Μουμούρη: «Αποφάσισα στο ρόλο μου να χρησιμοποιήσω το δικό μου πένθος για τη χαμένη μου γονεϊκότητα»

Η ηθοποιός ερμηνεύει το ρόλο της Όλγας και μιλάει για όσα έζησε με αυτόν τον ρόλο.

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο «Ριφιφί» από την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου;

«Όταν μου έστειλαν το σενάριο ξεκίνησα να το διαβάζω. Τρεις ώρες μετά τελείωσα το έκτο επεισόδιο με αναφιλητά. Αυτό που με τράβηξε είναι το πόσο αριστοτεχνικά ενώνουν ο Βασίλης Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή, οι σεναριογράφοι μας, τις δύο αληθινές ιστορίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα, αλλά δεν σχετίζονται. Η μία είναι το “μεγάλο ριφιφί” του 1992 στην Τράπεζα Εργασίας στον Νέο Κόσμο και η άλλη είναι μια πάρα πολύ έντονα συναισθηματική και πολύ μεγάλης αδικίας ιστορία. Μου έκανε εντύπωση πώς το σενάριο ξαποσταίνει πάνω στους χαρακτήρες και δίνει χρόνο και χώρο να φανούν οι άνθρωποι. Το βρήκα συγκλονιστικό αυτό. Όπως λέει και ο Σωτήρης Τσαφούλιας “αν περιμένετε να δείτε το "Casa de Papel”, είστε γελασμένοι”».

Το γεγονός ότι η σειρά βασίζεται σε αληθινά γεγονότα πρόσθεσε έξτρα πίεση ή ενθουσιασμό στη συμμετοχή σας;

«Καμία πίεση, μόνο ενθουσιασμό. Κατ’ αρχάς, γιατί ξέρουμε ότι αυτοί που έκαναν τη ληστεία υπάρχουν, είμαι σίγουρη ότι θα δουν τη σειρά και ονειρεύομαι ότι θα πάρει ο ένας τον άλλον τηλέφωνο και θα πουν “Τι κάνουν αυτοί εκεί; Το λαγούμι είναι ίδιο με αυτό που κάναμε;”. Το σενάριο δεν στοχεύει στο σασπένς, αλλά στα κίνητρα των ανθρώπων. Εμείς δεν κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ, άλλωστε τα αληθινά κίνητρα δεν τα γνωρίζουμε. Στη σειρά τα κίνητρα είναι η αδικία, η απόγνωση, οι στιγμές που ο άνθρωπος νιώθει μόνος, λίγος, παρατημένος από όλους και από όλα, που δεν βλέπει φως από πουθενά. Όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας τέτοια συναισθήματα. Η σειρά λοιπόν παίρνει την απόγνωση από τους ήρωες και την κάνει δράση. Οπότε μόνο ενθουσιασμό έχω για αυτό».

Η ιστορία της Όλγας, της ηρωίδας σας, απαιτεί λεπτότητα και σεβασμό, διότι βασίζεται στη δεύτερη πραγματική ιστορία. Πώς προσεγγίσατε αυτό το υλικό και ποια ευθύνη νιώσατε ως ηθοποιός;

«Η γυναίκα αυτή έχει νιώσει τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Βρίσκεται κάπου στην Ελλάδα και στην πραγματικότητα αυτό που έχει ζήσει δεν μπορεί να το παίξει ένας ηθοποιός. Η ευθύνη που ένιωσα σαν ηθοποιός είναι να μη φοβηθώ να ξύσω τις δικές μου αντίστοιχες πληγές. Σεβάστηκα την ιστορία και σεβάστηκα πολύ τον εαυτό μου και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το δικό μου πένθος για τη χαμένη μου γονεϊκότητα. Μέσα από αυτή τη σειρά, κι έτσι όπως την έζησα, νιώθω σαν να ξόρκισα αυτό το κομμάτι μέσα μου και να έκανα μια επανεκκίνηση στη ζωή μου. Να προχωρήσω μέσα από αυτό».

Τελικά αυτή η γυναίκα είναι θύμα, θύτης ή κάτι πολύ πιο σύνθετο;

«Ξεκινά ως θύμα μίας αδιανόητα αδικίας και η ζωή τη σπρώχνει σε μια πράξη που την κάνει θύτη. Αλλά εκεί βρίσκεται η τραγωδία του χαρακτήρα. Δεν επιλέγει την εκδίκηση. Καταλήγει εκεί για να μπορέσει να αποδώσει τη δικαιοσύνη που μια ολόκληρη χώρα τής έχει στερήσει. Δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε αντιήρωας. Είναι ένα αρχέτυπο, μια σύγχρονη Εκάβη. Η μάνα που χάνει το παιδί της, η κοινωνία την προδίδει και γίνεται η ίδια μια ανεξέλεγκτη δύναμη που αναζητά τιμωρία και δικαιοσύνη στο τέλος. Είναι μια γυναίκα που η αδικία τη μεταμορφώνει», είπε η Ευαγγελία Μουμούρη στην εφημερίδα Το Βήμα.

Διαβάστε επίσης:

Μουμούρη: «Αν κάποιος πάει και μου γρατζουνίσει την ψυχή μου, δεν περνάω καλά»

Συγκινεί η Ευαγγελία Μουμούρη: «Στα 27 της η θεία μου κάηκε, πήρα το όνομα και όλο της το κάρμα»

Ευαγγελία Μουμούρη: «Η κουμπάρα μου, μου είπε ότι έχω πάρει πτυχίο δημοσιογραφίας από το 2000!»