Αντώνης Μυριαγκός: Εμείς στη δυναμική εποχή μας, στα νιάτα μας, βιώσαμε έναν κόσμο αναλογικό

Η διαδρομή σου μέχρι σήμερα είναι βασικά θεατρική, αυτή την εποχή, μάλιστα, σε βλέπουμε και στον ρόλο του “Δράκουλα” στο θέατρο “Πόρτα”. Ήταν όνειρο για σένα το σινεμά;

Ποτέ δεν το είχα δει έτσι. Ούτε και το θέατρο ήταν όνειρο. Ξεκίνησα με σπουδές στην Καλών Τεχνών, με δασκάλους τον Δημοσθένη Κοκκινίδη και τον Δημήτρη Μυταρά, και πίστευα ότι αυτός θα ήταν ο δρόμος μου. Στο μεταξύ, βέβαια, δημιουργήθηκε και μια πρώτη σχέση με την υποκριτική, αφού στη δεκαετία του ΄90, όταν ήμουν φοιτητής, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό, ενώ συνεργάστηκα και με το Μέγαρο Μουσικής ως κομπάρσος. Εκεί συμμετείχα σε πολλές παραγωγές και μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων γνώρισα και τον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Δαμιανό Ζαρίφη, με τον οποίο κατά σύμπτωση συναντηθήκαμε και στον “Ελ Γκρέκο” του Σμαραγδή, όπου έκανα έναν μικρό ρόλο. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν είχα σκεφτεί ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Υπήρχε μια εξοικείωση μέσω της αδελφής μου της Καλλιρόης, παρακολουθούσα τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική, αλλά πάντα κάπως… αφ’ υψηλού, του στιλ, ε, ως εικαστικός, ψιλοσνομπάρω και λίγο (γέλια).

Αντώνης Μυριαγκός: Η γνωστή αδερφή του, τα δίδυμα παιδιά του & η ταινία Καποδίστριας

Νιώθεις ακόμα εικαστικός;

Κάθε φορά που προσπαθώ να αποσαφηνίσω τι είναι αυτό που νιώθω, αδυνατώ. Δεν μπορώ να μου δώσω έναν σαφή προσδιορισμό.

Ως φοιτητής είχες ασχοληθεί και με τη μουσική. Ήσουν και λίγο άγριο νιάτο; Κάπου διάβασα για μια…συμμορία!

Αυτό ήταν νωρίτερα, στην εφηβεία, στα 14, 15. Τότε, στο Χαλάνδρι, προσδιοριζόμασταν ανάλογα με τα μουσικά μας ακούσματα. Υπήρχαν οι σκινάδες, οι νιου γουέιβ, τα πανκιά, οι φλώροι που πήγαιναν “Mercedes” και “Αυτοκίνηση”… Με την παρέα μου φλερτάραμε με το ροκ, το χέβι μέταλ, γίναμε ροκαμπιλάδες, αν και δεν πορώθηκα ποτέ. Μετά γνωρίσαμε το “Faz”, το πρώτο κλαμπ στην Αθήνα που έβαλε λέιζερ, πήγαμε και στα Οινόφυτα, περάσαμε από όλο το ρέιβ κίνημα.

Τα παιδιά σου, ο Κωστής και η Δέσποινα, μπήκαν στην εφηβεία. Σκέφτεσαι ποτέ πώς θα διασκεδάζουν, σε σχέση με το πώς διασκέδαζες εσύ κάποτε;

Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε την τάση να εξωραΐζουμε το παρελθόν. Πάντως, όσον αφορά τη νυχτερινή ζωή, δεν ξέρω πραγματικά πώς διασκεδάζουν τα νέα παιδιά σήμερα. Εμείς στη δυναμική εποχή μας, στα νιάτα μας, βιώσαμε έναν κόσμο αναλογικό. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε μεγαλύτερη αγωνία για το ψηφιακό μας προφίλ παρά για το φυσικό μας.

Πηγή Real