Έφη Μουρίκη: Είναι ο ρόλος που δεν έπαιξα και λόγω ηλικίας δεν μου επιτρέπεται πια

Από τις πρώτες μου συνεργασίες με το Εθνικό Θέατρο Ελλάδος ήταν το έργο του Γκαρθία Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα». Η Μπερνάρντα έχει πέντε κόρες: την Αγκούστιας, την Μαγκνταλένα, την Αμέλια, τη Μαρτίριο και την Αντέλα. Αυταρχική μητέρα που καταπιέζει τις κόρες της, η Μπερνάρντα ακρωτηριάζει και ισοπεδώνει κάθε προσωπικότητα των παιδιών της. Από τον καιρό που ήμουνα μαθήτρια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και μελετούσα το εν λόγω έργο, με είχε συνεπάρει ο ρόλος της Μαρτίριο. Για μένα το δύσμορφο σώμα της που επιθυμεί τον έρωτα αλλά είναι και η φυλακή της είχε γίνει πεδίο έρευνας και αναζήτησης. Ήθελα να ανακαλύψω ποια είναι η ψυχολογική συμπεριφορά αυτού του χαρακτήρα, τι υπάρχει κρυμμένο μέσα στον τρόπο που περπατάει, στις χειρονομίες που χρησιμοποιεί, τι ήχους βγάζει, τι είδους φωνή έχει, τι είδους παύσεις κάνει.

Έφη Μουρίκη: «Ούτε όταν γνωριστήκαμε με τον Βλαδίμηρο είπαμε ότι θα…»

Όταν λοιπόν μου πρότειναν να πάρω μέρος στην παράσταση, ενθουσιάστηκα και η λαχτάρα μου ήταν να παίξω τη Μαρτίριο. Μου πρότειναν τον ρόλο της Αντέλα, της μικρής κόρης, η οποία είναι γεμάτη νιάτα, ομορφιά, πάθος, εκπροσωπεί την επανάσταση και αρνείται να υποταχθεί στη μητέρα της. Όπως καταλαβαίνετε, ένας ρόλος εξαιρετικός. Ένας ρόλος που κάθε νέα ηθοποιός θα ήθελε να ερμηνεύσει και τον οποίο θεωρώ έναν από τους αγάπη. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι η αγάπη που είχα αναπτύξει για το άλλο πλάσμα, τη Μαρτίριο, που αδικήθηκε από τη ζωή. Όπως αναφέρει ο Ντοστογέφσκι στον «Αιώνιο σύζυγο», για πλάσματα που έχουν αδικηθεί σωματικά από τη φύση, η φύση δεν υπήρξε μητέρα τους αλλά μητριά τους. Αυτά τα πλάσματα τοποθετημένα έξω από το σύστημα και χαμένα σε μια αδιάφορη και εχθρική κοινωνία καταφεύγουν στη μόνη χώρα που τους απομένει, στη χώρα της χίμαιρας. Στερώντας της, η φύση καί η κοινωνία, τη θέση της κάτω από τον ήλιο, την οδηγούν σε αυτό που οι άλλοι περιμένουν από αυτή.

Στο χειρότερο. Τραβώντας την κακοτυχία της στα άκρα, να εκδικηθεί έναν κόσμο που δεν την αγαπάει. Η Μαρτίριο. Ένας ρόλος που μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης των στερημένων μοναχικών ψυχών, που συναντιόνται και στον κόσμο της πραγματικότητας και όχι μόνο της θεατρικής πράξης. Η σημασία και η αναγκαιότητα τού συγκεκριμένου ρόλου για το κοινό έχουν μελετηθεί πολύπλευρα από συγγραφείς, κριτικούς, λογοτέχνες. Οι λέξεις - κλειδιά «μαρτύριο», «δηλητήριο», «ζήλια» μάς επιτρέπουν να μπούμε στον κόσμο της Μαρτίριο. Από τον εαυτό της και μόνο από αυτόν αντλεί τη δύναμή της η Μαρτίριο, η οποία χτίζει παλάτια και κολυμπάει στον κόσμο της φαντασίας της. Μια συνεχής φυγή από την πραγματικότητα αλλά και ένα κάρφωμα σε αυτήν. Η Μαρτίριο διαμορφώνει έναν δικό της ιδιότυπο χώρο, προκειμένου να ερμηνεύσει τον κόσμο που την περιβάλλει, ενώ οι αδελφές της παύουν να απεικονίζουν μέσα της την «αδελφική συγγένειά» τους και αποκτούν μια βιτριολική διάσταση μέσα από τα μάτια της ψυχής της. Έως το τέλος του έργου, που γίνεται ταυτόχρονα θύτης και θύμα. Είναι ο ρόλος που δεν έπαιξα και λόγω ηλικίας δεν μου επιτρέπεται πια.

Πηγή Πρόσωπα

Έφη Μουρίκη: «Δεν έχω social media. Αυτό με τους followers εγώ δεν το καταλαβαίνω»

Κυριακίδης: «Γιορτάζουμε μόνο την επέτειο γνωριμίας μας. Την επέτειο γάμου, δεν τη θυμόμαστε ποτέ»

Κυριακίδης-Μουρίκη: «Έμαθα να μη μεταφέρω στη ζωή μου τα λάθη που διδάσκομαι από το θέατρο»