Σπύρος Παπαδόπουλος: Έστειλε επιστολή στα media! Διαβάστε τι λέει!

Αφορμή... ο ρόλος του στην θεατρική παράσταση «Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος». Ο ηθοποιός εξομολογείται τι τον οδήγησε στο να πει «ναι» στη συγκεκριμένη παράσταση και πως εκείνος αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Σας παραθέτουμε την επιστολή που έστειλε στα media ο Σπύρος Παπαδόπουλος καθώς και την επιστολή του σκηνοθέτη του έργου Πέτρου Ζούλια.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥΣ

Εξομολογούμαι ότι κάθε φορά που πρέπει ν' αποφασίσω το έργο που θ' ανεβάσω, βάζω τη... λογική -την όποια διαθέτω- στην άκρη. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα πολλές παρτίδες μαζί της! Το να προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια τάξη, να σταθμίσεις τα υπέρ και τα κατά και να φτάσεις σε κάποιο συμπέρασμα, μου φαινόταν ανέκαθεν μια διαδικασία πληκτική που στην καλύτερη περίπτωση θα σε προστατέψει από το να μην χάσεις. Όπως λένε στο ποδόσφαιρο "πάμε να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα" παίζοντας συνήθως, αντιποδόσφαιρο!

Κάθε φορά που διαφωνούν η λογική με το ένστικτο, εγώ είμαι με το... ένστικτο! Ο κίνδυνος του να "εκτελείς χωρίς δίχτυ", όπως λένε στο τσίρκο, είναι που κάνει το εγχείρημα γοητευτικό. Η λογιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων σε προστατεύει ίσως από τη ζημιά, αλλά αποκλείει ταυτόχρονα το παιχνίδι, το απροσδόκητο, την έμπνευση. Μπορεί να κλείνεις την πόρτα της Κόλασης, αλλά δε θ' ανοίξεις την πόρτα του Παράδεισου!

Όλος αυτός ο πρόλογος, γιατί δεν έχω για άλλη μια φορά λογική απάντηση, γιατί διάλεξα «ΤΟ ΚΟΡΟΪΔΑΚΙ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΟΣ». Καμία σύνδεση, καμία συνάφεια καμία "λογική" συνέχεια με τον «ΤΥΧΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ» που παίζαμε τα 2 προηγούμενα χρόνια!

Απλά έτσι μου ήρθε! Σαν ανάγκη! Σαν ν' ανοίγει ένα παράθυρο, να μπει φρέσκο αεράκι να διώξει τη μούχλα, την κλεισούρα, την κατάθλιψη. Γιατί κι εδώ υπάρχουν κομπίνες, "μαύρα", διπλά τιμολόγια, κρυφές αμοιβές (τι πρωτότυπο!), αλλά υπάρχει και ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ! Ένας έντιμος, καθαρός αθώος άνθρωπος, που στο τέλος βγαίνει νικητής. Θα μου πείτε, παραμύθια! Μάλιστα, παραμύθια! Γιατί όχι; Από τις "αλήθειες" που εκτοξεύουν κάθε μέρα εναντίον μας οι διάφοροι χαρτογιακάδες, χίλιες φορές το παραμύθι που φτιάχνουμε μόνοι μας και ερήμην τους. Και στο κάτω-κάτω, άλλο ψέμμα κι άλλο παραμύθι. Όπως, άλλο υποκρισία κι άλλο υποκριτική. Η υποκρισία είναι ελάττωμα και η υποκριτική είναι τέχνη! Εμείς εδώ, σκηνοθέτης, ηθοποιοί, τεχνικοί, δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, να είναι αληθινό το παραμύθι που θα μοιραστούμε μαζί σας. Γιατί το' χουμε ανάγκη. Τα παραμύθια ένιαι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι μεγάλοι. Καλή διασκέδαση!

Υ.Γ. Η συνάντησή μου με τον Πέτρο το Ζούλια, ήταν τυχαία, -τίποτα δεν είναι τυχαίο- συμπτωματική, -τίποτα δεν είναι συμπτωματικό- και έγινε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε σχέση ζωής! Τον ευχαριστώ για το ταλέντο, για το ήθος, για τη δοτικότητα! Να είμαστε καλά και θα διηγηθούμε πολλά παραμύθια μαζί, ψάχνοντας για την αλήθεια! Σ ευχαριστώ φίλε!

ΠΕΤΡΟΣ ΖΟΥΛΙΑΣ

Δεν ήταν απλώς μια νοσταλγική διάθεση. Ήταν μια μεγάλη ανάγκη συνάντησης με την καθαρή και άξια ελληνική γραφή. Ήταν μια μεγάλη ανάγκη να χαμογελάσω, να αστειευτώ σε μια πολύ δύσκολη εποχή σαν κι αυτή που ζούμε.

"Το Κοροϊδάκι Της Δεσποινίδος" είναι δείγμα μιας Ελλάδας που βγαίνει από ένα παγκόσμιο κι έναν εμφύλιο πόλεμο και θέλει να σταθεί στα πόδια της και να αισιοδοξήσει για την ύπαρξή της. Θέλει να νοικοκυρευτεί. Θέλει να πιστέψει ότι ο φτωχός θα γίνει μια μέρα πλούσιος κι ο τίμιος και εργατικός θα ανταμειφθεί. Θέλει να σταματήσουν τα σκάνδαλα, οι κοινωνικές αδικίες, τα "κόκκινα" παράνομα ντοσιέ και οι οικονομικές ατασθαλίες. Μια Ελλάδα μακρινή. 'Η μήπως κοντινή;

Γιατί το όνειρο δεν τελειώνει και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή δεν πρέπει να χαθεί. Είναι το θέατρο αρωγός για τον θεατή. Παρηγοριά αλλά και καθρέφτης. Συνείδηση αλλά και φυγή.

Προσπάθησα να φωτίσω την διαχρονική αξία του έργου μας. Προσπάθησα να μπω στην φέτα ζωής που αναζητά σκηνική ανάπλαση. Προσπάθησα να δώσω τη σκυτάλη στο μέλλοντα χρόνο, αφού τα καλά θεατρικά κείμενα πρέπει να ανεβαίνουν και να ανανεώνονται μέσα από νέες ερμηνείες και αναγνώσεις. Προσπάθησα να μείνω καθαρός και απλός στην καθαρότητα και την απλότητα της δραματουργίας. Προσπάθησα να μάθω από τον μεγάλο διδάξαντα Γιάννη Δαλιανίδη. Το τι κατάφερα, εσείς το αποφασίζετε. Εγώ ευχαριστώ όλους για την ευκαιρία και το ταξίδι και περισσότερο τον διαθέσιμο και εργατικό Σπύρο, τον Σπύρο μου!

Καλή διασκέδαση!