Βαγγέλης Χαρισόπουλος: «Δεν μπορούσα να ξεκινήσω τη ζωή μου»

«Είμαστε αρκετά κοντά, γιατί μετά το θάνατο του πατέρα μου, όταν ήμουν 14 ειτών, μείναμε οι δυο μας στο σπίτι, αφού ο αδερφός μου έλειπε και αργότερα έκανε οικογένεια. Ξαφνικά, λοιπόν, σ΄αυτή την ηλικία έπρεπε να γίνω πατέρας, αδερφός, γιος και στήριγμα για εκείνη. Ήμουν ο πρώτος που έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο κι έπρεπε να της μεταφέρω τα άσχημα νέα. Εκεί μας ανακοίνωσαν ότι είχε πεθάνει. Ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσω, γιατί στα 14 δεν είσαι αρκετά μεγάλος για να το αντέξεις ούτε μικρός για να μην το καταλάβεις» τόνισε στο Hello.

-Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η περίοδος για σένα;

«Νόμιζα ότι το ξεπέρασα γρήγορα, όμως ένα τέτοιο τραύμα, αν δεν το περάσεις όπως πρέπει, εμφανίζεται μετά. Εμένα μου βγήκε αργότερα. Με έπιασε έντονη μελαγχολία και δεν μπορούσα να ξεκινήσω τη ζωή μου. Καθυστερούσα επίτηδες να φύγω από το σπίτι.»

-Πώς ξεπέρασες αυτή την δύσκολη κατάσταση; Εμπιστεύτηκες κάποιον ειδικό ή προτίμησες να μιλήσεις σε φίλους σου;

«Μόνος μου σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι αυτό που με βασάνιζε ήταν ότι δεν είχα τη δύναμη να κάνω το δικό μου ξεκίνημα στη ζωή.»

- Τι θαυμάζεις στη μητέρα σου;

«Τη δύναμη της. Έχει δουλέψει άπειρες ώρες, μέρες και χρόνια ως καθαρίστρια για να μας μεγαλώσει και να μας σπουδάσει, μέχρι τα 65 της. Έχασε τον άντρα της όταν ήταν 54 ετών και δε σκέφτηκε να ξαναφτιάξει τη ζωή της, αφοσιώθηκε στα παιδιά της. Ποτέ δεν το συζητήσαμε ανοιχτά, αλλά νομίζω ότι ποτέ δεν θέλησε να το κάνει, αν και με τα σημερινά δεδομένα μια 54χρονη γυναίκα θεωρείται νέα.»

-Πώς ήταν ο πατέρας σου;

«Λακωνικός και σχετικά αυστηρός, όμως μαζί μας μεταμορφωνόταν στον πιο ζεστό και καλόκαρδο άνθρωπο.»