Αντώνης Μυριαγκός: Η ταινία «Καποδίστριας» είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη διαδρομή μου μέχρι τώρα

Ένας ηθοποιός αλλάζει συνεχώς προφίλ και ταυτότητες. Δεν του είναι πιο φυσικό να παίζει έναν ρόλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Ίσως ο ηθοποιός καταλαβαίνει καλύτερα πώς διαχειρίζεται κανείς τις δημόσιες σχέσεις. Αλλά αυτό το κλισέ, μην πιστεύεις τον ηθοποιό επειδή ξέρει να υποκρίνεται και είναι ψεύτης, δεν το δέχομαι. Σαφώς και έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια να καταβυθίζεσαι στον ψυχισμό των ηρώων. Αυτό, μάλιστα, είναι το σημαντικότερο κέρδος σου, γιατί έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να διευθυνθεί η αντίληψή σου για το ποιος είσαι και για το ποιος είναι ο απέναντί σου. Πιστεύω, όμως, ότι όλοι μας μαθαίνουμε ασυνείδητα να παίζουμε ρόλους- του πατέρα, του εραστή, του συντρόφου, του δασκάλου, του υπεύθυνου πολίτη. Η ζωή είναι γεμάτη από ρόλους.

Αντώνης Μυριαγκός: Η γνωστή αδερφή του, τα δίδυμα παιδιά του & η ταινία Καποδίστριας

Τον Καποδίστρια πώς τον προσέγγισες;

Διάβασα αρκετά για τη διαδρομή και την προσωπικότητά του, αν και δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την προσωπική του ζωή.

Θα έλεγες ότι είναι ένας μεγάλος άγνωστος;

Ναι, γιατί ενώ όλοι τον ξέρουμε, κανείς δεν τον γνωρίζει επί της ουσίας. Κατά μία έννοια, ο Καποδίστριας είναι το ανοιχτό μας τραύμα. Και μόνο η αναφορά του ονόματός του μπορεί να εγείρει μεγάλες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Εμένα, μεγαλώνοντας, πάντα με σημάδευε η αντιπαράθεση. Η σύγκρουση μεταξύ αριστερών και δεξιών, μεταξύ οικογενειών… Τον αλληλοσπαραγμό τον κουβαλάμε πολύ πιο πριν από τον Εμφύλιο, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο, από την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης, ίσως και πιο πριν. Ο απλός πολίτης νιώθει μονίμως στο δέρμα του ότι έχει προδοθεί. Πάντα θα τρωγόμαστε, όπως μου έλεγε και ο πατέρας μου. Το είδαμε και πρόσφατα, στις μέρες των μνημονίων και του δημοψηφίσματος. Όχι ότι πριν από αυτά ήμασταν ψύχραιμοι. Οι Έλληνες ποτέ δεν υπήρξαν κουλ. Το παίζουμε κουλ, είμαστε πρώτοι σε αυτό. Εγώ, ως Αντώνης, καταλαβαίνω ότι δεν θέλω ταμπέλες. Δεν θέλω κανείς να με πει αριστερό, δεξιό, κεντρώο. Για να το ελαφρύνω, θα σε πάω στην τέχνη. Στο “Ταξίδι στα Κύθηρα” του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όταν οι ήρωες που υποδύονται ο Μάνος Κατράκης και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, δυο παλιοί αντίπαλοι, ηλικιωμένοι πια, συναντιούνται ξανά. Αν με ρωτήσεις, τι διαλέγεις Αντώνη, τελικά; Διαλέγω αυτή τη σκηνή.

Τι σε δυσκόλεψε στην ταινία;

Το βάρος αυτής της προσωπικότητας και η συλλογική μνήμη που συσσωρεύεται γύρω από το πρόσωπό του. Είχα την τύχη να με εμπιστευθεί μια ολόκληρη παραγωγή να κουβαλήσω στην πλάτη μου αυτή την ιστορία και να τη μεταφέρω στους θεατές, να τους “συστήσω” τον Καποδίστρια. Κατά κάποιον τρόπο, παίζω τον ρόλο του ενδιάμεσου. Αυτό αυτομάτως ανεβάζει τον πήχη κι εκεί αναδύεται η αμφιβολία και το ερώτημα “Ποιος ήταν ο Καποδίστριας;” Η ταινία αυτή είναι, μάλλον, η μεγαλύτερη πρόκληση στη διαδρομή μου μέχρι τώρα.

Τι σκέφτεσαι για τον Γιάννη Σμαραγδή;

Ότι με επιμονή και με πίστη βάζει σε κίνηση μεγάλα έργα. Μεγάλα και ως παραγωγές, έργα τεχνικώς δύσκολα και μάλιστα σε μια χώρα χωρίς μεγάλες δυνατότητες. Ταυτόχρονα, θέλει να γνωρίσει ο κόσμος μια σημαντική, φωτεινή προσωπικότητα, όπως ο Καποδίστριας. Στην Ελλάδα δεν γίνονται συχνά κινηματογραφικές βιογραφίες, όμως ο Γιάννης αυτό το σινεμά κάνει. Ένα σινεμά πιο μεγάλης κλίμακας. Δεν ασχολείται με τις ιδιωτικές σχέσεις των ανθρώπων. Ασχολείται με τις μεγάλες ιδέες.

Πηγή Real