Σου γράφω ένα γράμμα...

Ξέρεις μαμά τι γεύση έχει η απώλεια; Τι μυρωδιά, τι ήχο, τι χρώμα;

Ποια είναι η στιγμή που η ανάμνηση παύει να σε κάνει να χαμογελάς, να θυμώνεις ακόμα, κι αρχίζει να σε τραβάει προς τα κάτω, προς τα πίσω, να σε βουλιάζει; Η στιγμή που η έλλειψη σου κόβει την ανάσα;

Η δική μου απώλεια είναι μπλε. Όχι μαύρη που τη νομίζουν οι πολλοί, ούτε γκρίζα. Είναι μέσα μου θαλασσιά. Εδώ και χρόνια. 6 χρόνια. Γιατί είναι απέραντη σαν ουρανός, δεν έχει αρχή, μέση, τέλος κι ας λένε ότι σώζεται, μικραίνει, μαλακώνει. Δεν έχει ορίζοντα, χρονοδιάγραμμα ή συντεταγμένες ώστε να ξέρεις πώς να την αποφύγεις ή να κρυφτείς για λίγο να ανακουφιστείς, να μαζέψεις δυνάμεις. Είναι σα μπόρα κάπως που σ' ακολουθεί κάτω απ το υπόστεγο.

Διαβάστε περισσότερα στο Plus.Queen.gr