Δημήτρης Αποστόλου: Η κατάθλιψη και η απόπειρα αυτοκτονίας

Όπως είπε: «Τη μεγάλη πτώση την έζησα το ’96-’98 , όταν γράφαμε τους “Δύο Ξένους ”. Ένα χρόνο πριν ξεκίνησα να έχω κρίσεις πανικού. Όταν, δε, πήγαινα καλοκαίρι σε κάποιο νησί, πρώτα έψαχνα που είναι το κέντρο υγείας και πόσο απέχει από το ξενοδοχείο μας και μετά άρχιζαν οι διακοπές μου». Όσο για το πώς την περίοδο που έκανε τεράστια επιτυχία είχε πάθει την κατάθλιψη απαντάει: «Το ότι κάναμε επιτυχία το κατάλαβα τρία χρόνια μετά. Τότε έβλεπα κάτι ξερά νούμερα: 55%, 68% και 65%. Έπαιρνα μια μικρή χαρά και πάλι τα κεφάλια μέσα. Άσε που δεν μου έλεγαν κάτι όλα αυτά. Μέσα ήμουν ερείπιο. Εκείνη την εποχή είχα ζαλάδες, ατονία και μια άρνηση για τα πάντα. Δεν χαιρόμουν τίποτα. Το απόλυτο κενό. Και η κυκλοφοριακή πίεση στο θεό. Έκανα εξετάσεις, αλλά δεν μου βρήκαν κάτι. Τελικά πήγα στο Λονδίνο. Μια μέρα πριν μπω στο νοσοκομείο, περπατούσα πάνω σε μια γέφυρα και μου έρχεται μια τρελή σκέψη: “Γιατί δεν πέφτεις κάτω; Και που ζεις, τι κάνεις;”. Η πλήρης ματαιότητα. Δεν μιλάμε για διάθεση απόπειρας, μια τρέλα της στιγμής, πήγα να κάνω κανονική απόπειρα. Εκείνη την ώρα που ήμουν ένα βήμα πριν “απογειωθώ” και σκεφτόμουν ότι τα μόνα που θα μου έλειπαν θα ήταν η μάνα μου και η μουσική, περνάει ένας τύπος, με χτυπά στην πλάτη, μου πετάει την ατάκα: “Δε έχει περιέργεια να δεις τι θα γίνει μετά;” Και χάνεται στο πουθενά. Εκεί κόλλησα. Ήταν η συμβουλή που με οδήγησε να θέλω να συνεχίσω να ζω. Τελικά, έμεινα λόγω περιέργειας. Η διάγνωση ήταν υποκλινική κατάθλιψη αλλά αρνήθηκα να πάρω χάπια και να κάνω ψυχανάλυση. Έτσι, μου πρότειναν το δύσκολο δρόμο να γυρίσω στην Ελλάδα και να αλλάξω τα πάντα».
Πηγή: People