Βούρος – Ιορδανίδης: Ο ρόλος της οικογένειας και η ζωή με τα παιδιά τους

Σε μια γρήγορη, απαιτητική καθημερινότητα, τι σημαίνει πλέον οικογένεια;

Γ.Β.: Τα παιδιά μου είναι μεγάλα, αλλά δεν παύουν να είναι παιδιά. Μόνο ο Αλέξης, που είναι 27 ετών, μένει ακόμη στο σπίτι. Εγώ, ως γνήσιος Καρκίνος, είμαι του cocooning, της εστίας, του οίκου. Έχω γύρισμα 8-6 ώρες από το πρωί και μετά παράσταση. Δεν πειράζει που κουράζομαι, μου αρέσει. Μου λένε όμως οι συνάδελφοι να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι ή να πιούμε ένα ποτό κι εγώ θέλω απλώς το σπίτι μου, το καβούκι μου, τον καναπέ μου. Και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τεμπέλης κάποιος που δουλεύει δεκαπέντε ώρες την ημέρα. Αποζητώ ωστόσο τη ζεστασιά της ενέργειας ενός χώρου που εδώ και σαράντα χρόνια είναι φορτωμένος με ζωή. Και πρέπει να πω ότι με τη Λένα (σ.σ. τη σύζυγό του, με την οποία είχαν πάρει διαζύγιο και ξαναπαντρεύτηκαν) είμαστε πιο καλά απ’ ό,τι πριν από 25 χρόνια.

Τ.Ι.: Κι εμένα μου αρέσει πολύ να επιστρέφω

Γ.Β.: Μου έχει λείψει το παιχνίδι που κάναμε με τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά, που γαργαλιόμασταν, γελούσαμε... Ο Τάσος πρέπει να τη ζήσει αυτή την ηλικία των παιδιών του.

Τ.Ι.: θέλω να γυρίζω στο σπίτι, να τα αγκαλιάζω, να τα μυρίζω, να τα ζουπάω, αλλά να ακούω και τους προβληματισμούς τους γιατί μεγαλώνουν. Ο γιος μου πάει γυμνάσιο τώρα και, από εκεί όπου ήταν κουταβάκι, τώρα, όταν ξαπλώνει στον απέναντι καναπέ, βλέπω ένα μακρινάρι να απλώνεται. Την αγαπώ τη δουλειά μου, τρέχω για αυτήν, μου αρέσει να συναναστρέφομαι ανθρώπους, αλλά θέλω στο τέλος της ημέρας να επιστρέφω στο σπίτι μου. Είμαι πολύ τυχερός που έχω δίπλα μου τη Θάλεια. Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που με κρατούν στη σχέση μου μαζί της είναι η εξαιρετική αξιοπρέπεια της. Είναι πεντακάθαρος άνθρωπος. Αυτό το θαυμάζω πάνω της.

Αγαπάτε όμως και οι δύο...

Τ.Ι.: Αγαπάμε και αγαπιόμαστε - γιατί και στον Γιάννη και στη Λένα, τους οποίους είχα χάσει το διάστημα που είχαν χωρίσει και ξαναβρήκα τώρα, βλέπω ότι υπάρχει αγάπη. Και το λέω με την οικειότητα των χρόνων που γνωριζόμαστε, μου έβαλε λάδι ο Γιάννης και με έβγαλε στο θέατρο.

Γ.Β.: Και πιο συνειδητοποιημένη αγάπη πια.

Τι έχετε μάθει από τα παιδιά σας

Γ.Β.: Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα έχουν μάθει εκείνα από μένα. Κατ’ αρχάς, η έλευση του Στέφανου ήταν το μεγάλο σχολείο της ζωής μου. Είναι ένας δάσκαλος με κεφαλαίο δέλτα. Επομένως, ό,τι κι αν πω εμπεριέχει τη διαμόρφωσή μου μετά από την ημέρα που έγινα πατέρας του. Η παρουσία του και μόνο, ο τρόπος με τον μεγάλωσε, ανδρώθηκε, μπήκε στην γωνία ως ενεργό κύτταρο, δημιούργησε τη δική του καριέρα, μόχθησε, πολέμησε τις αναπηρίες του προτέρημα και παράδειγμά προς μίμηση, αρκεί. Δεν χρειάζεται τι εγώ. Όλα αυτά καθόρισαν και τις σχέσεις που είχα από εκεί και πέρα με την κοινωνία, την οικογένεια και τους συγγενείς μου, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στην πολιτική και παντού

Τ.Ι.: Όταν συνειδητοποίησα ότι έχω γίνει πλέον μπαμπάς, αναίρεσα πολλά. Όχι απλώς τοποθετείσαι, όχι απλώς επαναπροσδιορίζεις, τελειώνουν τα πάντα και μαθαίνεις να αγαπάς ουσιαστικά και ανιδιοτελώς. Είναι αυτή η πλήρης και ανυστερόβουλη αγάπη που σε ξεπερνά σε διαπερνά. Αλλά και με τη στάση τους με έχουν μάθει πολλά τα παιδιά μεγαλώνοντας

Πηγή Hello