Η Άννα Βερούλη και το τάμα της

"Το μετάλλιο μου το χάρισε η Παναγία και σε εκείνη θα ανήκει για μια ζωή", λέει η ίδια. Είκοσι εννέα χρόνια μετά, η Άννα Βερούλη μιλά σε καθημερινή εφημερίδα και θυμάται όλες εκείνες τις μεγάλες στιγμές που έζησε, αλλά και το όνειρο που είχε δει λίγους μήνες πριν από τους αγώνες, με την Παναγία να χαϊδεύει το χρυσό της μετάλλιο. «Η έναρξη των αγώνων ήταν 6 Σεπτεμβρίου, δύο μέρες μετά εξασφάλισα την πρόκρισή μου και στις 9 Σεπτεμβρίου ήταν ο τελικός του αγωνίσματος όπου με την πέμπτη βολή στα 70,02 μ. κατάφερα να κερδίσω» λέει και συνεχίζει: «Ήμουν σίγουρη για τη νίκη μου. Το είχα δει στο όνειρό μου. Το αυθεντικό μετάλλιο βρίσκεται στην Παναγία της Τήνου, σε Εκείνην ανήκει γιατί με βοήθησε να το φορέσω. Ηταν Μάιος όταν στον ύπνο μου είδα ότι βρισκόμουν σε ένα καράβι με προορισμό την Τήνο. Στο στήθος μου φορούσα το μετάλλιο, πήγα στην εκκλησία και πλησίασα την εικόνα. Προσκύνησα και Της είπα βγάζοντάς το «Παναγία μου, σ’ ευχαριστώ, αυτό είναι δικό σου». Λίγο πριν φύγω γύρισα για να δω για τελευταία φορά το μετάλλιό μου και τότε παρατήρησα ότι είχαν εξαφανιστεί όλα τα αφιερώματα από την εικόνα και το μόνο που υπήρχε πάνω της ήταν το δικό μου, το οποίο η Παναγία το κοιτούσε και το χάιδευε. Ξύπνησα τη μητέρα μου αμέσως και της λέω «θα πάρω το χρυσό στους Πανευρωπαϊκούς!» Έτσι και έγινε». Από εκείνη τη μέρα ήταν σίγουρη για τη νίκη της, λέει, και χαμογελά, ενώ από τότε κάθε φορά που προπονούνταν στο τέλος έπαιρνε και πόζες για το πώς θα είναι όταν θα ανέβαινε στο βάθρο. «Μεγάλες στιγμές που τις έζησα και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Λίγες μέρες μετά τους αγώνες πήρα τη μεγάλη απόφαση και πήγα στην Τήνο για να παραδώσω το μετάλλιό μου στο εικόνισμα της Παναγίας. Δεν στενοχωρήθηκα που το αποχωρίστηκα, το έκανα με αγάπη προς την Παναγία που Της χρωστούσα. Τώρα το συναίσθημά μου για τη νίκη μου, όσο περίεργο και αν ακούγεται, ήταν γλυκόπικρο, γιατί από τότε που ξεκίνησα τον αθλητισμό, στην Καβάλα, στα δεκατέσσερά μου χρόνια, με αμφισβητούσαν οι πάντες, πλην της οικογένειάς μου. Όλοι τότε έλεγαν ότι δεν κάνω για αθλήτρια γιατί ήμουν κοντή και παχουλή. Αυτό μου είχε στοιχίσει πολύ».
Όμως, η Άννα Βερούλη κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που συνάντησε μπροστά της και φόρεσε στο στήθος της το χρυσό μετάλλιο των Πανευρωπαϊκών Αγώνων της Αθήνας του 1982. «Για μένα δεν ήταν έκπληξη που ανέβηκα στο βάθρο, γιατί δούλευα πάρα πολύ σκληρά. Είχα καταφέρει να έχω καλή τεχνική, από την προπόνηση το κορμί μου ήταν γρήγορο και ελαστικό, αλλά εκτός αυτού δούλευα το μυαλό και την ψυχή μου, ενώ πάντα έκανα focus σε αυτό που ήθελα να κάνω».