Συγκινεί ο Κατσαφάδος: «Κοιτάζω τον Πολυδερόπουλο και λέω τι να σκέφτεται τώρα για το αδερφάκι του;»

Αρχικά είπε: «Μεγάλωσα πια, μένω πολύ μέσα στο σπίτι μου και δεν βγαίνω έξω. Ό,τι ελεύθερο χρόνο έχω είναι αφιερωμένος στον εγγονό μου και του κάνω όλα τα χατίρια ως πάππους, δεν μπορώ να του αρνηθώ τίποτα. Είναι 6 χρόνων και μιλάμε σαν ενήλικες. Η κόρη μου, Μαριλού και ο γαμπρός μου ασχολήθηκαν με το επάγγελμα του ηθοποιού γιατί τους άρεσε και όχι εξαιτίας μου».

Για τα παιδικά του χρόνια τόνισε: «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα, ήμασταν μία φτωχή οικογένεια με 12 παιδιά. ‘Έχασα’ τον μικρό μου αδελφό από χειροβομβίδα. Μετά το δυστύχημα σταμάτησα να μιλάω για τρία χρόνια, είχα ένοχες και τύψεις για τον θάνατο του αδελφού μου γιατί εγώ βρήκα τη χειροβομβίδα και του την έδωσα χωρίς να ξέρω τι ήταν. Γεννήθηκα με δίδυμη αδελφή με διάφορα 12 ωρών, εκείνη ‘έφυγε’ 6 μηνών από αφυδάτωση».

Όσον αφορά την καριέρα του, δήλωσε:

«Υπήρξα υποψήφιος για το βραβείο Κουν όταν στην τραγωδία ‘Βάκχες’ ενσάρκωνα τον αγγελιοφόρο β’ και περιέγραφα τον… εφιάλτη μου».

Και για την προσωπική του ζωή ανέφερε: «Ο έρωτας έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Αγάπησα πολύ τη γυναίκα μου και ήμουν πολύ τυχερός που την γνώρισα. Η γυναίκα μου, Χριστίνα, άφησε την υποκριτική όταν αποκτήσαμε την κόρη μας. Ήταν ικανοποιημένη να είναι στο σπίτι και να μας φροντίζει. Πριν πεθάνει, ζητούσε να μαγειρέψω και δεν το έκανα γιατί δεν ήξερα, πλέον μαγειρεύω τα πάντα».

Όσο για το αν «καβάλησε» ποτέ το καλάμι;

«Έπαρση δεν είχα ποτέ γιατί οι δυσκολίες που αντιμετώπισα στη ζωή μου, μου δημιούργησαν μία γείωση».

Ο ίδιος μιλά και για τα ριάλιτι: «Η αναγνωρισιμότητα που προσφέρει ένα ριάλιτι δε σου δίνει το διαβατήριο να είσαι ηθοποιός αν δεν έχεις σπουδάσει».

Ο δημοφιλής ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας» που στο θέατρο «Άνεσις».

Συγκινημένος ο Θοδωρής Κατσαφάδος μίλησε για τον Νίκο Πολυδερόπουλο και για τις δύσκολες στιγμές που περνά «Στην παράσταση τώρα συνεργάζομαι με τον Νίκο Πολυδερόπουλο, έχασε το αδερφάκι του, 28 χρονών παιδί… Και όπως κάθομαι δίπλα του λέω, αυτό το παιδί τι να σκέφτεται τώρα για το αδερφάκι του που χάθηκε έτσι;».