Στέλιος Διονυσίου: «Έχω δει να σκύβουν να φιλήσουν τα παπούτσια του πατέρα μου από θαυμασμό»

Έχεις καθαρή και σταθερή φωνή. Πόσο κοντά νομίζεις ότι είναι στη φωνή του πατέρα σου;

Το έχω ξαναπεί ότι ο πατέρας ήταν αξεπέραστος. Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν νομίζω ότι κάποιος θα μπορέσει να τον ακουμπήσει. Κάποιοι μπορεί να λένε ότι η φωνή του Στέλιου είναι κοντά στη φωνή του πατέρα. Πιστεύω ότι το γονίδιο ήταν ισχυρό και σε κάποια σημεία η φωνή μου μπορεί να μοιάζει λίγο παραπάνω.

Ποια η πιο έντονη ανάμνησή σου με τον πατέρα σου;

Οι αναμνήσεις είναι πάρα πολλές. Όταν έφυγε ο πατέρας μου ήμουν δεκαέξι χρονών. Θυμάμαι πολλές παιδικές συμβουλές, γιορτές στο τραπέζι όλη η οικογένεια μαζί στην Αθήνα ή εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ γλυκός και τρυφερός, πάντα με δώρα δεν ήθελε να μας λείψει τίποτα. Ό,τι θέλαμε και εγώ και ο μικρότερος ο αδερφός μου ο Διαμαντής, που ήμασταν τα στερνοπούλια το είχαμε στα πόδια μας. Μία στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ την ζωή μου είναι σε ηλικία δεκαπέντε χρονών που στο κέντρο «Στράτος» που εμφανιζόταν εκείνη την περίοδο με σήκωσε και είπαμε παρέα ορισμένα τραγούδια. Τώρα πια που το καταλαβαίνω, γιατί ενδεχομένως τότε δεν αντιλαμβανόμουν πολλά πράγματα λόγω της παιδικότητάς μου, το να τραγουδάω δίπλα στον Στράτο Διονυσίου θεωρώ ότι ήταν κάτι πάρα πολύ μεγάλο και τιμητικό. Όταν τελείωσα το τραγούδι και γύρισα να δω την αντίδρασή του ήταν δακρυσμένος. Αυτή η εικόνα είναι που μου δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω αυτό που κάνω. Σαν να μου έλεγε εκείνη την ώρα «αγόρι μου αξίζεις, προχώρα».

Πώς φάνταζε στα μάτια σου όταν ήσουν μικρός;

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά πολλές φορές στο σχολείο όταν με ρωτάγανε «Έχεις καμιά σχέση με τον Διονυσίου;» έλεγα όχι, μάλλον για να μην είμαι δακτυλοδεικτούμενος. Νόμιζα ότι θα σχολιάσουν και θα πουν «Α, είναι γιος του Στράτου» και θα υπήρχε μια διαφορετική αντίδραση των καθηγητών, των μαθητών. Δεν ήθελα. Εννοείται ότι οι περισσότεροι το ήξεραν και δεν μπορούσε να κρυφτεί κάτι τέτοιο. Τώρα πια που έχω μεγαλώσει συνειδητοποιώ τις αντιδράσεις του κόσμου όταν τον συναντάγανε στο δρόμο ή στο μαγαζί που εμφανιζόταν. Έχω δει κόσμο που έχει σκύψει να του φιλήσει τα παπούτσια, τα χέρια δε ήταν καθημερινό φαινόμενο. Αντιδράσεις λατρείας που τις θεωρούσα υπερβολικές όταν ήμουν μικρός. Ο κόσμος τον αγαπούσε πάρα πολύ.

Πηγή: Καρφί