Γιάννης Γιαννούλης: «Έπειτα από 17 χρόνια στο μπάσκετ αποφάσισα να κάτσω στα θρανία»

Γιατί το έκανε αυτό, σε αυτή την ηλικία, που ουσιαστικά ως αθλητής δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν; Ποιο το κίνητρο;

«Έπειτα από 17 χρόνια στο μπάσκετ, και αφού τελείωσε η καριέρα μου στα γήπεδα, αποφάσισα να κάτσω στα θρανία. Ο πρώτος λόγος ήταν για να γίνω παράδειγμα για τα παιδιά μου. Να δουν ότι πρέπει να επενδύσουν στις σπουδές τους. Και αφού είχα τη δυνατότητα, το έκανα», λέει στο Down Town.

Τι σου είπαν; «Στην αρχή, με κορόιδευαν. Έλεγαν «ο μπαμπάς πάει σχολείο». Όταν με είδαν στην ορκωμοσία, όμως, κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν»

Πώς ήταν να είσαι συμφοιτητής με 18χρονους; Δεν ένιωσες άβολα; «Είδα τόσο σπυράκι που είχα να δω 25 χρόνια. Στην αρχή είχε πλάκα γιατί με αναγνώριζαν. Μέσα στο πανεπιστήμιο υπάρχουν φωτογραφίες μου. Ειδικά στο κυλικείο, υπάρχει μια εικόνα μου ενάμισι μέτρο. Και μου έλεγαν: «Κύριε, εσείς θα μας κάνετε μάθημα». Πήγαινα σε όλα τα μαθήματα, κάθε μέρα. Το δύσκολο δεν ήταν να καταλάβω τι μου έλεγαν οι καθηγητές. Αυτό που με δυσκόλεψε ήταν η απομνημόνευση των μαθημάτων. Στη Βιοχημεία υπέφερα», καταλήγει