Έρρικα Πρεζεράκου: «Πολλές φορές δυσκολεύομαι και μπλοκάρω. Πιο μικρή ένιωθα σαν το αγρίμι»

«Έφυγα από το σπίτι μου σε ηλικία 17 ετών. Οι γονείς μου ήταν Μανιάτες και πολυ αυστηροί. Μεγαλώνοντας είχα παράπονο ότι δεν έπαιρνα την αγκαλιά που ήθελα από τη μητέρα μου. Στη ζωή μου είμαι «αγκαλίτσας». Η μαμά μου δεν ήξερε να το κάνει. Για πολλά χρόνια θύμωνα μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι αν δεν το έχει διδαχτεί ποτέ. Η μία επιλογή ήταν να παραπονιέμαι και η δεύτερη να της μάθω πώς γίνεται. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που την έβλεπα, την έπαιρνα μια αγκαλιά. Οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο πέρα από αυτό που μπορούν. Δεν υπάρχει γονιός που να κάνει λιγότερα άπ' όσα ξέρει» τόνισε στο ΕΓΩ.
- Έπειτα από χρόνια η ίδια μου ζήτησε να με πάρει αγκαλιά, Αγκαλιάζεις όσους ανθρώπους σε έχουν ενοχλήσει;
«Όχι. Πολλές φορές δυσκολεύομαι και μπλοκάρω. Πιο μικρή ένιωθα σαν το αγρίμι. Ξέρω πάντα όμως πως αυτός ο άνθρωπος ή η κατάσταση ήρθε να με διδάξει κάτι»