Νίκος Μιχαλόπουλος: Ήμουν με έναν τρόπο η φωνή του Εμμανουήλ Καραλή
Ο πρωταθλητής του ακοντισμού και συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος μιλάει για τους έξι μήνες που πέρασε παρέα με τον Εμμανουήλ Καραλή προκειμένου να βάλει στο χαρτί, χωρίς φτιασίδια και καλλωπισμούς, μια ιστορία που εμπνέει και παρακινεί με την ωμή – και συχνά σκληρή – αλήθεια της
Πώς ξεκίνησε η γνωριμία σας με τον Εμμανουήλ Καραλή;
«Τον Εμμανουήλ τον ξέρω από παιδί. Με τον πατέρα του, τον Χάρη Καραλή, προπονούμασταν μαζί στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Είχαμε τον ίδιο προπονητή, τον Ολεγκ Λεσίνσκι, έναν Σοβιετικό που είχε αυτομολήσει στην Ελλάδα. Εγώ ήμουν λίγο μικρότερος από τους άλλους αθλητές του και κατά κάποιον τρόπο με είχε υπό την προστασία του. Με τον Χάρη δεν γίναμε ποτέ φίλοι, με την έννοια ότι δεν κάναμε ποτέ παρέα και δεν ανταλλάσσαμε οικογενειακές επισκέψεις, αλλά βλεπόμασταν πάντα μέσω του αθλητισμού και παρακολουθούσα την εξέλιξή του. Όταν αργότερα ξεκίνησα το συγγραφικό μου έργο, εκείνος πάντα μου έστελνε κάποιο μήνυμα, διάβαζε, ερχόταν σε κάποιες παρουσιάσεις και πάντα μου σχολίαζε τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμουν στα πράγματα. Γύρω στο 2022, τις δύσκολες εποχές για τον Εμμανουήλ, τότε που σκεφτόταν ίσως και να σταματήσει τον πρωταθλητισμό, ο Χάρης μού πρότεινε να δημιουργήσουμε ένα παιδικό βιβλίο για την ιστορία του γιου του. Μεσολάβησαν δύο χρόνια, ώσπου φτάσαμε στο ευλογημένο καλοκαίρι του 2024, με το ολυμπιακό μετάλλιο και όλες τις άλλες επιτυχίες. Περίπου μία εβδομάδα μετά, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Εμμανουήλ και τον Χάρη και μου είπαν ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσουμε το βιβλίο. Μόνο που πλέον θα ήταν λίγο διαφορετικό. Και έτσι ξεκίνησε αυτή η πολύ ωραία περιπέτεια που μας φέρνει σήμερα εδώ».
Με τον Εμμανουήλ μέσα σε αυτά τα χρόνια είχατε επαφή; Μιλούσατε;
«Τον έβλεπα, μπορεί να λέγαμε ένα «γεια», ίσως στην προπόνηση, αλλά μέχρι εκεί. Γνωριστήκαμε πραγματικά τώρα, με τη συγγραφή του βιβλίου. Αρχικά δούλεψα με τους γονείς του, τον Χάρη και τη Σάρα. Ηθελα να έχω μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα και γνώμη για το περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί πριν γεννηθεί ο Εμμανουήλ. Ηθελα να δω τις ρίζες, να μάθω τι οδήγησε αυτά τα παιδιά να πάρουν τότε εκείνες τις αποφάσεις. Πρέπει να σας πω ότι η ιστορία τους, ειδικά της Σάρας, είναι τρομερή. Είναι βιβλίο από μόνη της. Ετσι λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία. Θυμάμαι ότι έστελνα τα πρώτα κείμενα και στους δύο όταν τα έγραφα, αν και δεν το συνηθίζω, αλλά είχαμε τόσο καλή χημεία και σχέση που είχα ανάγκη και εγώ να πάρω το feedback και την πρώτη τους αντίδραση. Ξέρετε, από την αρχή έγραφα σε πρώτο πρόσωπο, οπότε ήμουν με έναν τρόπο η φωνή του Εμμανουήλ. Θυμάμαι ότι η Σάρα μού έλεγε πάντα – και αυτό ήταν πολύ μεγάλη δύναμη για εμένα – ότι «ενώ ακόμα δεν έχεις μιλήσει με τον Εμμανουήλ, είναι σαν να ακούω το παιδί μου». Λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν πια είχα συνομιλήσει με τους γονείς, τους προπονητές και την ψυχολόγο του Εμμανουήλ, ξεκινήσαμε τις συναντήσεις μας».
Πηγή Βήμαgazino