πολύ ισχυρό για έναν άνθρωπο. Νομίζει ότι έχει μια δυνατότητα ή την έχει κιόλας, αυτή τη διεργασία γέννηση-θάνατος. Το ξεκίνημα μιας παράστασης δεν είναι εύκολο πράγμα. Το τέλος όμως είναι πολύ ισχυρό, γι’ αυτό και μετά την αποσυμπίεση του ρόλου θέλεις να αποσυμφοριστείς. Και την επόμενη μέρα στις επτά πάλι, το ίδιο, για να το ξαναγεννήσεις, με τοκετό, με πόνους… Αλλά νομίζω ότι ο θάνατός μου, μέσα μου, θα είναι να μην έχω μια γέννα να κάνω».

Βαρέθηκα, κουράστηκα, φτάνει, το έχετε πει ποτέ;

«Στην απελπισία σου τα έχεις πει και αυτά. Αλλά όχι για να τα υλοποιήσω. Είναι πολύ πιο ισχυρό το άλλο. Δεν μπορώ να ενδώσω σ’ αυτή την παραίτηση. Δεν μ’ έχει κουράσει. Μ’ έχει κουράσει το να μην έχω χρήματα, αλλά αυτό ισχύει για όλους μας στη ζωή. Από την άλλη, στη διάρκεια, ναι, υπήρξε κούραση. Τώρα όμως που τα χρόνια έχουν περάσει και νιώθεις ότι είσαι στο τέλος της πορείας, είναι μεγάλη ευχαρίστηση, μεγάλη χαρά όλο αυτό. Δεν είσαι μόνος. Το γεγονός ότι είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου, μου είναι πραγματικά αρκετό. Πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο να ζήσω για να είμαι αυτό. Δεν με νοιάζει ούτε αν με ξέρουν πολλοί, ούτε η υστεροφημία μου. Μ’ ενδιαφέρει ότι εγώ και ο Θανάσης πάμε χέρι-χέρι. Αλλά για να κερδηθεί αυτό έπρεπε να περάσω τα ογδόντα».

Πηγή Το Βήμα