Χάρης Χριστόπουλος στο gossip-tv: «Είναι βάλσαμο για τα παιδιά μου η αγκαλιά της μητέρας τους»
Γιορτή της μητέρας: «Η μητέρα είναι τα πάντα. Αυτή είναι η παρηγοριά μας στη θλίψη, η ελπίδα μας στη δυστυχία και η δύναμή μας στην απελπισία. Είναι η πηγή της αγάπης, του ελέους, της συμπόνοιας και της συγχώρεσης», έχει φιλοσοφήσει ο Kahlil Gibran και είναι αυτό ακριβώς που όλοι πρέπει να βλέπουμε σε μια μάνα, στο πιο ιερό πρόσωπο του κόσμου.
Σε μια εποχή που οι αληθινές ιστορίες αγάπης μοιάζουν να σπανίζουν, υπάρχουν ζευγάρια που μας θυμίζουν πως η τρυφερότητα, η αφοσίωση και η ουσιαστική σύνδεση είναι ακόμα ζωντανές. Ο Χάρης Χριστόπουλος, ο γνωστός φωτογράφος με το ιδιαίτερο βλέμμα και την αφοσίωση στην Τέχνη του, ανοίγει την καρδιά του στο gossip-tv και μιλά για τη γυναίκα της ζωής του, Ανίτα Μπραντ. Τη σύντροφο, σύζυγο και μητέρα των παιδιών τους.
Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, ο ίδιος βρίσκει την ευκαιρία να τιμήσει την Ανίτα μέσα από λόγια γεμάτα ευγνωμοσύνη και θαυμασμό.
Μιλά για τη μητρότητα όπως την «βλέπει» μέσα από τα μάτια της, για την καθημερινότητα που «μεταμορφώθηκε» από την άφιξη των γιων τους, και για το πώς η αγάπη του για εκείνη μεγάλωσε μέσα από αυτόν τον ιερό και γεμάτο νόημα ρόλο της.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στον τρόπο που η Ανίτα μεγαλώνει τα παιδιά σας;
«Εγώ επειδή μεγάλωσα με τον κινηματογράφο -είμαι λάτρης του κινηματογράφου και της εικόνας και εκτενέστερα της ουσίας- η Ανίτα ενσαρκώνει ακριβώς τις οικογενειακές αρχές που θα ήθελα να έχει μια μητέρα. Δηλαδή η οικογένειά μας να μεγαλώνει όπως στις καλές ταινίες του Disney. Δηλαδή με ειλικρίνεια, με τιμιότητα, με γλύκα, με χάρη, με παιδικότητα. Με το πέπλο της ευτυχίας πάνω. Δηλαδή έχω εικόνες από οικογενειακές στιγμές του κινηματογράφου που βλέπεις μια ευτυχισμένη οικογένεια βασισμένη σε αρχές και είμαι χαρούμενος πέρα από το γεγονός ότι το έχει πετύχει αυτό και δεν είχα καμία αμφιβολία από την ώρα που τη διάλεξα σαν σύζυγο και αργότερα σαν μητέρα ότι θα είναι έτσι γιατί μου το διαβεβαιώνουν και όσοι γνωρίζουν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μας. Μου λένε: «μα τι παιδιά είναι αυτά, δεν φωνάζουν, δεν τσακώνονται, περπατάνε χέρι-χέρι. Πόσο γλυκά είναι». Γιατί τα παιδιά, ό,τι και να τους πεις, δεν ακούνε. Τα παιδιά μιμούνται μόνο. Κάνουν αυτό που βλέπουν από τους γονείς τους. Είναι μιμητικά όντα»
Τι είναι η αγκαλιά της μάνας, τι βάλσαμο είναι αυτό; Ο καλύτερος γιατρός του πλανήτη. Είναι λιμάνι
Ποια είναι αυτή η καθημερινή της συνήθεια ως μητέρα που σας εμπνέει;
«Είναι τρεις ουσιαστικές. Γιατί η Ανίτα είναι μητέρα, σύζυγος και αφεντικό. Καταρχήν ξυπνάμε στις 7 και κάτι και τρώμε κάθε μέρα εδώ και 4 χρόνια από τη γέννηση του γιου μας πρωινό, όλοι μαζί. Το οποίο δεν το έκανα πριν, τρώγαμε σπασμωδικά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι στις 2.30 που γυρίζουν από τον σταθμό, είναι στρωμένο το τραπέζι και καθόμαστε όλη η οικογένεια ακόμα και ο νεογέννητος γιος μας, ο Παύλος και είμαστε όλοι εκεί -και η πεθερά μου- και τρώμε σαν οικογένεια. Αυτό δεν το έζησα εγώ σαν παιδί. Το είχα πάντα σαν μια εικόνα στο υποσυνείδητό μου, σαν στιγμή και εικόνα της αμιγούς ποιότητας και ευτυχίας. Το «κερασάκι» είναι όταν κάθε βράδυ τους κάνω μπάνιο και τους πηγαίνω στο κρεβάτι που έρχεται και η μαμά τις περισσότερες φορές ταυτόχρονα ή μπορεί να αργήσει λίγο και τους αφήνω και μας λένε ιστορίες μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Τώρα τελευταία μου λένε αυτά ιστορίες γιατί έχουν αρχίσει και πάει ροδάνι η γλώσσα τους. Διαγωνίζονται ποιος θα πει την καλύτερη ιστορία. Αυτοσχεδιάζουνε και εκεί εντάξει εγώ «κατουριέμαι» γιατί λένε άσχετα πράγματα μεταξύ τους αλλά μόνο που το βλέπεις αυτό, να σκάνε στα γέλια μόνα τους… και μετά τους παίρνει γλυκά γλυκά ο ύπνος. Τα παρατηρώ κοιμισμένα, αφημένα και είναι τελείως αγνά, σαν αγγελούδια. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, δεν έχω λόγια»
Ποια είναι η πιο δυνατή πλευρά της Ανίτας ως μαμά;
«Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι ακούνε σχεδόν μόνο τη μαμά τους πέρα από το γεγονός ότι εγώ τους έχω λίγο καλομαθημένους. Δηλαδή, θέλω να πω ότι λυπάμαι που δεν με παίρνουν στα σοβαρά πολλές φορές. Γιατί λυγίζω και στα «όρια» και στα «θέλω» τους κάνω μπαγαποντιές, ας πούμε. Νομίζω, το έχω διαβάσει κιόλας, ότι πάντα ο μπαμπάς είναι αυτός που λυγίζει. Ενώ η μαμά είναι αυτό που λέμε «ό,τι πει η μαμά». Την ακούν! Τα όρια τους είναι η μητέρα τους»
Αν τα παιδάκια σας περιέγραφαν τη μαμά τους τι πιστεύετε ότι θα έλεγαν για εκείνη ή τι θα ζωγράφιζαν γιατί σε αυτή την ηλικία τα παιδιά επικοινωνούν καλύτερα με τις ζωγραφιές
«Την έχουν ζωγραφίσει πολλές φορές και κάνουν τα μαλλάκια της μακριά και να φοράει φουντωτό φόρεμα. Δηλαδή απλές γραμμές τώρα… Τα πόδια της είναι σαν κότας τριγωνικά. Έχουν κάνει και εμένα μια φορά, αλλά με έκαναν χωρίς μαλλιά, φαλακρό, δεν ξέρω γιατί… Πάντως, η γενικότερη εικόνα νομίζω ότι είναι -πέρα από το ότι τη λατρεύουν, γιατί η μυρωδιά της είναι ανυπέρβλητη- όταν χώνονται στην η αγκαλιά της σε μια δύσκολη στιγμή που χτυπάνε ας πούμε και κλαίνε. Εκεί λέω «ρε παιδί μου, τι είναι η αγκαλιά της μάνας, τι βάλσαμο είναι αυτό; Ο καλύτερος γιατρός του πλανήτη. Είναι λιμάνι»
Τα όρια των παιδιών μου είναι η μητέρα τους
Πώς υποστηρίζεται ο ένας τον άλλον στο ρόλο του γονιού; Όταν ας πούμε υπάρχουν αυτές οι «άβολες» συζητήσεις για τα παιδιά που μπορεί να υπάρξει μια διαφωνία πώς βρίσκετε τη λύση;
«Χαίρομαι που το ακούω αυτό γιατί συζητάμε και φαντάζομαι είναι και θέμα χιλιάδων ζευγαριών για το τι πρέπει να γίνει όταν πρέπει να υπάρξει μια απόφαση που αφορά στη ζωή τους και στο μέλλον τους… το πού θα πάνε σχολείο, πού θα πάνε την Κυριακή. Λοιπόν, συζητάμε, μου λέει, ξέρεις, πρέπει να κάνουμε αυτό... Πάντα λέω τη γνώμη μου. Μερικές φορές λέω "δεν θα είναι τόσο ενδιαφέρον, θα χάσουν τον χρόνο τους, μήπως να κάνουμε κάτι άλλο", προτείνω πάντα κάτι άλλο. Και στο τέλος υποχωρώ και λέω, κοίταξε, αν νομίζεις ότι θα είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα και θα περάσουν καλά, ας γίνει το δικό σου. Ακόμα και φορές που διαφωνώ. Έχουν υπάρξει η αλήθεια είναι και κάνα δύο φορές, που ήμουν κατηγορηματικός και λέω «σε παρακαλώ, πίστεψε με, επειδή το έχω ζήσει και ξέρω τι θα συμβεί εκεί, μην πάνε. Είναι σπατάλη χρόνου και χωρίς ενδιαφέρον για τα παιδιά». Και εξηγώ με επιχειρήματα. Και το έχει ακολουθήσει. Αν μια είναι η μόνιμη διαφωνία μας με την την Ανίτα είναι αυτή, το ότι «έλα μωρέ, τα ξέρεις όλα και λοιπά. Πώς ξέρεις, αφού δεν είσαι παιδί». Δεν είμαι παιδί, αλλά δούλευα με παιδιά τόσα χρόνια. Ο τρόπος που τα φωτογράφιζα, γι' αυτό είχα και επιτυχία δηλαδή -γιατί λατρεύω να φωτογραφίζω παιδιά- τους έκανα συνέχεια αστεία. Οπότε με εμπιστεύονταν και μετά άρχιζαν να γελάνε, δεν ήταν παγωμένα και αδιάφορα γιατί στα παιδιά δεν τους αρέσει να τα φωτογραφίζουν»
Είναι πολύ κοινότυπο να σας ρωτήσω τι αλλάζει στη σχέση ενός ζευγαριού μετά τον ερχομό ενός παιδιού γιατί θεωρώ πως στη δική σας περίπτωση η σχέση έφτασε στο τελειότερο σημείο. Κάνω λάθος;
«Δεν κάνετε λάθος επί της ουσίας, αλλά στον δρόμο κι εμείς είχαμε αυτά που βιώνουν όλα τα ζευγάρια που είναι νέοι γονείς, σίγουρα υπάρχει ή όχι οικειότητα. Ο αμοιβαίος χρόνος που έχουμε σαν ζευγάρι ελαττώνεται γιατί προτεραιότητα είναι τα πιτσιρίκια μας. Εμείς κάνουμε συγκοίμηση και με τα τρία. Έχουμε σχεδόν 4 μέτρα κρεβάτι γιατί έχω κάνει ένωση και είναι σα να είμαστε σε ένα μεγάλο πάρκο όλοι μαζί και όπου μας πιάσει ο ύπνος, κοιμόμαστε. Γιατί έχουμε πάρα πολλά μαξιλάρια πάνω και σκεπάσματα και και τρέχουν μέχρι να κοιμηθούν, μου λένε τις ιστορίες τους μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν και ονειρεύονται…»
Είναι από τις στιγμές νομίζω που θα μείνουν και στη μνήμη των παιδιών.
«Ακριβώς αυτό. Είμαστε όλοι μαζί. Νιώθουμε την ασφάλεια γιατί για τη συγκοίμηση όλοι οι παιδοψυχολόγοι λένε πόσο σημαντική είναι διότι βοηθάει τόσο πολύ στην αυτοπεποίθηση των παιδιών, νιώθουν ασφάλεια. Γιατί για φανταστείτε ένα παιδάκι μερικών μηνών ή ενός χρόνου να κοιμάται μόνο του το βράδυ στο σκοτάδι; Πρέπει να μυρίζει τους γονείς του. Νιώθουν ότι δεν θα τα πειράξει κανένας. Ότι είναι ο φύλακας μπαμπάς μου εδώ και η φύλακας μαμά μου. Είμαι στην αγκαλιά τους, είμαι δίπλα τους, τους μυρίζω, είναι εδώ, δεν έχουν φύγει. Κοιμούνται σαν αγγελούδια»
Δεν θέλω να σας πάω πίσω στα δύσκολα της τρίτης εγκυμοσύνης, θα με ενδιέφερε όμως να μάθω ποια ήταν η δική σας πολύτιμη βοήθεια που έκανε την Ανίτα να νιώσει πιο ασφαλής και πιο γενναία σε αυτό το «περιπετειώδες και επικίνδυνο» ταξίδι που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος. Δεν ξέρω αν ήταν λόγια, αν ήταν άγγιγμα, αν ήταν μοίρασμα… Έστω κι αν είναι το μοίρασμα της σκέψης που είναι πολύ δυνατό
«Πολύ σωστά και χαίρομαι για την ερώτηση. Πάνω από όλα από τη στιγμή που ένα ζευγάρι αποφασίζει να δημιουργήσει οικογένεια αναλαμβάνει μια τεράστια ευθύνη ότι ό,τι και να γίνει στον κόσμο, εμείς είμαστε ένα. Εμείς είμαστε μία γροθιά, είμαστε δύο άνθρωποι δηλαδή, αλλά ο σκοπός μας, τα φτερά μας και η προστασία μας είναι αμιγής, που δεν πρόκειται να τη διαπεράσει τίποτα. Το θέμα λοιπόν αυτό της προωρότητας που μας έτυχε γιατί και πριν από την προωρότητα είχαμε κι άλλες ατυχίες, είχαμε αποβολές σε όλη την πορεία των τεσσάρων χρόνων. Και έχουμε κλάψει πάρα πολύ, την έχω παρηγορήσει πάρα πολύ. Το σημαντικό είναι ότι η μητέρα, η μάνα έχει το μεγαλύτερο φορτίο. Αρχικά είναι το ψυχολογικό, το ορμονικό-ψυχολογικό, το οποίο καταρρέει, διαλύεται. Γιατί έχουν σαφώς πιο αυξημένη την ευαισθησία οι μητέρες από τους άντρες. Το δεύτερο φορτίο το τεράστιο που αναλαμβάνουν είναι το σωματικό διότι διαλύεται το σώμα, διαλύεται όλο το ορμονικό σύστημα τους, το οποίο είναι τόσο αναγκαίο για τις γυναίκες. Από τη στιγμή λοιπόν που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε οικογένεια δεν υπήρχε καμία περίπτωση εγώ να μην είμαι όχι 24 ώρες -γιατί εκεί κοιμόμουν σε μια καρέκλα δυόμισι μήνες- εγώ έχω αναλάβει αυτό το πλάσμα που λέγεται γυναίκα και μάνα. Από τη στιγμή που τίκτει τον καρπό μου και βγήκε λίγο νωρίτερα, εγώ είμαι υπεύθυνος, εγώ πρέπει να σηκώσω το βάρος, εγώ πρέπει να δώσω τα πάντα για να σώσω αυτή την κατάσταση, να σώσω καταρχήν τη ζωή του παιδιού μου πρώτον και ταυτόχρονα την ψυχολογία, να συνεχιστεί η ζωή της γυναίκας μου και να της απαλύνω, να τις επουλώσω τις πληγές αυτές που ενδεχομένως της άφησε αυτή η ατυχία. Είναι τελείως φυσικό, δεν μπορώ να διανοηθώ κάτι άλλο. Αν και να σας πω την αλήθεια, βέβαια κατανοώ τους λόγους, τους δυόμισι αυτούς μήνες μέσα στην μονάδα, μιλάμε για δεκάδες θερμοκοιτίδες, στην πλειονότητα έβλεπα μόνο μητέρες. Καταλαβαίνω όμως, τουλάχιστον προσπαθώ να καταλάβω καλοπροαίρετα, ότι εργαζόντουσαν οι άντρες… Και το σκεφτόμουν και πάλι καλοπροαίρετα... Φαντάζομαι ότι οι άντρες τους είχαν την ανάγκη να δουλέψουν για να καλύψουν τα έξοδα, για πρακτικούς λόγους δηλαδή, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο»
Τιμή και δόξα στις γυναίκες, στις μητέρες
Θα ήθελα να κλείσουμε με ένα μήνυμα, με αφορμή την ημέρα της μητέρας στον κορμό της ζωής σας, Ανίτα.
«Τιμή και δόξα στις γυναίκες, στις μητέρες. Ανίτα είσαι ο λόγος που θέλω να ζω. Για μένα δεν υπάρχει άλλη ζωή τώρα που γνώρισα την πατρότητα. Η γυναίκα μου και τα βλαστάρια μου είναι ο λόγος που ζω. Δεν έχω μεγαλύτερη χαρά. Αυτός είναι ο λόγος. Ζω μόνο για αυτούς τους ανθρώπους και την ευχαριστώ»
.jpg)
.jpg)
