Ο αρχισυντάκτης της Μελέτη γράφει για το τέλος!
Η Ελεονώρα Μελέτη εδώ και μερικές ημέρες αποτελεί παρελθόν για το Έψιλον. Ο ίδιος ο σταθμός ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του λίγες ημέρες πριν. Ο επί χρόνια αρχισυντάκτης και καλός της φίλος, Θέμης Μάλλης μέσα από τη στήλη του στην εφημερίδα Freddo γράφει για το τέλος της συνεργασίας αυτή και πώς το βιώνει ο ίδιος.
«Ο αποχωρισμός, η διακοπή, το τέλος είναι μέσα στη ζωή. Πραγματικό κομμάτι της κι όχι απλά μια «σοφή κουβέντα» του λαού που γίνεται βάλσαμο για να απαλύνει τον όποιο πόνο αλλά και να λειάνει τον φόβο για το άγνωστο που ακολουθεί. Ακόμη και στον θάνατο... Το τέλος, είτε πιστεύεις σε παραδείσους ή μετεμψυχώσεις, είτε δεν πιστεύεις πουθενά και σε τίποτα, σηματοδοτεί από μόνο του μια αρχή. Νομοτελειακά.
Κάπως έτσι είναι και η διάθεση μου αυτές τις μέρες. Βιώνω ένα τέλος, ενδεχομένως ξαφνικό αν και όχι απρόβλεπτο -όπως άλλωστε και κάθε τέλος κι έναν αποχωρισμό. Όχι όμως από ανθρώπους πρόσωπα, φωνές και σκέψεις. Αλλά από μία κατάσταση μια ιδέα, ένα δημιούργημα, ένα όνειρο μια πραγματικότητα, Τα τελευταία, δυο, χρόνια, ευτύχησα να βιώσω «επαγγελματικά» -κι εν πολλοίς και προσωπικά από τη στιγμή, που δεν νιώθω ότι κάνω επάγγελμα αλλά επιλογή ζωής- μια καθημερινότητα που με έκανε να νιώθω και να είμαι καλά, Η πλάκα είναι ότι σε αυτή την παραδοχή καταλήγω τώρα που αυτή η καθημερινότητα ξαφνικά τελείωσε. Κι εδώ είναι το «θέμα».
Στη ζωή μας (αυτό το ταξίδι που όπως λέω από μικρός δεν είναι τίποτα παραπάνω από... 75 με 80 καλοκαίρια) τη στιγμή που βιώνουμε φράγματα και καταστάσεις τα αντανακλαστικά της ψυχής μας μοιάζουν να λειτουργούν στα «κόκκινα», όμως τελικά εκείνο που αντιλαμβανόμαστε είναι το πρώτο στάδιο των συναισθημάτων μας. Ίσως πιο έντονο, αλλά σίγουρα επιφανειακό, με την έννοια του ότι έχουμε ως δεδομένη την κατάσταση και εκείνο που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι να την αντιμετωπίσουμε (με τα καλά της και τα κακά της) Όμως, το τι τελικά σημαίνει για εμάς αυτή η κατάσταση, αυτό δηλαδή που εκείνη τη στιγμή βιώνουμε, θα το μάθουμε πολύ μετά, όταν το... αποχωριστούμε!
Κι αυτή δυστυχώς είναι η ανθρώπινη φύση. Δεν γεύεσαι τη χαρά, αλλά την έντασή της, δεν νιώθεις την οδύνη αλλά την αγριάδα της. Κι όταν το τέλος έρθει, τότε αρχίζεις να αισθάνεσαι. Ουσιαστικά κι ακέραια. Τότε είναι άλλωστε που γίνεσαι... σοφός. Γιατί κατανοείς και το συναίσθημα και την ουσία που σου άφησε αυτό το βίωμα ,μέχρι την τελευταία του σταγόνα! Γι αυτό νιώσε τα πάντα τη στιγμή που συμβαίνουν. Σε όλη τους τη διάσταση, όχι στο «πάνω-πάνω». Ξεκλείδωσε μυαλό, άνοιξε καρδιά και κατάλαβε τι ακριβώς σου δίνει η κάθε κατάσταση στη στιγμή της.
Μην την αναλώνεις στην γκρίνια της, μην την απομυθοποιείς φθείροντας της, μην «κατακτάς», περιμένοντας απλά την επόμενη «κορυφή» δίχως να χαρείς αυτή που ήδη κάθεσαι πάνω της. Μην την αφήσεις να γίνει απλώς ένα... hashtag στο timeline της ζωής σου!»
