Χρήστος Κάπελλας: «Δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν δύο πόδια»

«Έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Μετά το ατύχημα η ζωή σαν να έκανε μια στάση. Ήμουν όμως μόνο δεκαεπτά και εκείνη έτρεχε μπροστά μου». Ο Χρήστος Κάπελλας είναι σίγουρα ο άνθρωπος που μας διδάσκει εδώ και εννέα χρόνια τι θα πει θέληση. Ένα τροχαίο σημάδεψε πριν από δώδεκα χρόνια τη ζωή του. Ο Χρήστος έχασε το πόδι του: «Ηταν σφηνωμένο στον κορμό του δένδρου που παρέσυρα με τη μηχανή μου. Σε μια στροφή του δρόμου έχασα τον έλεγχό της και τον συνεπιβάτη μου. Τον είδα που κατρακυλούσε πίσω μου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στη λεωφόρο Ειρήνης η μοίρα χτύπησε αυτήν τη φορά την οικογένειά μου. Όταν ήμουν επτά χρόνων έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο. Πήγαινε να πουλήσει τη μηχανή του σε κάτι αγώνες στο Ξυλόκαστρο. Στη διαδρομή κάποιος τον έκλεισε και εκεί έχασε τη ζωή του. Αυτό στοίχησε σε όλους μας πολύ. Ο καθημερινός φόβος της μητέρας μου ήταν να μην μπλέξουμε με μηχανές. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε».

Ο Χρήστος και ο Μάρκος, ο λίγο μεγαλύτερος αδελφός του, από παιδιά ήξεραν από μηχανές. Η μόνη απασχόλησή τους ήταν στα συνεργεία και όλοι οι φίλοι τους ήταν μηχανόβιοι. Από την κούνια έχει στα αφτιά του τους ήχους της μηχανής. Από τα δεκατρία του έμαθε να τις «μαστορεύει». Στα δεκατέσσερα είχε δική του μηχανή και τα Χριστούγεννα του 1999, τρία χρόνια μετά, ανήμερα στη γιορτή του, η 250άρα Enduro του απογειώνεται. Μαζί της και εκείνος… «Η μηχανή είναι μικρόβιο. Είναι μέσα στο αίμα μας. Ακόμη και τώρα. Είναι αρρώστια. Η ταχύτητα σου δίνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Πάνω στη μηχανή διατάζεις εσύ. Ακόμη και αν δεν είχα χάσει τον πατέρα μου από τροχαίο, πάλι μηχανή θα καβάλαγα!» λέει.

- Και το ατύχημα; Η ζωή σου; Ο κίνδυνος;
Ήξερα τι έγινε. Κατάλαβα τι μου είχε συμβεί. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα πάθει το τροχαίο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Τα πάντα είναι η στιγμή. Και το μόνο που σε κρατάει στη ζωή είναι η οικογένειά σου. Τα πρόσωπα της μητέρας μου και του αδελφού μου ήταν συνεχώς μπροστά μου. Ένα πράγμα σκεφτόμουν, πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς εμένα. Ένα κομμένο πόδι δεκαεπτά εκατοστά κάτω από το γόνατο δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν νεαρό δεκαεφτάρη. Έμεινα πολλά βράδια άυπνος. Έκλαψα, πόνεσα. Ένιωθα κάθε λεπτομέρεια του κομμένου ποδιού μου. Ακόμη και τώρα πολλές φορές νιώθω να με πονάει το μεγάλο μου δάχτυλο, η πατούσα μου. Ζω ακόμη με τα «φαντάσματα».
- Ηταν θαύμα που έζησες; Ένα δώρο του Θεού στη γιορτή σου;
Ναι, ήταν θαύμα και μάθημα που με κάνει να ξεπερνάω τον εαυτό μου! Ομως ήταν και θέληση για ζωή. Αυτή η θέληση με έσωσε! Η συμπαράσταση των δικών μου ανθρώπων με έκανε να θέλω να περπατήσω. Η αγάπη τους μου έδινε και μου δίνει δύναμη να στέκομαι όρθιος, να αγωνίζομαι, να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου. Το ψεύτικο πόδι είναι δώρο για μένα. Πολύ ακριβό δώρο, βέβαια, αφού κοστίζει μέχρι και 7.000 ευρώ και πρέπει να το αλλάζω κάθε πέντε χρόνια. Αυτή είναι η διάρκεια ζωής του.
- Από το κράτος είχες κάποια βοήθεια ;
Η βοήθεια από το κράτος ήταν μηδαμινή και πλέον μας την έκοψαν τελείως. Δεν σου πληρώνουν καρότσι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, γιατί ισχυρίζονται ότι δεν το χρειάζεσαι και ότι μπορείς να πάρεις ένα κινέζικο, που σε μία δύο διαδρομές του φεύγουν οι ρόδες. Είναι κρίμα, γιατί όλοι εμείς, που η ζωή μάς έκανε άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτε. Με έναν νόμο που ψηφίστηκε μας έκοψαν τη χορήγηση τεχνητού μέλους. Ομως ποιος σαν κι εμένα μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό; Μου δίνουν 700 ευρώ για τη σιλικόνη που φοράω κάτω από το τεχνητό πόδι και εγώ πληρώνω 1.200 ευρώ. Δεν φτάνει βέβαια μία. Το κράτος μου παρέχει τη δυνατότητα φοροαπαλλαγής για το αυτοκίνητο που έχω. Μου έβγαλε ποσοστό αναπηρίας 67%.

Αλλά κάθε τρία χρόνια περνάω από επιτροπή. Έχουν μάλλον την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να φυτρώσει πόδι, γι’ αυτό χρειάζεται να τραβάμε μια δεκαήμερη ταλαιπωρία κάθε φορά, με ατελείωτα πηγαινέλα στους γιατρούς και τις διάφορες υπηρεσίες για να μας ξαναδώσουν το ίδιο ποσοστό. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα κάνω όταν χρειαστεί να αλλάξω πόδι, γιατί λόγω του αθλητισμού το τεχνητό μέλος μου έχει μεγαλύτερη φθορά.
- Πώς προέκυψε ο στίβος;
Μετά το ατύχημα φοβόμουν να κάνω το παραμικρό. Σήμερα δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν γερά και τα δύο πόδια τους. Ξέρω ότι μπορώ και περπατάω καλύτερα. Κάνω ποδήλατο, ιππασία. Είμαι υπερκινητικός. Αυτό με χαρακτήριζε από παιδί. Η μητέρα μου και η γιαγιά μου γνώριζαν έναν καλό προπονητή που ασχολείται με εμάς. Με έφεραν σε επαφή μαζί του. Ο Δημήτρης Σκλαβούνος άλλαξε όλη μου τη ζωή το 2002. Αυτός τόνωσε την αυτοπεποίθησή μου. Ξεκίνησα προπονήσεις στο άλμα επί κοντώ, χωρίς να έχω βάλει τεχνητό μέλος. Τον πρώτο χρόνο έτρεχα πολλά μέτρα με το ένα πόδι. Ο στίβος με βοήθησε να μάθω να περπατάω, να τρέχω, να έχω μυϊκή δύναμη.

- Και ο πόνος; Η κούραση; Πώς τα βγάζεις πέρα μαζί τους;
Ο πόνος γίνεται φίλος και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις, αν δεν θέλεις να σε πάρει από κάτω. Όσο για το τεχνητό μέλος, είναι πλέον κάτι δικό μου και όχι ξένο. Το φοράω συνέχεια. Προπονούμαι δύο ώρες κάθε μέρα, δουλεύω κυλιόμενη βάρδια στο «Ερρίκος Ντυνάν», όποτε μπορώ, και στο συνεργείο του αδελφού μου στη Χαλκίδα και δύο φορές την εβδομάδα καθαρίζω τις σκάλες στην πολυκατοικία που μένω. Το ταλαιπωρώ πάρα πολύ. Πονάει λίγο παραπάνω. Παθαίνει δερματολογικά προβλήματα επειδή δεν αναπνέει το δέρμα. Αλλά αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στη δύναμη που μου δίνει κάθε φορά η προσπάθεια και η αίσθηση ότι είμαι ζωντανός και χρήσιμος!

- Πρωταθλητισμός και στη ζωή; Κάνεις ρεκόρ στην καθημερινότητα;
Ναι, γιατί η καθημερινότητα είναι στίβος. Βλέπεις γύρω σου ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δυναμώνεις και πηδάς τα εμπόδια. Μπορεί κάθε μέρα να νιώθεις το τραύμα. Να νιώθεις ότι σου λείπει κάτι. Ειδικά όταν ανεβαίνεις σκαλοπάτια. Όταν αργεί βασανιστικά να ακολουθήσει το ένα πόδι το άλλο. Ομως δεν το βάζω κάτω. Έτσι πήρα και τις διακρίσεις ως αθλητής. Με πείσμα, υπομονή και πολλή θέληση.
Έκανα πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο ύψος το 2007 και ήρθα τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ έχω πολλά πανελλήνια ρεκόρ. Στο Πεκίνο το 2008 πήρα μεγάλη απογοήτευση. Αναγκάστηκα να πάω χωρίς τον προπονητή μου και ενώ είχα κάνει από τις καλύτερες προπονήσεις στη ζωή μου και ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόμουν πίσω με τίτλο ή ότι θα ήμουν στην πεντάδα, ήρθα ένατος. Από εκείνη τη στιγμή συνεχίζω να προπονούμαι με όνειρο το Λονδίνο, αλλά αυτό το κάνω μόνο για μένα και για τους απλούς Ελληνες. Άλλωστε, οι διοικούντες μάς λένε να πληρώσουμε 1.700 ευρώ από την τσέπη μας για να πάμε στην Ολλανδία όπου γίνονται αγώνες και δεν τους ενδιαφέρει αν θα αγωνιστούμε για κάποιον τίτλο, κόψανε ακόμη και τα πριμ.
Ομως εγώ πού θα βρω τα 1.700 ευρώ; Δεν έχω 50 ευρώ για να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Θέλω να πάω στο Λονδίνο το 2012 και ονειρεύομαι τίτλο, αλλά θέλω να πάω αυτήν τη φορά με τον προπονητή μου. Θα το παλέψω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Ο προπονητής του Δημήτρης Σκλαβούνος λέει ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνει ωστόσο: «Ο αθλητισμός κάνει θαύματα. Δεν είναι απλώς οι επιδόσεις που κυνηγάς. Είναι το πάρε-δώσε, η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους».
Πηγή: Espresso