Μαρία Παναγοπούλου: Συγκλονίζει η σύζυγος του Χαρδαβέλλα - Το τετράδιο με τις τελευταίες λέξεις του
Στις 17 Δεκεμβρίου συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από την απώλεια του Κώστα Χαρδαβέλλα, ενός ανθρώπου που άφησε έντονο αποτύπωμα στη δημοσιογραφία και στις ζωές όσων τον γνώρισαν.
Για τη Μαρία Παναγοπούλου, η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν είναι απλώς μια μαύρη επέτειος, αλλά ένα βαθύ προσωπικό ορόσημο που σηματοδοτεί την αρχή μιας ζωής χωρίς τον σύντροφό της.
Μαρία Παναγοπούλου για Χαρδαβέλλα: «Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται λίγο πιο δύσκολο»

Με λόγια φορτισμένα από μνήμη και συναίσθημα, η ίδια επέλεξε να μιλήσει για τις τελευταίες ώρες και ημέρες του συζύγου της, επιστρέφοντας νοερά στη στιγμή που όλα άλλαξαν. Όπως περιγράφει:
«Πριν από έναν ακριβώς χρόνο σαν σήμερα, 12 Δεκεμβρίου ώρα 23:00, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την επίγεια ζωή του Κώστα. Η εισαγωγή στην μονάδα εντατικής θεραπείας, η λυσσαλέα και άνιση μάχη του επί 4 μερόνυχτα, η διασωλήνωση του και μετά η αναχώρηση για το αιώνιο ταξίδι…».
Οι ημέρες που ακολούθησαν στην εντατική ήταν γεμάτες αγωνία, σιωπή και μικρές στιγμές επικοινωνίας. Ο Κώστας Χαρδαβέλλας, παρά τη σωματική του εξάντληση, προσπαθούσε να εκφραστεί γράφοντας λίγες λέξεις σε ένα τετράδιο. Ένα αντικείμενο που σήμερα έχει αποκτήσει ιδιαίτερο βάρος, καθώς παραμένει κλειστό, φυλαγμένο σε ένα συρτάρι, φορτωμένο με όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ δυνατά.
Η Μαρία Παναγοπούλου αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο με βαθιά επίγνωση του τι άφησε πίσω της, σημειώνοντας:
«Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για τις 5 μέρες της εντατικής (όχι! δεν θα το γράψω!) και για τα μαθήματα ζωής που μας έδωσε, μέσα από τα βλέμματα και τις λέξεις που με δυσκολία μάς έγραφε σε ένα τετράδιο. Δώδεκα μήνες μετά, το τετράδιο παραμένει ερμητικά κλεισμένο σε ένα συρτάρι και μαζί του πολλά αδιαχείριστα συναισθήματα. Δεν ξέρω πόσοι μήνες/χρόνια ακόμη θα χρειαστούν για να ανοίξει το “συρτάρι”, όμως με μεγάλη σιγουριά ξέρω πια κάτι: ένα από τα πράγματα που αλλάζει η απώλεια, είναι η αίσθηση του χρόνου. Και αυτό, μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος μετράει τον καιρό με απουσίες…».
Έναν χρόνο μετά, η απουσία του παραμένει παρούσα σε κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας, αποδεικνύοντας πως ο χρόνος δεν λειτουργεί το ίδιο για όλους — ειδικά για εκείνους που συνεχίζουν να αγαπούν, ακόμη και μετά το τέλος.